Hampton's Hump in a Patient with Severe Left Ventricular Dysfunction and Biventricular Thrombosis | Grain of sound

Een 56-jarige man meldde zich bij de spoedeisende hulp met een voorgeschiedenis van hoest en hemoptoë sinds een week. Twee maanden eerder was hij gediagnosticeerd met gedilateerde cardiomyopathie op basis van klinische en echocardiografische kenmerken. Hij meldde ook een verslechtering van zijn kortademigheid gedurende de laatste week. Hij ontkende pijn op de borst of koorts. Zijn bloeddruk was 120/90 mm Hg, hartslag was 108 slagen/minuut, ademfrequentie was 22/minuut, lichaamstemperatuur was 97°F, en capillaire zuurstofverzadiging was 98% op lucht. Lichamelijk onderzoek toonde bilateraal gekraak aan de basis van beide longen. De dienstdoende arts schreef antibiotica en diuretica voor in afwachting van verder onderzoek.

Op zijn röntgenfoto van de borstkas was de bult van Hampton te zien, een wigvormig consolidatiegebied in het rechter onderste longveld (Fig. 1, pijl), wat de verdenking van een longinfarct deed rijzen.1) Transthoracale echocardiografie toonde een ernstige globale linker ventrikel disfunctie en biventriculaire trombose {Fig. 2. LV: linker ventrikel, RV: rechter ventrikel, trombi (pijlen en asterisken)}. We behandelden de patiënt met ongefractioneerde heparine en warfarine. Een herhalingsechocardiogram acht dagen later gaf aan dat de biventriculaire trombi volledig waren verdwenen. De patiënt werd ontslagen toen de International Normalized Ratio 3,2 was op orale antistolling.

De diagnose van longembolie is vooral een uitdaging in lage-inkomenslanden vanwege dure onderzoeken, zoals computertomografie, die niet routinematig beschikbaar zijn.2) In dit geval was de zeldzame bevinding van biventriculaire trombose op echocardiografie samen met de bult van Hampton op röntgenfoto’s van de borst nuttig bij het vaststellen van de diagnose van longembolie en -infarct.3)