Haglund's Syndroom: Diagnosis and Treatment Using Sonography | Grain of sound

Discussie

Haglund’s syndroom werd voor het eerst beschreven in 1928 als retrocalcaneale bursitis in de setting van een abnormale protuberans van de posterosuperior rand van de calcaneus, geïdentificeerd in de associatie met golfschoenen, die een harde posterieure schoencontour hebben. Het syndroom van Haglund blijft een niet ongewone oorzaak van retrocalcaneale pijn, met zwelling van de oppervlakkige tendo achilles slijmbeurs, retrocalcaneale bursitis, achilles tendinose, en een prominente bursale projectie van de calcaneus.

Klinisch wordt een prominente calcaneale posterosuperieure protuberantie waargenomen, meestal aan de laterale zijde, vaak met zwelling en regionale inflammatoire veranderingen . Een stijve, plantair geflexeerde eerste teen kan predisponeren voor Haglund’s deformiteit en retrocalcaneale bursitis door te resulteren in achtervoet varus. Bovendien kunnen prominente plantaire ossale projecties ook het raakvlak tussen bot en zacht weefsel van de achtervoet veranderen. Klinisch kan het moeilijk zijn om het syndroom van Haglund te onderscheiden van andere oorzaken van pijn in de achtervoet zoals de ziekte van Reiter, reumatoïde artritis, of geïsoleerde lokale aandoeningen zoals oppervlakkige tendo achilles bursitis secundair aan een slechte pasvorm van de schoen. Het onderscheiden van de specifieke etiologie van focale van systemische oorzaken van posterieure pijn in de achtervoet is essentieel voor het instellen van de juiste behandeling.

Radiografische kenmerken zijn beschreven, inclusief een meetmethode, (parallelle pitch lijn) om de aanwezigheid van een prominente bursale projectie en het Haglund’s complex te bevestigen. Wanneer de calcaneus posterior prominent maar subtiel is, is een objectieve meting op de radiografische evaluatie belangrijk, om het syndroom van Haglund te onderscheiden van geïsoleerde retrocalcaneale bursitis, oppervlakkige tendo Achilles bursitis, of Achilles tendinose. Bij meer systemische aandoeningen zoals het syndroom van Reiter of reumatoïde artritis, is retrocalcaneale bursitis meestal een geïsoleerde bevinding en meer diffuus; bovendien kunnen geassocieerde erosieve veranderingen van de calcaneale bursale projectie aanwezig zijn.

Chirurgische behandelingsopties, waaronder retrocalcaneale decompressie en calcaneale ostectomie of osteotomie, hebben wisselende resultaten. Onvoldoende botresectie kan leiden tot het terugkeren van de symptomen, met andere postoperatieve complicaties zoals littekenvorming met zenuwbeknelling, verzwakking of scheuring van de achillespees, en nonunion van de calcaneusosteotomie.

Conservatieve behandelingsopties omvatten herbeoordeling van het schoeisel dat de patiënt momenteel draagt, het gebruik van hielinlegzolen, en orale ontstekingsremmende medicatie. De effecten van hielverhoging op de relatie tussen de calcaneus slijmbeurs projectie en de achillespees en retrocalcaenale slijmbeurs zijn beschreven. Hoewel de grootte van de calcaneus bursale projectie hetzelfde blijft wanneer de hiel wordt opgetild, neemt de plantaire calcaneus hellingshoek af en verschuift de ossale calcaneus bursale projectie weg van de retrocalcaneale zachte weefsels, waardoor wrijving en irritatie afnemen.

Eerdere echografie studies hebben 100% specificiteit maar slechts 50% gevoeligheid gerapporteerd in echografie diagnose van retrocalcaneale bursitis, en waren minder gevoelig in het diagnosticeren van oppervlakkige Achilles slijmbeurs betrokkenheid in de setting van spondyloartropathie . Hun studie maakte echter gebruik van een 7,5-MHz transducer, wat mogelijk de lagere gevoeligheid verklaart bij het diagnosticeren van oppervlakkige tendo achilles slijmbeurs betrokkenheid. In het geval waarvan hier verslag wordt gedaan, werd een hoogfrequente, lineaire, 13-MHz transducer gebruikt voor onderzoek van de retrocalcaneale regio. Zowel de oppervlakkige als de retrocalcaneale slijmbeurzen en de achillespees werden geëvalueerd, evenals de oppervlakkige (dorsale) rand van de calcaneus, waarbij de prominente bursale projectie werd opgemerkt. Zodra de diagnose van retrocalcaneale bursitis is vastgesteld en de sonografische bevindingen correleren met die van een Haglandsyndroom, kan een verdovings- en steroïdenmengsel worden geïnjecteerd als onderdeel van het onderzoek.

Onze ervaring met intrabursale injecties is dat patiënten het onmiddellijk na de injectie enkele uren goed doen, dankzij de plaatselijke verdovende eigenschappen van lidocaïne en Sensorcaine. Patiënten ervaren dan een korte periode van terugval in pijn gedurende de volgende 24-48 uur, totdat de ontstekingsremmende werking van Kenalog tot stand is gekomen. Zodra het steroïde effect heeft, melden patiënten een variabele duur van pijnverlichting (variërend van weken tot maanden).

Clinisch gezien zijn de symptomen die de patiënt ertoe brengen medische hulp te zoeken vaak de pijn en ontsteking die gepaard gaan met retrocalcaneale bursitis en het syndroom van Haglund door chronische wrijving en druk van de calcaneale bursale projectie. Het gebruik van echogeleiding voor de injectie van de retrocalcaneale slijmbeurs is een eenvoudige, betrouwbare methode om een nauwkeurige toediening van de medicatie in de slijmbeurs te verzekeren en intratendineuze injectie te vermijden. In dit geval had de patiënt een volledige verlichting van de symptomen na de procedure. Deze niet-chirurgische behandelingsproef, gecombineerd met aanpassingen in het dagelijks dragen van schoenen, is een geschikte initiële behandeling voor pijnverlichting van het syndroom van Haglund.