Bali Tiger

.

Bali Tiger
Jedyny potwierdzony wizerunek wymarłego tygrysa bali.
Informacje
Zasięg	Bali, Indonezja
Klasyfikacja naukowa
Królestwo	Animalia
Phylum	Chordata
Class	Mammalia
Order	Carnivora
Rodzina	Felidae
Genus	Panthera
Gatunki	Panthera Tigris
Stan ochrony
Wyginął

Tygrys balijski (Panthera tigris balica), harimau Bali w języku indonezyjskim, lub określany jako samong w archaicznym języku balijskim, był podgatunkiem tygrysa, który występował wyłącznie na małej indonezyjskiej wyspie Bali. Był to jeden z trzech podgatunków tygrysa występujących w Indonezji, wraz z tygrysem jawajskim, który również wyginął, oraz krytycznie zagrożonym tygrysem sumatrzańskim. To był najmniejszy z podgatunków tiger.

Ostatni okaz zdecydowanie zarejestrowany był samica strzał w Sumbar Kima, zachód Bali, na wrzesień 27, 1937. Jednak kilka zwierząt prawdopodobnie przetrwało do lat 40-tych i być może 50-tych. Podgatunek ten wyginął z powodu utraty siedlisk i polowań. Given the small size of the island, and limited forest cover, the original population could never have been large.

Taxonomic history

W 1912, the German zoologist Ernst Schwarz described a skin and a skull of an adult female tiger in the Senckenberg Museum collection, that had originated in Bali. Nadał jej nazwę Felis tigris balica i stwierdził, że różni się ona od tygrysa jawajskiego jaśniejszym kolorem futra i mniejszą czaszką z węższymi łukami jarzmowymi. W 1969 r. odrębność tygrysa balijskiego została zakwestionowana, ponieważ analiza morfologiczna kilku czaszek tygrysów z Bali wykazała, że zróżnicowanie wielkościowe jest podobne do czaszek tygrysów jawajskich. Odcień i wzór prążkowania futra również nie różnią się znacząco.

W 2017 roku Cat Classification Task Force of the Cat Specialist Group zrewidowała taksonomię felidów i obecnie uznaje wymarłe populacje tygrysa balijskiego i jawajskiego, a także populację tygrysa sumatrzańskiego jako P. t. sondaica.

Charakterystyka

Tygrys balijski został opisany jako najmniejszy tygrys na wyspach Sunda. W XX wieku znanych było tylko siedem skór i czaszek tygrysów z Bali, które zachowały się w kolekcjach muzealnych. Wspólną cechą tych czaszek jest wąska płaszczyzna potyliczna, która jest analogiczna do kształtu czaszek tygrysów z Jawy. Skóry samców mierzone między kołkami mają 220 do 230 cm (87 do 91 in) długości od głowy do końca ogona; samic 190 do 210 cm (75 do 83 in). Waga samców wahała się od 90 do 100 kg (200 do 220 lb), a samic od 65 do 80 kg (143 do 176 lb).

Siedlisko i ekologia

Większość znanych okazów zoologicznych tygrysa z Bali pochodzi z zachodniej części Bali, gdzie występowały lasy namorzynowe, wydmy i roślinność sawannowa. Główną ofiarą tygrysa balijskiego były prawdopodobnie jawajskie rusałki.

Wyginięcie

Pod koniec XIX wieku plantacje palm i nawadniane pola ryżowe zostały założone przede wszystkim na bogatych wulkanicznych północnych zboczach Bali i w pasie aluwialnym wokół wyspy. Polowania na tygrysy rozpoczęły się po przejęciu kontroli nad Bali przez Holendrów. Podczas holenderskiego okresu kolonialnego, polowania były prowadzone przez europejskich sportowców pochodzących z Jawy, którzy mieli romantyczną, ale zgubną wiktoriańską mentalność polowania i byli wyposażeni w strzelby o dużej mocy. Preferowaną metodą polowania na tygrysy było łapanie ich w dużą, ciężką stalową pułapkę na nogi ukrytą pod przynętą, kozą lub muntjac, a następnie strzelanie do nich z bliskiej odległości. Potwierdza się, że surabajski rusznikarz E. Munaut zabił ponad 20 tygrysów w ciągu zaledwie kilku lat. W 1941 roku w zachodniej części Bali utworzono pierwszy rezerwat zwierzyny łownej, dzisiejszy Park Narodowy West Bali, ale zbyt późno, by uratować populację tygrysów na Bali przed wyginięciem. Prawdopodobnie została ona wyeliminowana do końca II wojny światowej. Kilka tygrysów mogło przetrwać do lat pięćdziesiątych, ale żaden okaz nie dotarł do zbiorów muzealnych po wojnie.

Kilka tygrysich czaszek, skór i kości zachowało się w muzeach. British Museum w Londynie ma największą kolekcję, z dwóch skór i trzech czaszek; inne obejmują Senckenberg Museum we Frankfurcie, Naturkunde Museum w Stuttgarcie, Naturalis muzeum w Leiden i Zoological Museum of Bogor, Indonezja, która posiada pozostałości ostatniego znanego tygrysa Bali. W 1997 roku czaszka pojawiła się w starej kolekcji Węgierskiego Muzeum Historii Naturalnej i została naukowo zbadana i odpowiednio udokumentowana.

Znaczenie kulturowe

Tygrys miał dobrze zdefiniowaną pozycję w balijskich wierzeniach folklorystycznych i magii. Jest on wspomniany w opowieściach ludowych i przedstawiony w sztuce tradycyjnej, jak w malowidłach Kamasan z królestwa Klungkung. Balijczycy uważali zmielony proszek z tygrysich wąsów za silną i niewykrywalną truciznę dla wroga. Balijskie dziecko otrzymywało ochronny amulet w postaci naszyjnika z czarnym koralem i „tygrysim zębem lub kawałkiem tygrysiej kości”. Tradycyjny balijski taniec Barong zachowuje postać z maską tygrysa zwaną Barong Macan.

Balijczycy lubią nosić części tygrysa jako biżuterię dla statusu lub z powodów duchowych, takich jak siła i ochrona. Naszyjniki z zębów i pazurów lub pierścienie męskie kaboszony z polerowanej kości słoniowej zębów tygrysa nadal istnieją w codziennym użyciu. Odkąd tygrys zniknął zarówno na Bali, jak i na sąsiedniej Jawie, stare części zostały poddane recyklingowi lub zamiast nich użyto części ciała lamparta i niedźwiedzia słonecznego.

Galeria

Ta strona używa treści z licencji Creative Commons z Wikipedii (zobacz autorów).