5 filmów, które celebrują seks i zmysłowość

Ten rok był pełen momentów, które przeszły do historii, w tym australijskie pożary buszu, protesty w obronie praw obywatelskich, globalna pandemia – a nawet ujawnienie przez CIA rzeczywistych nagrań UFO. Być może jednak najdziwniejszą rzeczą, jaka się wydarzyła, jest to, że musieliśmy przestać się dotykać.

2020 stał się rokiem, w którym zakazano kontaktu fizycznego: pocałunki z języczkiem, przytulanie, trzymanie się za ręce i seks zostały wyłączone ze stołu (a także wszelkie inne powierzchnie, na których mogą żyć zarazki). Aplikacje randkowe zalecały użytkownikom, aby ich randki odbywały się w formie cyfrowej, a całe związki odbywały się za pośrednictwem FaceTime i Zoom. Tymczasem w Nowej Zelandii sprzedaż zabawek seksualnych potroiła się w ciągu 48 godzin przed wprowadzeniem zamknięcia.

Jedną z rzeczy, która w końcu wraca do życia, jest jednak produkcja na planach filmowych – ale pod bardzo potrzebnymi zasadami dystansu społecznego, z „oficerami zgodności Covid” patrolującymi każdy plan. Filmowcy są zmuszeni przerabiać, a często nawet usuwać sceny związane z intymnością, aby zminimalizować ryzyko dla swoich aktorów. Jako że kino zmaga się z okresem purytanizacji, przyglądamy się pięciu filmom, które celebrują fizyczność, od Call Me by Your Name (2017) do 9½ Weeks of Love (1986).

1. Call Me by Your Name (2017)
Luca Guadagnino pokazał jednoznacznie, że jest mistrzem w uchwyceniu namiętności na ekranie z 2009 roku A Dream of Love. W Call Me by Your Name pozwala nam przeżyć romans między 17-letnim Elio (Timothée Chalamet) i 24-letnim Oliverem (Armie Hammer), który rozkwita podczas gorącego lata w północnych Włoszech.

Guadagnino nie miał żadnego interesu w tym, aby włączać sceny z jawną ekspresją i nie musiał tego robić, ponieważ związek i chemia między tymi dwoma mężczyznami płonie na ekranie z każdym spojrzeniem, dotykiem i skradzionym pocałunkiem. Szczególnie zapadła mi w pamięć scena, która robi z brzoskwiniami to, co American Pie (1999) zrobiło z pieczenią. Na Nowojorskim Festiwalu Filmowym w październiku 2017 roku film otrzymał najdłuższą owację na stojąco w historii festiwalu. Podobno trwają prace nad sequelem.

2. 9 1/2 tygodnia miłości (1986)
Film Adriana Lyne’a jest kroniką dziewięcioipółtygodniowego romansu między Elizabeth (Kim Basinger) i Johnem (Mickey Rourke), rozgrywającego się w archetypicznej scenerii Manhattanu lat 80. Ona pracuje w galerii sztuki w Soho, on na Wall Street. Spotykają się przypadkowo w chińskim supermarkecie, ich oczy łączą się, on się uśmiecha – bum, przybyliśmy.

Co następuje to dominujący / uległe romans, który funkcjonuje jako forma eskapizmu od normalności ich codziennego życia. Poprzednik Fifty Shades of Grey (2015) – ale dużo, dużo lepiej – oczywista chemia między Rourke i Basinger podnosi film, w niektórych punktach, do fluffy softcore. Podobnie jak w przypadku brzoskwiniowego Call Me by Your Name, film ten podniósł poprzeczkę dla skromnej lodówki, która z pojemnika na łatwo psujące się produkty stała się pojemnikiem nieskończonych seksualnych możliwości. Doskonale wspaniała klasyka.

3. Młoda i piękna (2013)

François Ozon film o Isabelle (Marine Vacth), 17-letniej dziewczynie, która postanawia zostać pracownicą seksualną, podzielony jest na cztery rozdziały, z których każdy oparty jest na piosence Françoise Hardy. Poznajemy Isabelle jako dziewicę, a następnie widzimy ją pracującą jako wysokiej klasy eskorta. Jej droga do pracy seksualnej nigdy nie jest wyjaśnione, z wyjątkiem tego, że jest ona potencjalnie buntuje się przeciwko jej bogatej rodziny.

Jej spotkania z jej klientów wydają się odległe i bez radości, aż spotyka Georges (Johan Leysen) i coś zmienia się dramatycznie. Piękne i poruszające dzieło filmowe, zostało zasłużenie nominowane do Złotej Palmy na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2013 roku.

4. Blue Is The Warmest Colour (2013)
Oparta na prawdziwej historii miłosnej, Adèle (Adèle Exarchopoulos) jest zwykłą francuską nastolatką prowadzącą normalne życie – do czasu, gdy poznaje Emmę (Léa Seydoux). Przez nieco ponad trzy godziny obserwujemy dorastanie Adèle, która rzuca się w wir romansu, w którym różnica wieku jest niewielka, ale przepaść klasowa większa.

W reżyserii Abdellatifa Kechiche’a, film został doceniony przez krytyków i wzbudził kontrowersje. Główne aktorki Seydoux i Exarchopoulos oskarżyły reżysera o wyzyskujące praktyki filmowe (choć Seydoux później wyjaśniła: „Nadal jestem bardzo zadowolona z tego filmu, ciężko było go nakręcić”), podczas gdy inni wskazywali, że graficzna siedmiominutowa scena seksu została nakręcona poprzez męskie spojrzenie, a nie autentyczne przedstawienie lesbijskiego seksu.

Kiedy film został pokazany na Festiwalu Filmowym w Cannes, jury – w skład którego wchodził Steven Spielberg – podjęło bezprecedensowy krok, przyznając Złotą Palmę po równo obu aktorkom i reżyserowi. To piękny kawałek kina, doskonale zagrany i niezapomniany.

5. And Your Mother Too (2001)
Przed wyreżyserowaniem Grawitacji (2013) i Romy (2018), Alfonso Cuarón nakręcił ten film o dwóch nastoletnich przyjaciołach, granych przez Diego Lunę i Gaela Garcíę Bernala, którzy spotykają seksowną starszą kobietę (Maribel Verdú) na weselu. Chcąc jej zaimponować, zapraszają ją na wycieczkę na legendarną, sekretną plażę zwaną Boca del Cielo. Ona nieoczekiwanie zgadza się, a trzy wyruszyć na wycieczkę, która wkrótce staje się seksualnie płynna podróż odkrywania.

Więcej niż nastolatek sex romp, Cuarón mistrzowsko układa wielowarstwową narrację na tle 1990s meksykańskiej polityki z prawdziwej głębi i znaczenia. Sceny seksu z udziałem wszystkich trzech są porywające, ale realistyczne, a fabuła jest czuła i emocjonalna. Wspaniałe wczesne dzieło silnego reżysera.