8-letnia Ann Marie Burr zaginęła w 1961 roku. W tym czasie nastoletni Ted Bundy mieszkał w głębi ulicy.

Minęło 59 lat, odkąd nieśmiała dziewczynka Ann Marie Burr zniknęła ze swojej sypialni w Tacoma w stanie Waszyngton i nigdy więcej jej nie widziano. Czy była pierwszą ofiarą nastoletniego Teda Bundy’ego, który stał się jednym z najbardziej znanych seryjnych morderców w Ameryce?

Latem 1961 roku Ann miała osiem lat i wkrótce miała rozpocząć trzecią klasę. Była spokojnym, dobrze zachowującym się dzieckiem, najstarszym z czworga. 30 sierpnia Ann została zaproszona do spędzenia nocy w domu przyjaciół. Ale jej matka Bev nie pozwoliła jej iść, bo wkrótce znów zaczynała się szkoła.

Zobacz trailer do True Crime Conversations, podcastu Mamamia’s true crime. Post ciąg dalszy poniżej.

We wczesnych godzinach porannych następnego dnia, Ann przyniosła swoją trzyletnią siostrę Mary do sypialni rodziców, mówiąc, że Mary płakała, ponieważ gips na jej złamanej ręce przeszkadzał jej. Bev odesłała dziewczynki z powrotem do łóżka.

O 5 rano, Bev obudził się, czując niepokój, i poszedł sprawdzić na dziewczyny. Łóżko Ann było puste. Okno w salonie, które zostało otwarte tylko na szczelinę dla przewodów anteny telewizyjnej, było teraz szeroko otwarte. Pod oknem, na zewnątrz domu, stał fotel ogrodowy. Drzwi wejściowe, które poprzedniej nocy były zamknięte od wewnątrz łańcuchem, teraz były odblokowane.

Bev zapukała do drzwi kilku sąsiadów, pytając ich, czy nie widzieli Ann. Potem ona i jej mąż Don zadzwonili na policję.

„Ann była tak ufna”, powiedziała Bev wiele lat później The Seattle Times. „To był wielki błąd. Nauczyliśmy ją, że wszyscy są dobrzy. Nie nauczyliśmy ich, że ludzie mogą być źli. Nadal myślę, że to był prawdopodobnie ktoś, kogo znała”.

Rozpoczęły się poszukiwania Ann. Policja ustawiła się w domu Burrsów, oczekując żądania okupu, ale żadne nie nadeszło. Było bardzo niewiele wskazówek – czerwona nitka złapana obok okna, a na siedzeniu w ogrodzie odcisk buta tenisowego, który należał albo do nastolatka, albo do małego mężczyzny. Bev i Don słyszeli hałasy na swoim podwórku w poprzednie noce, a sąsiedzi widzieli podglądacza, ale nikt nie potrafił podać rysopisu.

Don chodził po ulicach i zobaczył nastoletniego chłopca kopiącego ziemię do rowu w pobliżu University of Puget Sound, uśmiechającego się do niego. Stał się przekonany, że jego córka została tam pochowana. Jednak późniejsze wykopaliska niczego nie odkryły.

Policyjne poszukiwania były zakrojone na szeroką skalę. Tysiące ludzi zostało przesłuchanych, setki domów przeszukano, dziesiątki mężczyzn poddano testom na poligrafie. Ale dni zamieniały się w tygodnie, a tygodnie w miesiące, bez znalezienia żadnego śladu Anny.

Bev powiedziała, że od chwili, gdy po raz pierwszy zobaczyła otwarte okno, wiedziała, że już nigdy nie zobaczy Ann, i wiedziała, że nigdy nie dowie się, co się stało.

„Dotarło to do mnie, tak po prostu”, powiedziała The Seattle Times. „To było silne uczucie. Kiedy szukali, pomyślałam: 'Jaki jest tego sens?’ Wiedziałam, że ona odeszła i nigdy więcej jej nie zobaczymy.”

Bev i Don nie przestawali działać przez wzgląd na trójkę swoich pozostałych dzieci – Mary, Julie i Grega.

„One bardzo mnie potrzebowały, a ja musiałam o tym pamiętać” – powiedziała Bev.

Dwa lata po zniknięciu Ann para adoptowała córeczkę Laurę.

Śledztwo było kontynuowane. Dwóch detektywów, Ted Strand i Tony Zatkovich, pracowało nad sprawą przez pięć lat – i nawet po przejściu na emeryturę nadal spotykali się, aby ją omówić.

Byli też podejrzani. Jednym z nich był Robert Bruzas, nastoletni chłopak, który mieszkał dwa domy dalej od Burrów i miał niezwykle bliskie relacje z Ann. Policja poddała go testowi na poligrafie, który oblał. Ale przeszedł drugi test.

Innym podejrzanym był Ralph Larkee. FBI ścigało go, pod zarzutem porwania 10-letniej dziewczynki i zabrania jej na długą przejażdżkę swoim samochodem. Kiedy pojawili się w jego domu, strzelił sobie w głowę.

I wtedy pojawił się Ted Bundy, który nie był wtedy podejrzany. Jego matka przeprowadziła się z nim do Tacomy, gdy miał cztery lata. W wieku nastoletnim był podglądaczem, a także zwrócił na siebie uwagę policji za włamania i kradzieże samochodów.

W 1961 roku, kiedy Ann zaginęła, Bundy miał jeszcze tylko 14 lat. Jego dom znajdował się 5 km od domu Burrsów. Mówi się, że był ich gazeciarzem, ale prawda jest taka, że jego trasa nie obejmowała jej domu. Mówi się też, że jego prapradziadek był jej nauczycielem gry na pianinie, ale prapradziadek po prostu mieszkał w pobliżu. Różni przyjaciele i krewni twierdzili, że Ann znała Bundy’ego, ale jej rodzice nie wierzą, że to zrobiła.

W latach 70-tych, Bundy stał się sławny jako jeden z najgorszych amerykańskich seryjnych morderców. Były student prawa, był wysportowany i czarujący, a także sadystyczny i socjopatyczny. Jego szał zabijania rozciągał się na kilka stanów i trwał przez lata, ponieważ wielokrotnie wymykał się policji i uciekał z aresztu. Jego ostatnią ofiarą była 12-letnia dziewczynka Kimberly Leach na Florydzie w 1978 roku. Zabił co najmniej 30 kobiet, ale prawdziwa liczba mogła wynosić ponad 100.

Ted Bundy. Obraz: Getty.

Kiedy policja odkryła, że jako nastolatek mieszkał w Tacomie, stał się podejrzanym w sprawie morderstwa Ann. Czy to on mógł ją zabić? To, co sprawia, że trudno to stwierdzić, to fakt, że Bundy miał bardzo luźny związek z prawdą.

W więzieniu przeprowadzało z nim wywiady wiele osób. Wśród nich byli dziennikarze Stephen Michaud i Hugh Aynesworth. Bundy, mówiąc w trzeciej osobie, opowiedział im historię o zabiciu młodej dziewczyny w sadzie. Dziennikarze zawarli tę historię w swojej książce „The Only Living Witness”.

Bev i Don przeczytali tę książkę. W 1986 roku Bev napisała do Bundy’ego, rozdzierający serce list, w którym opowiedziała o tej nocy, kiedy Ann zaginęła.

„Ławka z tylnego podwórka służyła do wspinania się w salonie; sad obok był mroczną scenerią dla morderstwa”, napisała. „Co zrobiliście z maleńkim ciałem? Bóg może ci wybaczyć.”

Bundy odpowiedział w ciągu kilku dni, informując Bev, że nie miał nic wspólnego ze zniknięciem jej córki.

„Powiedziałaś, że zaginęła 31 sierpnia 1961 roku. W tamtym czasie byłem normalnym 14-letnim chłopcem. Nie włóczyłem się po ulicach późno w nocy. Nie kradłem samochodów. Nie miałem absolutnie żadnej ochoty nikogo skrzywdzić. Byłem po prostu przeciętnym dzieciakiem. Dla twojego dobra naprawdę musisz to zrozumieć.”

Zakończył list słowami: „Niech Bóg cię błogosławi i będzie z tobą, pokój, Ted.”

Ale to nie był koniec. Według książki „The Bundy Murders: A Comprehensive History, w 1987 roku, The Tacoma News Tribune opublikowała artykuł z nagłówkiem „Ekspert twierdzi, że Bundy zabił dziewczynkę, 8, kiedy miał 14 lat”. Ekspertem był dr Ronald Holmes, profesor nadzwyczajny wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, który również przeprowadził wywiad z Bundym. Dr Holmes powiedział, że Bundy złożył oświadczenia w trzeciej osobie sugerujące, że jego pierwszą ofiarą była ośmio- lub dziewięcioletnia dziewczynka, a następnie wymienił niektóre z faktów dotyczących sprawy Ann.

Bundy później zaprzeczył, że powiedział te rzeczy.

W 1989 roku Bundy został skazany na śmierć na krześle elektrycznym. Bev i Don siedzieli przy radiu, mając nadzieję, że w ostatnich chwilach Bundy przyznał się do morderstwa Ann. Ale nie zrobił tego.

Pięć lat później z Bev skontaktował się psychiatra. Jedna z jego pacjentek twierdziła, że jest Ann Marie Burr. Bev zaprosiła tę kobietę do siebie i upiekła dla niej szarlotkę. Gdy tylko kobieta się pojawiła, Bev wiedziała, że nie jest jej córką. Test DNA później to potwierdził. Bev i tak zachowała kilka jej zdjęć.

W 1999 roku Burrowie zorganizowali nabożeństwo żałobne dla Ann. Julie przemówiła, dziękując swoim rodzicom.

„Prawdopodobnie chcieliście wczołgać się do łóżka i zakopać głowę, gdy każdy dzień i rok mijał bez odpowiedzi”, powiedziała. „Ale zamiast tego zebraliście siły i zapewniliście nam wspaniałe dzieciństwo.”

Don zmarł w 2003 roku. Bev zmarła w 2008 roku.

W 2011 roku policja wysłała dowody ze sprawy do laboratorium kryminalistycznego, mając nadzieję, że było na nich wystarczająco dużo DNA, aby porównać je z DNA Bundy’ego. Niestety, nie było.

„Ta droga trafiła w ślepy zaułek,” rzecznik policji Mark Fulghum powiedział Bellingham Herald, „ale samo śledztwo nie jest zakończone.”

Feature image: Facebook.