Waarom het kind de vader van de mens is

Iedere maand breng ik drie of vier dagen door met mijn 92-jarige vader en 82-jarige moeder en maak ik uit de eerste hand de kleine vreugden en smarten van hun leven mee.

Mijn vader is geestelijk scherp, hoewel hij de laatste tijd zin schijnt te hebben gekregen om sommige van zijn verhalen over het verleden met enige creativiteit en vindingrijkheid van hemzelf te interpoleren. Tijdens mijn recente bezoek, was hij aan het vertellen hoe mijn neefje zijn hoofd liet zwachtelen in een ziekenhuis na een ongeval en hoe de kleine klaagde: “Opa, ik kan niet zien door dit verband.”

Het ongeval en het verband zijn feiten, maar de klacht van mijn neefje is dat niet – op die leeftijd kon hij nauwelijks een paar woorden uitbrengen.

Vader heeft een fotografisch geheugen (hoewel hij vaak klaagt dat hij het snel verliest) van de gebeurtenissen uit zijn lange loopbaan in het Parlement. Zijn stem wordt opgewonden en zijn ogen lichten op bij het vertellen van anekdotes. Hij heeft een enorme bibliotheek vol met boeken over filosofie en spiritualiteit, en hij lijkt uit te schakelen over de meeste andere onderwerpen. Zijn verstrooidheid, lange tijd het mikpunt van grappen, heeft nieuwe dimensies bereikt. Hij poetst zijn tanden met zijn scheerschuim en omgekeerd, vergeet zijn medicijnen maar niet zijn citroensnoepje, verwart mensen van buiten het gezin met hun identiteit – vrouw met dochter, bijvoorbeeld – en dat gaat hem nu moeiteloos af. Hij mijdt de mobiele telefoon als de pest en vindt die zowel opdringerig als irritant.

Mijn moeder, met haar onophoudelijke liefde voor alles wat met goud te maken heeft, is een studie in contrast. Zij gelooft in het pronken met haar juwelen. Ik denk dat als zij er niet was geweest, de goudmarkt in India al lang zou zijn ingestort. Niet alleen goud, ze is ook erg ‘in’ het leven. Of het nu gaat om talkpoeder, een sari of zelfs sappige roddels, ze is overal dol op. Ze heeft WhatsApp onder de knie en is bedreven in het doorsturen van video’s en berichten, hoewel ze in het begin haar emoticons helemaal door elkaar haalde. Ze stuurde ooit een smiley terwijl ze haar condoleances deelde. Het leven is voor haar heel eenvoudig en duidelijk binair met mensen die netjes op een rijtje worden gezet als “goed” en “slecht”. De hond die haar afsnauwt moet weg omdat hij “slecht” is geworden. Deze categorisering is echter dynamisch en kan zelfs in de loop van de dag veranderen. Zij houdt ervan uit te gaan, mensen te ontmoeten en bruiloften en bijeenkomsten bij te wonen. Ze houdt er echter niet van om alleen uit te gaan en dan ontstaan er problemen, niet alleen met mijn “afstandelijke” vader, maar ook met ieder van ons die haar enthousiasme voor sociale evenementen niet deelt. Ze is van nature een gierigaard en wil niets missen.

Het is nu pas dat ik beter begrijp wat William Wordsworth bedoelde met “Het kind is de vader van de mens”. Want ik zie ze steeds kinderlijker worden, ieder op zijn of haar eigen manier, naarmate hun leeftijd toeneemt.