Patton Oswalt May Have Won the KFC Bowl Battle, but He Didn’t Win the War

Dit stuk is geschreven als onderdeel van Eater’s Bowl Bowl-serie, een viering van de Super Bowl…. en bowls.

In 2006 introduceerde KFC zijn Famous Bowl, een naam die diende als een voorteken, of misschien gewoon een wens, voor wat het menu-item zou worden. In de Famous Bowl zat aardappelpuree met jus, maïs, kaas en stukjes gefrituurde kip, een combinatie van één kom die destijds als waanzin aanvoelde. We waren geobsedeerd door het waarom van dit alles, waardoor een KFC marketing executive het concept van gelaagde smaken uitlegde. Toch voelde de logica walgelijk, voor niemand meer dan komiek Patton Oswalt.

De Famous Bowl had zijn naam misschien niet waargemaakt als Oswalt er niet zo’n virale standup-bit over had gedaan. Het was echter een wederzijds voordelige relatie. In 2007 was Oswalt al bijna twee decennia aan het werk, had hij zelfs een vaste rol in The King of Queens en speelde hij Remy in Ratatouille. Hij was eindelijk een rijzende ster, iets dat werd bevestigd toen hij Werewolves and Lollipops uitbracht, zijn tweede komediealbum, met een opvallende riff over de Famous Bowl en hoe het alles vertegenwoordigt wat verdorven is aan de Amerikaanse psyche.

In de iconische bit beschrijft Oswalt een hypothetische ontstaansgeschiedenis van de kom, waarin een KFC-klant verschillende items wordt aanbevolen (de knapperige maïs, de romige aardappelpuree, de leuke nieuwe popcornkip) en vraagt: “Kun je al die voedselitems nemen en ze in één kom voor mij stapelen?” Dan speelt hij de verwarde KFC-bediende: “Ja, we kunnen dat in een kom stapelen, maar we kunnen het ook op een bord schikken alsof je een volwassene bent met zelfrespect en waardigheid.”

“Dat is hun meest populaire item,” vervolgt Oswalt. “Amerika heeft gesproken. Stapel mijn eten in een verdomde kom alsof ik een hond ben.” Hij grapt verder dat Amerikanen hun diner graag gemixt en in hun slagaders geïnjecteerd zouden zien (wat bijna klinkt als Soylent, de voedingsslurry die zeven jaar later op de markt kwam).

Voor een tijd was het spreken over Oswalt een uitnodiging voor iemand om zijn Famous Bowl-bit uitvoerig te citeren, en elke kom kon een mislukte stapel worden genoemd. In 2008 probeerde Oswalt zelfs een van de bowls voor de A.V. Club, en schreef dat hij bijna hoopte dat hij het lekker zou vinden, maar dat het “door zijn keel zakte” en hij het nauwelijks kon opeten. Hij blijft het concept van de kom associëren met depressie (waar Oswalt zelf mee worstelt), en schrijft: “Opgeslotenen, mensen met het Prader-Willi-syndroom en manisch depressieven” stoppen alles wat ze willen eten in een kom slop, en “als je een fortuin probeert te maken in de voedsel- en drankindustrie, zijn dat de drie demografische groepen waar je op moet schieten.”

Met de opkomst van de bureau-lunch, klinkt Oswalt’s stukje nu gedateerd. Terwijl hij de ingrediënten opsomt en beelden oproept van viezigheid en slordigheid, kan ik alleen maar denken dat een kom best aantrekkelijk klinkt en dat ik nu honger heb. Zijn passie had de Famous Bowl eigenlijk overal van menukaarten moeten schrappen. Maar 13 jaar later blijft onze mogelijkheid om KFC’s “mislukking stapel in een treurigheid kom” te bestellen, en blijft populair.

2007, toen Oswalt Weerwolven en Lollipops uitbracht, was een zeer specifiek jaar in voedsel. Het was het jaar waarin Michael Pollan The Omnivore’s Dilemma publiceerde en het gesprek over duurzaamheid en de slow food-beweging mainstream werd. Whole Foods zat midden in een expansie, er werden eindeloos veel microbrouwerijen geopend en elk restaurant serveerde kleine gerechtjes gemaakt met biologische producten. Het was ook drie jaar nadat Supersize Me uitkwam, en jaren voordat de pendule terugschoof naar lowbrow en elke chef-kok trots kraaide over zijn liefde voor Dominos. Fast food was zowel slecht voor je als een teken van slechte smaak. Dus als cultuur waren we klaar om te haten op de kom. Oswalt was niet de enige die het veroordeelde. In Time noemde Lisa Cullen het een “boffo, fat-assed, best-selling bonanza,” en schreef het succes toe aan het feit dat Amerikanen “gluttons” zijn en “wat nog erger is, we doen alsof we dat niet zijn.” Het is een beoordeling druipend van minachting.

Maar het dieet dat Pollan omhelsde was (en is nog steeds) buiten bereik voor de meeste Amerikanen. Hoewel de recessie nog niet officieel had toegeslagen, was de economische druk in 2007 al van invloed op een tweede reeks voedseltrends die “comfort” en betaalbare verwennerij omarmden. De recessie zou de beweging van foodtrucks en de alomtegenwoordigheid van beladen tater tots voortbrengen. De populariteit van Food Network inspireerde mensen om creatiever te zijn in hun eigen keuken, hoe mager het ingrediënt ook was. En een bepaald soort macho aanmatiging, geïnspireerd door de opvatting van mannelijke chef-koks als “badasses,” gaf aanleiding tot “epische” voedsel rages die spek stapelde op ander vlees, smoorde het in kaas, zet whisky in alles, met nauwelijks een groente te zien, tenzij het was een gebakken augurk.

De kom werd het perfecte vat voor deze twee aspecten. Aan de Pollan kant, fast-casual ketens zoals Sweetgreen (opgericht in 2007) en Cava Grill boden bowls met dezelfde snelheid en draagbaarheid als McDonald’s, maar met ogenschijnlijk gezondere opties. De bowl werd synoniem met “gezond” – volle granen in plaats van brood, donkere groenten, seizoensgebonden ingrediënten, gegrilde kip gefokt zonder antibiotica. Onlangs nog serveerden prins Harry en Meghan Markle op hun bruiloft “bowl food”, dat volgens de BBC gemakkelijker staand te eten zou zijn dan hors d’oeuvres in schalen. Aan de minder gesofisticeerde kant wordt een warme kom met zetmeel en vlees en kaas algemeen erkend als bevredigend, gemakkelijk te maken zowel thuis als in een Chipotle keuken. Oswalt had onbedoeld gelijk over hun aantrekkingskracht. Kommen staan voor comfort en gemak. Zelfs als je een boerenkool caesar van $15 uit zo’n schaal eet, is het iets dat je dicht bij je borst kunt houden terwijl je het eten met een vork in je mond brengt, iets dat vergevingsgezind is ten opzichte van opdienschuiving en artistieke schikking. Het is rustgevend, of je nu gekalmeerd moet worden omdat je depressief bent of je bent blut of je hebt honger of je hebt het druk.

“Zelfrespect en waardigheid”? In deze economie?