Vijf jaar na zijn debuut, een rustige avond aan boord van de Atlanta Streetcar

Om de (verlate) vijfde verjaardag van de Atlanta Streetcar te vieren, besloot ik een avond rond te rijden op zijn beperkte spoor, om te leren hoe het wordt gebruikt, wie het gebruikt, en mogelijk, hoeveel potentieel het nog steeds heeft.

Ik verwachtte geen journalistiek avontuur, om eerlijk te zijn. Maar wat ik vond was bijna komisch, op een trieste manier.

Dat wil echter niet zeggen dat alle hoop verloren is, zoals de voorstanders van de tram blijven benadrukken. De toekomst, zeggen ze, zou zelfs helder.

Een bliksemafleider voor controverse zelfs voorafgaand aan de vertraagde opening, de tram is nu vast te zitten in en bij te dragen aan-Atlanta verkeer voor meer dan vijf jaar.

De aanvankelijke 2,7-mile lus door delen van het centrum, Old Fourth Ward, en Sweet Auburn debuteerde aan het einde van 2014, kostte bijna $ 100 miljoen om te bouwen, met federale subsidies die minder dan de helft van die rekening betalen.

Al deze jaren later, en geen voet meer spoor is gelegd voor de transit-duimworm van de stad. Het werd verwacht dat het eerste segment in een echt systeem-een zegen voor intown toerisme en een aanwinst voor de lokale forenzen.

Het is moeilijk te betogen de streetcar-zelfs tijdens de spits op een mooie dag-heeft voldaan aan die verwachtingen.

Ik kwam dinsdag om 17.16 uur met de fiets aan op het station Edgewood at Hilliard, net toen een van de trolleys het perron verliet, dat leeg was op een paar jonge mannen na, die buiten het restaurant Hungry Ghost een praatje aan het maken waren.

Terwijl er bas klonk uit een bar verder naar het oosten op de Edgewood Avenue strip, zag ik een verlaten en vies paar spoorschoenen, sigarettenpeuken, een paar geplette blikjes drank, en wat graffiti het nederige station sieren.

In de verte, net voor de donker wordende skyline van het centrum, leek Atlanta United superster Josef Martinez me toe te lachen vanaf een billboard voor Grady Memorial Hospital.

Je kunt net zo goed gaan lopen, leek zijn joviale lach te zeggen terwijl ik naar het westen staarde, de volgende tram nog steeds niet in zicht om 5:30.

Een vrouw met de naam Aisha kwam naast me zitten, met pech, vroeg om kleingeld en vertelde me over de sitcom die haar leven ooit was. (Zij en haar tweelingzus, op de lagere school, hadden verliefd op een ander stel tweelingen, beide grappig denkend dat ze dezelfde jongen leuk vonden).

Ik gaf haar wat notitiepapier voor het scenario en een mueslireep die ik in mijn tas had en wenste haar veel geluk.

Om 5:38 zag ik eindelijk de koplampen van de tram de halte Sweet Auburn Market naderen, voorbij de Downtown Connector.

Op 5:42 was ik aan boord en in beweging, hoewel ik bedacht dat ik in de 26 minuten dat ik had gewacht naar de verste halte van de lus, bij Centennial Olympic Park, had kunnen lopen. Ik had makkelijk heen en terug kunnen fietsen.

Ik had mijn $1 betaald, natuurlijk, maar niemand controleerde dat.

Naast mij waren er twee passagiers en een beveiligingsbeambte aan boord: Een oudere vrouw die onderuitgezakt in haar stoel zat en af en toe in slaap dommelde, en een jongeman met een koptelefoon op en een tas met boodschappen op zijn schoot die met iemand aan het telefoneren leek te zijn.

Er lagen pinda’s bij een van de deuren.

Bij de volgende halte, het King Historic District station, stapten nog een paar passagiers in, waaronder een man die duidelijk zijn hele leven in verschillende tassen met zich meesleepte. Hij legde ze bij de pinda’s.

Er waren er toen zeven-negen, als je mij en de beveiligingsbeambte meetelt. Dat zou het drukste zijn in deze auto tijdens mijn drie rondjes om de baan.

5:45, Dobbs Plaza station: niemand in of uit gestapt.

5:47, Auburn bij Piedmont: de man met boodschappen stapte uit.

Voor de volgende drie haltes-Woodruff Park, Peachtree Center (waar een MARTA treinstation is), en Carnegie bij Spring- niemand stapte in of uit de trein. Het was rustig, zelfs rustgevend.

Eén stapte uit bij Centennial Olympic Park; één stapte in bij Hurt Park- geen beweging daartussen, bij de haltes Luckie at Cone of Park Place.

Terug op Edgewood Avenue zag ik om 6:03 iemand zich omkleden buiten bij de brandweerkazerne. Ik zal dat niet rekenen tot de vele aangename bezienswaardigheden langs het spoor, zoals het SkyView reuzenrad of de historische Ebenezer Baptist Church.

Om 6:05 hadden we een volledige lus gemaakt, en bijna alle passagiers stapten uit bij Edgewood op Hilliard.

Ik raakte het overzicht kwijt over het in- en uitstappen terwijl ik met de beveiligingsbeambte praatte. Hij vroeg om niet geciteerd of genoemd te worden in het verhaal.

De volgende twee ronden rond die 2,7 mijl, hoewel, we werden doorgebracht vrijwel alleen, met uitzondering van een jong gezin duidelijk van buiten de stad, die aan boord bij Centennial Olympic Park.

“Waar betalen we?” vroeg de vrouw, baby in haar armen, terwijl de man friemelde met een kinderwagen – een ander kind vastgebonden in, zodat het niet zou rollen als we verplaatst.

Staren uit de ramen, namen ze het volledige circuit terug naar het park, en niemand anders voegde zich bij ons voor die hele ronde.

Ik was van plan een paar vaste klanten van de tram te interviewen, maar na de eerste ronde was het duidelijk dat ik mijn kans gemist had.

Als er iets is, besloot ik, is de tram ontspannend, althans tussen 17.00 en 19.00 uur op die bewuste dinsdag.

De route neemt passagiers langs enkele van de meest indrukwekkende architectuur van Atlanta, een paar van de populaire parken, en een handvol van de grootste toeristische trekpleisters.

Het heeft ook dringend behoefte aan een groeispurt.

In het fiscale jaar 2019 schat MARTA dat het tramsysteem 285.000 mensen vervoerde. Dat zou een stijging betekenen ten opzichte van 2016, toen de stad begon met het heffen van de huidige $ 1 vergoeding en ongeveer 250.000 reizen werden geregistreerd.

MARTA’s heavy rail systeem-duidelijk groter, met 38 stations aan de streetcar’s 12-can bewegen dat veel mensen in een paar dagen.

MARTA ziet een opleving in streetcar rijders tijdens grote evenementen, zoals sportwedstrijden of concerten in Mercedes-Benz Stadium en State Farm Arena, of conventies in het Georgia World Congress Center.

Het kan ook worden verpakt voor feesten, zoals recente Mardi Gras bar kruipt. Soms, bands spelen aan boord als entertainment.

Maar om het systeem echt nuttig te laten zijn, is het duidelijk dat er meer stations nodig zijn over een bredere strook van de stad. Dat is moeilijk als veel haltes nu zo onderbenut zijn, althans volgens dit anekdotische verslag en anderen.

Er is echter potentieel, voor het beperkte systeem.

Als onderdeel van het MARTA 2040 programma-voorheen More MARTA-significante streetcar uitbreiding is een prioriteit.

De volgende etappe gepland zou delen van Poncey-Highland, Old Fourth Ward, en Inman Park verbinden met de bestaande lijn. De bouw is gepland om te beginnen tegen 2025-of na een ander leven voor het worstelende systeem.

Daarna zou een andere uitbreiding ongeveer drie mijl van nieuwe spoorlijn kunnen produceren die de downtown kant van de lus verbindt met Zuidwest-Atlanta en het Atlanta University Center.

Voor nu, echter, de tram is een prima plek om een boek te lezen, een dutje te doen, of te ontsnappen aan de regen. Op een dag, misschien in mijn leven, zou het zo veel meer kunnen zijn.