News

Wat Chris Byrd miste in gestalte maakte hij goed in vermogen en ring smarts. De super-slick southpaw vocht tegen veel van de beste grote mannen van zijn generatie en won twee versies van de zwaargewicht titel in de jaren 2000.

Byrd werd geboren in Flint, Michigan op 15 augustus 1970, in een boksfamilie. Hij was de jongste van acht kinderen, alle vijf broers boksten en zo ook een zus. Het was een familieaangelegenheid; zijn vader was trainer en zijn moeder was assistent trainer.

“Mijn vroege jaren waren allemaal boksen,” vertelde Byrd aan The Ring. “Elk weekend gingen we naar een show of een toernooi, dat is hoe het leven voor mij was. Het was allemaal boksen, ik had geen speelgoed. Boksen was gewoon het leven.”

Byrd had een zeer succesvolle amateurcarrière, ging ongeveer 290-25 en pakte drie Amerikaanse nationale kampioenschappen. Hij vertegenwoordigde ook zijn land als middengewicht op de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona en claimde een zilveren medaille.

“Oh man, ik kan het niet eens beschrijven,” herinnerde Byrd zich, die in de finale verloor van Ariel Hernandez. “Het is het hoogste punt in mijn carrière. Het maken van dat Olympisch team was een droom voor mij.”

Byrd keerde terug naar huis en maakte uiteindelijk zijn professionele debuut in januari 1993. Echter, dingen gingen niet zoals gepland.

“Mijn plan was om te vechten op 154-160,” legde hij uit. “Ik woog 169 mijn eerste gevecht, ik was 172 voor mijn tweede gevecht, het hoogste dat ik ooit in mijn leven was geweest. Toen gebeurde er niets.

“Ik dacht als ik een plons ga maken in het boksen kan ik niet op mijn normale gewicht vechten, niemand wil me op mijn normale gewicht. Je hebt maar één carrière, ik kan net zo goed indruk maken en de wereld shockeren. Nu ga je aandacht aan me besteden. “

Het was een moedige beslissing – de stap naar zwaargewicht. In tegenstelling tot vandaag, waar voeding de sleutel zou zijn om op te bulken, deed Byrd het door te eten wat hij maar kon.

“Ik at goedkoop voedsel om op gewicht te komen,” onthulde hij. “Mijn eerste zwaargewicht gevecht was op 193 en ik had geen zaak . Ik vocht tegen Exum Speight in mijn eerste zwaargewicht gevecht en we gaan zes rondes. Ik heb zoiets van, ‘Ik kan dit niet doen, kijk hoe groot hij is.’ Maar ik moet mijn familie onderhouden, niemand wilde me, ik had geen opleiding.”

Byrd vervolgde zijn weg en versloeg voormalig wereldtiteluitdagers Phil Jackson (UD 12), Lionel Butler (TKO 8) en Bert Cooper (UD 10), evenals toekomstige cruisergewicht titelhouders Arthur Williams (SD 10) en Uriah Grant (UD 10).

Na het stoppen van Jimmy Thunder op zijn HBO-debuut leed hij onder de gevolgen van zijn daden.

“Ik werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht vanwege een tekort aan tarwe,” zei hij. “Ik vernielde mijn lichaam, ik kon het gewicht niet op peil houden.”

Onverstoord ging Byrd door voordat hij in maart 1999 voor het eerst verloor van de onstuimige power-puncher Ike Ibeabuchi.

“Ik had zoiets van: ‘Het kan me niet schelen hoe groot hij is, dit is mijn kans om door te breken in het superstardom op zwaargewicht,'” herinnerde Byrd zich. “Ik nam het gevecht, maar als een zwaargewicht me zo zou raken in de loop van het gevecht, ga ik neer.”

Hij herstelde zich met vier overwinningen en reisde naar Duitsland voor zijn eerste titelschot tegen Vitali Klitschko in april 2000. Hij verloor de strijd, maar won de oorlog toen Klitschko zich aan het einde van het negende frame terugtrok met een gescheurde rotator cuff.

“Ik hou van de Klitschkos, we zijn nu cool,” zei hij. “Als je een vechter bent, geef je niet op. In Duitsland vertelden ze me dat de Duitse pers het gevecht 5-4 had, dus in zijn gedachten was het gevecht close.”

De nieuwe kampioen keerde zes maanden later terug naar Duitsland om het op te nemen tegen Vitali’s jongere broer, Wladimir, die zijn grootte liet tellen, Byrd twee keer liet vallen en een bijna shut out won.

“Dat is hoe het hoort te zijn,” erkende Byrd. “

Terug kaatste Byrd terug en versloeg David Tua om een kans te verdienen op de vacante IBF-titel tegen de legendarische Evander Holyfield, die hij outpointed.

Byrd maakte vier verdedigingen tegen Fres Oquendo (UD 12), Andrew Golota (D 12), Jameel McCline (SD 12) en DaVarryl Williamson (UD 12). Altijd gretig voor een uitdaging, reisde hij gretig terug naar Duitsland voor een Vladimir Klitschko rematch in april 2006 en gaf zijn kroon af via een zevende ronde stoppage.

Hij vervolgde zijn carrière, maar een stoppage verlies tegen Alexander Povetkin betekende het einde van zijn zwaargewicht run. Byrd sloeg de kilo’s eraf en viel terug tot licht zwaargewicht, waar hij verloor van Shawn George voordat hij er in maart 2009 uitstapte met een record van 41-5-1 (22 knock-outs).

Sinds zijn pensioen heeft Byrd geworsteld met neuropathie pijn, maar gelukkig, door pijnbestrijding, zijn zijn symptomen verbeterd.

Nu 49, Byrd woont in San Diego met zijn vrouw, Tracy, en hun drie kinderen. Hij blijft bezig met motiverende spreken, boksen commentaar en werkt met een marihuana bedrijf. Hij doet ook een bokspodcast.

De voormalige tweevoudig wereldtitelhouder nam genadig de tijd om met The Ring te spreken over de beste die hij heeft gevochten in 10 belangrijke categorieën.

BEST JAB
Wladimir Klitschko: Hij wist hoe hij de afstand moest houden met de jab en hij is erg krachtig. Het was een sterke jab met snap op het. Hij gooit het heel goed, hij gooit het nauwkeurig om te landen, niet alleen om het daar te gooien.

BEST DEFENSE
Fres Oquendo: Hij is een gladde, onhandige kerel, heeft een onorthodoxe stijl. Hij is net als ik, hij heeft een stijl die tegenstanders niet gewend zijn.

BESTE VOETWERK
Maurice Harris: Maurice Harris moet daarboven staan, samen met Fres Oquendo. Ik was altijd degene die bewoog, dus het is moeilijk te zeggen. Holyfield had goed voetenwerk omdat hij de ring goed afsneed. Ik kies Maurice Harris.

BEST HANDSPEED
Harris: Hij heeft snelle handen om combinaties te gooien en hij probeerde te reageren, als ik iets gooide. Hij probeert meteen iets terug te gooien om de snelheid te evenaren.

Slimste
Evander Holyfield: Hij probeerde je in de val te lokken. Ik ben niet dom in de ring, maar hij probeerde me in de val te lokken in de hoek. Het was een kat-en-muisspel. Hij nam stappen in beide richtingen om te proberen me in de val te lokken. Ik moest in mijn zak met trucs graven. Hij gebruikte zijn hoofd op bepaalde momenten. Het was slim en het breekt een man af in de loop van het gevecht.

STERKSTE
Jameel McCline: Dat is echt open voor discussie omdat iedereen sterk was. Evander, vroeg, was super sterk. Ik kon niet uit de touwen komen tegen Andrew Golota. Ross Puritty was een grote sterke vent. Wladimir was zo fysiek sterk. Ik kon Ike of David niet bewegen. Ik kreeg Jameel McCline niet van me af, hij was erg sterk. Ik ga voor Jameel. Nadat ik tegen hem vocht had ik niets meer over, ik had met pensioen kunnen gaan, mijn optredens gingen vanaf toen bergafwaarts. Het kostte me drie tot vier maanden om te genezen, mijn lichaam was zo gehavend. Jameel was 270, ik woog 214 in mijn kleren.

BEST CHIN
David Tua: Dat zijn David Tua en Ike Ibeabuchi. Tua kwam recht op je af. Eén ding dat ik deed was teruggaan naar het lichaam, ik stond niet bekend als een grote stoot, maar ik kreeg zijn aandacht door naar het lichaam te gaan. Maar zijn kin, man, ik raakte hem met een kopstoot en het deed niets, hij schrok nauwelijks. Ik raakte Ike Ibeabuchi met alles en hij bleef naar me toe lopen. Ik moet het met David doen. Naar mijn mening hadden ze allebei een geweldige kin, maar het niveau van de tegenstand waar David het tegen opnam, hij nam het tegen iedereen op en was nooit versuft.

BEST PUNCHER
DaVarryl Williamson: Hij raakte me niet, maar ik weet wie de beste kracht had. Mensen gaan zeggen, ‘Waarom DaVarryl?’ Hij had een ‘Touch of Sleep’, hij had Deontay Wilder-achtige kracht. Als hij 1.80 meter was geweest, had hij dingen gedaan zoals Wilder. Voor de media is hij erg onderschat, maar voor de boksers weet iedereen dat als je met hem in de ring komt en hij raakt je, je gaat slapen. Met mij, als je me goed raakt, ik ben een middengewicht, je wordt verondersteld om me knock-out te slaan. Ik heb echt, echt geprobeerd om alles van hem te vermijden.

BEST BOXING SKILLS
Harris: Lennox Lewis en Mike Tyson betaalden hem om niet te sparren omdat ze wisten dat hij zo goed was. Hij kon mij evenaren in vaardigheden en hij kon behoorlijk goed slaan. Je kunt het bijna elke zwaargewicht uit die tijd vragen en hij zal je zeggen: ‘Dat is een man waar we niet tegen gaan vechten.’ Hij had zoveel talent, maar hij kon het niet samenbrengen in bepaalde gevechten.

BEST OVERAL
Wladimir Klitschko: Ik ga met Wladimir en Vitali Klitschko, Ike Ibeabuchi en David Tua. Ik moet gaan met Wladimir Klitschko met mijn stijl, hij is de beste. Hij vocht tegen mij op een manier waarbij hij zich niets aantrok van de stijl. Hij bleef lang, gebruikte de jab. Hij sloeg me in elkaar en overklaste me gedurende 12 ronden of stopte me.