Tee

Golf tees

In golf wordt normaal gesproken een tee gebruikt voor de eerste slag van elke hole. Het gebied van waaruit deze eerste slag wordt geslagen staat volgens de regels bekend als de teeing ground. Normaal gesproken is teeën alleen toegestaan bij de eerste slag van een hole, de tee shot genoemd, en is het verboden bij elke andere slag; plaatselijke of seizoensgebonden regels kunnen echter ook voor andere slagen teeën toestaan of voorschrijven, bijvoorbeeld onder “winterregels” om de grasmat te beschermen wanneer deze ongewoon kwetsbaar is. Teeën geeft een aanzienlijk voordeel voor drive shots, dus wordt het gewoonlijk gedaan wanneer het is toegestaan. Spelers kunnen er echter voor kiezen hun tee shots zonder tee te spelen. Dit geeft het schot meestal een lagere baan.

Een standaard golf tee is 2.125″ (two and one eighth inches = 5.4 cm) lang, maar zowel langere als kortere tees zijn toegestaan. Gewone tees kunnen van hout of van duurzaam plastic zijn gemaakt. Er zijn ook veel biologisch afbreekbare en recyclebare golf tees die het aantal bomen dat gekapt wordt om de tees te vervaardigen verminderen en golfbanen in staat stellen de kosten te verlagen door zich niet bezig te hoeven houden met de kapotte houten tees op hun banen.

Volgens de R&A en USGA golfregels is een tee alleen legaal als “hij niet langer is dan 4 inch (101.6 mm) en hij mag niet zodanig zijn ontworpen of vervaardigd dat hij de spellijn kan aangeven of de beweging van de bal kan beïnvloeden.”

GeschiedenisEdit

De ontwikkeling van de tee was de laatste grote verandering in de golfregels. Voordien werden golfballen geteed op kleine hoopjes zand die in boxen waren aangebracht. Dit verklaart de historische naam tee boxes voor wat vandaag bekend staat als teeing ground.

De vroegste golf tees rustten plat op de grond en hadden een verhoogd gedeelte om de bal op te stutten. Het eerste octrooi voor dit soort tee dateert van 1889, en werd verleend aan de Schotten William Bloxsom en Arthur Douglas. De eerste bekende tee die de grond doorboorde was een met rubber beklede knijper die in de handel werd verkocht als de “Perfectum”. Deze werd in 1892 gepatenteerd door Percy Ellis uit Engeland. In 1899 verkreeg een Afro-Amerikaanse tandarts, Dr. George Franklin Grant, een patent voor een “verbeterde golf tee”. Deze tee bestond uit een houten kegel met een rubberen hoes om de bal te ondersteunen, maar voor zover bekend is hij nooit op de markt gebracht.

• Brits octrooi #12941 van 1889.

• Brits octrooi #36 van 1892.

• U.S. Patent #570,821, “Combined Golf Tee and Score Card,” 1896.

• Brits patent #253 van 1896.

• Brits patent #14292 van 1897.

• U.S. Patent #638,920, Dr. George Franklin Grant, 1899.

• U.S. Patent 1,670,267, William Lowell, Sr. in 1925

Deze en andere variaties sloegen niet aan, omdat de meeste golfers – hetzij uit traditie, gewoonte of bezorgdheid over de regels – hoopjes zand bleven gebruiken. Er was een sterke marketing inspanning nodig van Dr. William Lowell, Sr. in de 1920s om gefabriceerde tees in wijdverspreid gebruik te brengen. De verkoop van zijn “Reddy Tee”, een eenvoudige houten pin met een uitlopende top, nam een hoge vlucht nadat Lowell professionele golfers Walter Hagen en Joe Kirkwood, Sr. had ingehuurd om het product tijdens oefenwedstrijden te promoten. Het werd over de hele wereld gekopieerd, en blijft het meest voorkomende type golf tee.