Verlakkerij

Ianic Roy Richard

Follow

Jan 30, 2019 – 7 min read

How to Survive Almost Two Decades of Being on TV

Televisiefans zijn misschien bekend met de term “Flanderization.” Het is een tv-trope die zijn oorsprong vindt in de Simpsons. De buurman van de familie, Ned Flanders, begon als het evenbeeld van Homer. Hij was attent voor zijn kinderen, hardwerkend, fit, en toevallig ook nog Christelijk. Na verloop van tijd werd Ned alleen nog maar gefocust op zijn religie en veranderde hij in een religieuze gek.

In zekere zin was Ned een volledig uitgewerkt personage toen de show begon en op de een of andere manier devolueerde hij na verloop van tijd tot een grappenmachine gericht op religie. Op dezelfde manier als Barney een grap werd over drinken of vies zijn of Ralph van een beetje dom naar een volslagen speciale leerling ging die niet eens in de tweede klas zou moeten zitten.

Flanderization treedt op omdat hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer de Simpsons schandalige situaties moesten creëren om grappig te zijn (en God weet dat de show nu al meer dan twee keer zo lang duurt als hij zou moeten). Hoe verhoudt dit zich tot reality-tv en meer specifiek, Survivor? Hoewel de show van seizoen tot seizoen een grotendeels unieke cast van spelers heeft, heeft Survivor zijn eigen manier gevonden om zichzelf te vervagen en dat gebeurt door middel van productie.

Degenen die er al bij zijn sinds het begin (nu de show zijn tweede decennium nadert, voel ik me verdomd oud) herinneren zich de frisheid van Survivor: Borneo. Niemand had ooit zoiets als dit gezien en zelfs aan het begin van het seizoen vroegen mensen zich af wat er zou gaan gebeuren. Zouden ze op een onbewoond eiland komen? Hoe lang zouden ze daar blijven? Elke week werd er iemand geëlimineerd… hoe kan dat gebeuren? Gaan er mensen dood? En ja, mensen vroegen zich oprecht af of de deelnemers aan de show zouden kunnen sterven.

Toen kregen we een paar seizoenen te zien en begon het publiek het format te begrijpen. Survivor: Australian Outback was drie dagen langer, voor die heerlijke televisiedollars, maar ogenschijnlijk precies hetzelfde. Twee stammen en een samensmelting. Je hebt een stammenraad waar mensen weggestemd worden. Uiteindelijk, bij de laatste negen, begint de jury en die mensen bepalen uiteindelijk de winnaar tussen de laatste twee overgebleven deelnemers. Het publiek voelde zich nu op zijn gemak met de formule, alles klopte.

Het probleem voor de productie was dat ze hun product in de gaten moesten houden. Als een komedie je aan het lachen moet maken, was Survivor bezorgd om de fans geïnteresseerd te houden. Richard Hatch had de blauwdruk gemaakt voor het winnen van Survivor en Tina Wesson had die nauwkeurig gevolgd tot haar eigen overwinning. Als er alleen maar een meerderheidsalliantie nodig was om het spel tot het einde toe uit te spelen, zou het publiek de volgende seizoenen gaan afhaken vanwege de voorspelbaarheid.

Dus hoe wilde de productie dat soort verwachtingspatronen bestrijden? Door te rommelen met de basisformule van het spel. Zo komen we bij Survivor: Afrika en Silas Gaithers slaagt erin om zichzelf te verneuken bij de allereerste stammenruil. Dat was een kunstmatige poging van de productie om wat onzekerheid in het spel te brengen. Een variabele die niet kon worden gekwantificeerd. Dat was de eerste stap in Survivor’s eigen Flanderization proces. Het is nooit een volledige ommezwaai, de verandering is geleidelijk. Net als iemand die begint met een neuscorrectie om een kleine onvolkomenheid te verhelpen, om vijf jaar later te eindigen met een volledig gerenoveerd lichaam. Elke keer dat de productie sleutelde aan de formule, moesten de spelers een manier vinden om deze nieuwe verandering te omzeilen. In de Australische Outback, vonden Colby Donaldson en co. uit hoe ze de methode van de show konden omzeilen. Dat dwong de productie tot het introduceren van trekstenen in Survivor: Marquesas. De spelers pasten zich aan door bij elke mogelijke gelegenheid een gelijkspel te vermijden, tot het punt dat de volgende trekking pas 23 seizoenen later zou plaatsvinden. Voor zover we wisten, ging Survivor altijd over volmaakte vreemden die samenkwamen op een verlaten eiland en leerden hoe ze samen konden overleven. Het sociale experiment aspect van de show betekende dat de spelers vreemden waren een groot deel van de dynamiek. In All-Stars werd dat overboord gegooid, omdat bijna alle spelers elkaar kenden omdat ze deel uitmaakten van een – toen nog – kleine kring van voormalige Survivors. All-Stars betekende het aanbreken van een nieuw tijdperk waarin spelers nu een tweede kans zouden kunnen krijgen om het spel te spelen.

Zelfs met de veranderingen in het spel, is een groot punt van kritiek dat altijd op de show is geuit, dat de minderheid vaak niets kan doen. Dus ging de productie terug naar de tekentafel en kwam met een uitvinding in de hoop om dat probleem te verhelpen. En zo werd in Survivor: Guatemala het verborgen immuniteits idool geboren. Dat was een andere wending die de manier waarop het spel werd gespeeld volledig veranderde en de deelnemers moesten er rekening mee houden. Dit is het tijdperk waarin het splitsen van stemmen een nieuwe trend wordt en het verblinden van je tegenstander de ideale manier wordt om ze weg te stemmen.

In een andere poging om de kans te vergroten dat een fan-favoriet het einde haalt, introduceerde Survivor de laatste drie. Nu zouden drie mensen de kans krijgen om deel te nemen aan de laatste stammenraad en hun zaak te bepleiten voor een miljoen dollar. De bedoeling was om de “beroofde” laatste drie spelers te helpen die net te kort voor hun doel werden weggestemd. In werkelijkheid, natuurlijk, eindigden deze spelers nu bij de laatste vier in plaats daarvan.

Van daaruit kwam een andere grote verandering: Redemption Island. Met uitzondering van Survivor: Pearl Islands, wat een andere formule-veranderende beslissing was, had geen enkele uitgekozen deelnemer ooit de kans gehad om terug te keren in het spel. Nu kregen twee spelers de kans om terug te komen van de dood door zich een weg te vechten naar het eiland. De deelnemers moesten nu een manier vinden om mensen weg te stemmen en tegelijkertijd diplomatiek genoeg blijven om hun woede niet op te wekken als ze terugkwamen.

Op dit punt in het Flanderization-proces leek de show in niets meer op het oorspronkelijke product. Wat ooit een eenvoudig spel was, was groot en complex geworden. Geen enkele stemming was ooit eenvoudig, omdat er meerdere middelen waren om de spelers te beïnvloeden. Omdat de stemmen strategisch complexer werden, was er meer tijd nodig om ze te onderzoeken. Meer tijd betekent meer aandacht in de aflevering voor de strategie van het spel. Naarmate de seizoenen vorderden, begonnen de oorspronkelijke fans een trend op te merken waarbij de show steeds meer de strategie van het seizoen liet zien dan de verhalen van de deelnemers. Ik stel dit niet voor als goed of slecht, maar gewoon hoe de show begon te veranderen met de jaren.

Toen kwam een grote verandering in de identiteit van de show in de vroege jaren ’30. Voorheen had Survivor er altijd een punt van gemaakt om zich te verplaatsen naar verschillende locaties en omgevingen. Het was een van de grootste pijlers die het tot Survivor maakte. Met de wereldeconomie die veranderde en televisie als medium verder achterop raakte bij streamingdiensten, besloot de productie: de show was klaar met rondtrekken.

Het anker ging uit in Fiji, Survivor’s vaste thuis sinds Survivor: Millennials vs Gen X. De nieuwe landen en locaties behoorden nu tot het verleden, de swingende vrijgezel was een huismus geworden. Dit betekende ook dat de productie niet langer de titel van het seizoen naar de locatie kon noemen. Ze moesten nu thema’s bedenken om het ene Fiji-seizoen van het andere te onderscheiden.

Als je het mij vraagt, begon hier de waanzinnige Flanderization. De show begon echt te leunen op zijn thema’s. Jeff Probst zelf werd een karikatuur van zijn vroegere dagen en begon seizoensthema’s dood te hameren op tribale raad. In Millennials vs Gen X, moest hij elke beslissing framen vanuit het perspectief van wat het betekende om van een van beide generaties te zijn. In Survivor: Ghost Island, treiterde Jeff op vervloekingen uit vorige seizoenen die al dan niet echt vervloekt waren.

Natuurlijk zou het onmogelijk zijn om dit tijdperk van Survivor te noemen zonder de Final Four brand-making twist te noemen die werd geïntroduceerd in Survivor: Heroes vs Healers vs Hustlers. Omdat de productie gefrustreerd raakte over het feit dat meerdere favorieten van fans werden uitgeschakeld bij de laatste vier, terwijl dat vroeger bij de laatste drie het geval was als slechts twee mensen de laatste stammenraad haalden, verdubbelde de productie hun beslissing en maakte het maken van vuur verplicht om de laatste vier te overleven. Nu had iemand die bij de laatste vier zou worden weggestemd een laatste tweede kans om zichzelf te redden door vuur te maken (ik kijk naar u Ben Driebergen).

Snel door naar de huidige tijd. We zijn minder dan een maand verwijderd van Survivor 38, Survivor: Edge of Extinction. Dit seizoen hebben we vier terugkerende spelers, van wie er drie voor de derde keer meedoen. Spelers die worden weggestemd zullen naar Extinction Island worden gestuurd. Zie het als een extremere versie van Redemption Island. Er zijn twee kansen om terug te keren naar het spel: bij de samensmelting en tegen het einde. Spelers kunnen Extinction Island op elk moment verlaten of blijven tot het einde waar de laatste speler zijn kans krijgt om terug te keren.

Dat betekent dat alle 18 deelnemers theoretisch nog in het spel kunnen zijn op dag 39. Hoe werkt de jury? Hoe zal deze twist werken in combinatie met de F4 brandstichting twist? Hoe zullen exit interviews werken? Waarom gebruikt de show plotseling stoppen, een handeling die Jeff en de productie hebben veracht sinds Osten het deed ver terug in Pearl Islands, als een legitieme methode om een seizoen te verlaten?

Al deze veranderingen zijn in de loop van de tijd gebeurd, maar net als Ned Flanders, is het vergelijken van het eerste seizoen met het huidige een opvallende verandering. Als een Survivor fan uit de vroege jaren 2000 was ingevroren en vervolgens ontdooid in de huidige tijd, zou hij bijna 0% begrijpen van een huidig Survivor seizoen. Ik begrijp dat de productie nooit stil zou blijven staan op de formule van de show, we zouden niet bij seizoen 38 zijn zonder veranderingen. In goede en slechte tijden moest de show veranderen en nu staan we hier, aan de vooravond van mogelijk het vreemdste seizoen van Survivor dat we ooit zullen krijgen. Het zou alleen nog vreemder zijn als Ned Flanders zelf gecast zou worden voor de show.