Revisiting The Chris Sale Extension

The Red Sox waren net zo druk als elk ander team tijdens de verlengingsgolf van afgelopen lente, waarbij ze een paar sterspelers aan langetermijndeals hebben gebonden die hen uit de 2019-2020 free agent-markt hielden. Een van de verlengingen was een zesjarige deal met Xander Bogaerts ter waarde van $ 120MM in gegarandeerd geld, een contract dat er nu uitziet als een vrij gezonde investering, gezien hoe Bogaerts een sterk seizoen 2018 opvolgde met een nog betere 2019-campagne.

De andere verlenging is al begonnen met een ruwe start. Chris Sale tekende een vijfjarig pact van 145 miljoen dollar voor de seizoenen 2020-24, met een club/vesteringsoptie voor de campagne van 2025 ter waarde van ten minste 20 miljoen dollar. Na het sterk overtreffen van zijn vroege carrièreverlenging bij de White Sox (die eindigde als een zevenjarige, $ 59MM deal zodra beide optiejaren werden uitgeoefend), had Sale nu een nieuwe deal die zijn status als een van de betere werpers in het afgelopen decennium beter weerspiegelde.

Precies een jaar na de ondertekening van die verlenging doemt de deal echter op als een significant misbaksel voor de Red Sox op een paar verschillende niveaus. De club kondigde donderdag aan dat Sale een Tommy John-operatie zou ondergaan, waardoor hij niet in actie zal komen voor wat er van het seizoen 2020 wordt en, naar alle waarschijnlijkheid, ongeveer de helft van het seizoen 2021. De operatie komt op de hielen van Sale die in augustus vorig jaar werd uitgeschakeld als gevolg van een elleboogontsteking, en terwijl een injectie met plaatjesrijk plasma en enkele maanden rust de linkshander eerder deze winter weer op de rails leken te hebben, werd Sale eerder deze maand opnieuw uitgeschakeld na het lijden van een flexor strain.

Op de korte termijn betekent dit dat Boston zijn beste werper voor 2020 verliest. Het is een grote klap voor een rotatie die in 2019 slechts oké was, en David Price al had verloren nadat de Sox de veteraan southpaw en Mookie Betts in februari naar de Dodgers hadden verhandeld. Hoewel Sale denkbaar zou kunnen terugkeren naar iets dat in de buurt komt van zijn oude vorm na de operatie en nog steeds goed zou kunnen gooien tijdens de rest van zijn contract, speelt de Betts / Price-handel een cruciale rol bij het evalueren van de big-picture-impact van Sale’s verlenging.

Zoveel als Red Sox-eigendom heeft geprobeerd het te ontkennen, de luxebelasting was duidelijk een belangrijke reden dat het team bereid was om afscheid te nemen van Betts en Price. Door Betts’ salaris van $27,7MM en de helft van de resterende $96MM van Price te verplaatsen, hebben de Sox zichzelf onder de drempel van $208MM Competitive Balance Tax gebracht, met Roster Resource die een huidig belastinggetal van net geen $196MM voor de 2020 Red Sox voorspelt.

Na twee seizoenen van belastingoverschrijdingen, zou het onder de CBT-limiet komen in 2020 de Red Sox miljoenen besparen in toekomstige belastingbetalingen, en hen theoretisch in staat stellen om al in 2021 weer over de drempel uit te geven met slechts een minimale “first-timer” straf verbonden. Zoals veel Boston-fans in de winter boos opmerkten, was het verhandelen van Betts natuurlijk een vrij extreme maatregel om deze luxebelastingbesparingen te bereiken, en het is een maatregel die heel goed had kunnen worden vermeden als de Red Sox elders niet zoveel geld hadden uitgegeven…. bijvoorbeeld aan de verlenging van Sale.

Door uitgesteld geld en de structuur van de verlenging, heeft Sale’s contract een luxebelastingnummer van $ 25,6MM per seizoen van 2020-24. Boston’s totale luxebelastinginkomsten bedroegen begin november ruwweg $ 236,3MM, dus als je Sale’s salaris had afgetrokken, zou dat zijn gedaald tot $ 210,7MM, al binnen schreeuwende afstand van de drempel van $ 208MM. Vanaf dat punt zou het veel gemakkelijker zijn geweest voor chief baseball officer Chaim Bloom om nog een paar bezuinigingen door te voeren en onder de $ 208MM-lijn te duiken zonder Betts of Price te hoeven verplaatsen.

Sale is natuurlijk niet het enige problematische salaris op Boston’s loonlijst, omdat de vierjarige, $ 68MM free agent deal die Nathan Eovaldi vorig offseason tekende er ook twijfelachtig uitziet na Eovaldi’s door blessures geplaagde 2019. Dat gezegd hebbende, de Red Sox waren lang niet het enige team dat dacht dat Eovaldi een hoek omdraaide in zijn baanbrekende 2018-campagne, en ze moesten de markt overbieden om hem opnieuw te contracteren.

In het geval van Sale hoefden de Sox niet noodzakelijkerwijs die verlenging na te streven, vooral gezien het feit dat een paar rode vlaggen al duidelijk waren. Sale verloor wat effectiviteit naar beneden in het seizoen 2017, en had een nog wankeler einde van zijn 2018, omdat schouderproblemen hem beperkten tot slechts 17 reguliere seizoen innings na 27 juli van dat jaar. De Red Sox waren zo oordeelkundig mogelijk in het spreiden van Sale’s optredens tijdens het naseizoen, toen hij een 4,11 ERA over 15 1/3 innings postte op weg naar Boston’s World Series-kampioenschap.

Hoewel Sale een zeer duurzame werper was geweest voor het grootste deel van zijn carrière, had het schijnbaar opraken van stoom in opeenvolgende seizoenen waarschijnlijk genoeg moeten zijn om de Red Sox enige pauze te geven voordat ze hem $ 145MM garandeerden door zijn leeftijd 31-35 seizoenen. Zoals The Boston Globe’s Peter Abraham onlangs opmerkte, kunnen de Sox gemotiveerd zijn geweest om Sale te houden uit een aanhoudende spijt over de Jon Lester-situatie uit 2014, toen het team misschien te rigide was in verlengingsgesprekken voorafgaand aan Lester’s laatste seizoen onder contract, wat ertoe leidde dat Lester halverwege het seizoen aan de Athletics werd verkocht en vervolgens nog een aantal goede jaren ging leveren na ondertekening bij de Cubs.

Abraham stelt dat wachten tot na Sale’s laatste seizoen de verstandigere beslissing voor de Sox had kunnen zijn, omdat ze dan de toegevoegde informatie van Sale’s cijfers voor 2019 zouden hebben gehad. Hoewel de elleboogblessure de grootste zorg was, was Sale’s 36% hard-hit ball rate de hoogste uit zijn carrière, en zijn gemiddelde fastball-snelheid daalde met 1,5 mph (naar 93,2) ten opzichte van zijn 2018-snelheid. Sale’s seizoen 2019 was het slechtste van zijn tienjarige MLB-carrière, hoewel gezien zijn hoge normen, een “slecht” seizoen van Chris Sale nog steeds zeer solide was – een 4,40 ERA, 5,89 K/BB rate, 13,3 K/9 over 147 1/3 innings, en een schat aan geavanceerde metrics (3,39 FIP, 2.93 xFIP, 3.00 SIERA) die erop wijzen dat Sale’s 4.40 ERA het resultaat was van wat pech, zoals een 1.47 HR/9 die zijn vorige carrièrehoogte ver overtrof.

Zou dit platformjaar genoeg zijn geweest om Sale een grote speler te maken in free agency? We zagen deze winter meerdere toparmen grotere contracten scoren dan verwacht, hoewel geen van Gerrit Cole, Stephen Strasburg, Madison Bumgarner en het gezelschap een midden augustus shutdown boven hun hoofd had hangen. Het is waarschijnlijk veilig om aan te nemen dat Sale nog steeds een behoorlijk omvangrijk meerjarig contract zou hebben gekregen als hij een vrije speler was geweest, hoewel dat ook veronderstelt dat hij de markt überhaupt zou hebben getest. Zijn elleboogblessure had ertoe kunnen leiden dat Sale een kwalificerend aanbod van één jaar en $ 17,8MM zou hebben geaccepteerd om in Boston te blijven, in de hoop dat hij in 2020 weer beter zou zijn en een topseizoen zou leveren dat zou leiden tot een grotere deal in het seizoen 2020-21.

Een andere rimpel toevoegend aan de mix, misschien geven de Red Sox Sale in dit scenario niet eens een QO uit uit bezorgdheid dat hij het zou kunnen accepteren. Boston’s aanpak van payroll leek radicaal te verschuiven van het begin van het seizoen 2019 tot het einde, toen president van honkbaloperaties Dave Dombrowski werd ontslagen en uiteindelijk vervangen door Bloom, die onder dat nogal onhandig uitgegeven edict was om salarissen te trimmen. In het kielzog van Sale’s seizoen 2019 zouden de Red Sox zich misschien op hun gemak hebben gevoeld als ze Sale gewoon helemaal hadden laten lopen, waardoor ze nog een contractuele zorg uit hun boeken hadden verwijderd.

Een team met een grote markt zoals de Sox kan een groot contract dat niet werkt wel doorstaan, maar de zelfopgelegde wens van de franchise om de luxebelasting te vermijden, plaatst veel van de grote deals uit het Dombrowski-tijdperk (de Sale-extensie, plus de ondertekening van Price, Eovaldi, en misschien zelfs J.D. Martinez gezien de enorme dollars die ermee gemoeid zijn) plotseling onder de radar. Dit gezegd hebbende, Dombrowski de schuld geven van Boston’s financiële situatie is oneerlijk, omdat deze negen-cijferige deals niet gebeuren zonder groen licht van de eigenaar.

De verlenging van Sale is een uitstekend voorbeeld van hoe geen enkele transactie in een vacuüm bestaat, omdat elke ondertekening/verlenging/handel/release/etc. zelf een reactie is op een andere zet, en ook een kettingreactie van andere zetten op gang brengt. Zoals Abraham al aangaf, wie weet of de Red Sox een dergelijke zet doen als ze al die jaren geleden anders hadden gehandeld met Lester, of dat misschien Sale (of Price, of Eovaldi, of zelfs Dombrowski) in Boston belandt wat als de Sox nog steeds Lester in hun rotatie hadden gehad. Helaas voor Sale en de Red Sox, zal het getwijfel over de verlenging tenminste voortduren totdat de southpaw eindelijk weer op de heuvel kan staan.