Maine Gets Its Northern Crown

By Will Grunewald

Uit ons februarinummer van 2020

Het enige dodelijke slachtoffer in de Slag bij Caribou – en in de hele Aroostook Oorlog – was een beer. Eind 1838 werden houthakkers uit New Brunswick gesignaleerd die bomen omhakten in de buurt van Caribou, dat destijds in een uitgestrekt gebied lag dat zowel door de VS als door het Britse Canada werd opgeëist. Een groep houthakkers uit Maine kwam de New Brunswickers te lijf. Beide partijen waren gewapend. Tijdens de impasse die volgde, viel een geschrokken zwarte beer enkele Canadezen aan, die hem doodschoten. Bij het horen van schoten begonnen de Amerikanen ook te schieten, maar de strijders gingen snel uiteen.

Zulke tegenspoed was typerend voor het langlopende grensgeschil. Toen Maine opdracht gaf voor een volkstelling in het betwiste gebied, grepen Canadese ambtenaren de volksteller. Toen Maine een posse stuurde om Canadese houthakkers te arresteren, namen de houthakkers de leiders van de posse gevangen. Toen New Brunswick een militaire commandant stuurde om Maine militieleden te bevelen het gebied te verlaten, namen de militieleden hem gevangen. Enzovoort. Geleerden zijn geneigd om de lukrake vijandelijkheden te zien als een soort klucht.

“The episode has been viewed by historians with a good deal of merriment,” schreef professor Thomas Le Duc in de American Historical Review in 1947, waarbij hij opmerkte dat het conflict soms de Pork and Beans War wordt genoemd, vermoedelijk een schertsende verwijzing naar het dieet in de noordelijke wouden. Le Duc betoogde echter dat de oorzaken complexer waren en de gevolgen ingrijpender dan algemeen werd aangenomen, en in de loop der jaren hebben hij en andere historici een vollediger beeld van de Aroostook Oorlog geschetst.

Het grensgeschil kwam voort uit een aloude Europese koloniale traditie: het trekken van lijnen in het wilde weg op een kaart. Tijdens verdragsbesprekingen in Parijs om de Revolutionaire Oorlog te beëindigen, definieerden Amerikaanse en Britse afgevaardigden de oostelijke grens tussen de V.S. en Canada als “de hoek die gevormd wordt door een lijn die recht naar het noorden getrokken wordt vanaf de bron van de St. Croix rivier tot aan de hooglanden; langs de genoemde hooglanden die de rivieren scheiden die uitmonden in de St. Lawrence rivier van de rivieren die uitmonden in de Atlantische Oceaan, tot aan de meest noordwestelijke kop van de Connecticut rivier.” Er ontstond veel verwarring.

De episode is door historici met de nodige vrolijkheid bekeken.

Eerst wist niemand welke van de verschillende rivieren de St. Croix was, een naam die in onbruik was geraakt, maar een bilateraal comité loste de kwestie in 1792 op. De “hooglanden” die de noordelijke rand van Maine vormden, bleken moeilijker vast te stellen, omdat ze niet bestonden. In plaats daarvan voerden de Britten aan dat Canada zich naar het zuiden uitstrekte, voorbij de Aroostook River, tot Mars Hill, en de Mainers legden de grens 100 mijl noordelijker, aan de andere kant van de St. John Valley. John Valley. In totaal stond 12.000 vierkante mijl op het spel, ruwweg de oppervlakte van Rhode Island en Massachusetts samen.

De meeste Mainers waren bereid een oorlog te riskeren voor dat land, voor een groot deel omdat de economie aan het eind van de jaren 1830 was ingestort en onderzoeken rond de Aroostook River onlangs rijke gronden hadden blootgelegd die ideaal waren voor landbouw en winbare minerale afzettingen. De economische vooruitzichten van de staat, zo leek het, lagen in het noorden. Ondertussen was het Britse belang vooral militair: het behoud van een aanvoerroute over land van Halifax, door de St. John vallei, naar Quebec, om de Canadese kolonies in het binnenland met de kust te verbinden wanneer ijs de St. Lawrence in de winter onbevaarbaar maakte.

De spanningen bereikten een hoogtepunt in februari 1839, nadat de wetgevende macht van de staat de militie had gezonden en het Congres 10 miljoen dollar voor de zaak had gereserveerd. Maar president Martin Van Buren had geen zin in een gevecht en stuurde de gerespecteerde generaal Winfield Scott om een ontspanning te bewerkstelligen, zodat Washington en Londen tijd kregen om een duurzame oplossing uit te werken. Drie jaar later legden de staatssecretaris Daniel Webster en Alexander Baring, eerste baron Ashburton, de laatste hand aan de grenzen van Maine door middel van een verdrag, waardoor wat nu bekend staat als de “kroon” van de staat ontstond: ongeveer 7.000 vierkante mijl van het noordelijke grondgebied dat de gewaardeerde vallei van de Aroostook River omvat, het centrum van de hedendaagse aardappelteelt. Groot-Brittannië behield zijn route over land, en Canada, dat enkele decennia later zelfbestuur kreeg, kreeg 5.000 vierkante mijl van het betwiste gebied.

Beide partijen waren niet echt gelukkig. Een senator beschuldigde Webster ervan van Maine een “verlaten en tot ondergang gedoemde staat” te maken, terwijl een parlementariër baron Ashburton de bijnaam “Earl Surrender” gaf. Ironisch genoeg hielp wat onduidelijke cartografie, nadat de hele puinhoop was begonnen, het verdrag tussen Webster en Ashburton in stand te houden. Webster had in het geheim kaarten in zijn bezit die de Britse claim leken te bevestigen. Hun herkomst en betrouwbaarheid waren verdacht, maar achter gesloten deuren gebruikte Webster ze om Maine-functionarissen en Amerikaanse senatoren ervan te overtuigen dat hij een gunstige deal had gesloten. Ondertussen leek in Londen een oude koninklijke kaart de Amerikaanse claim te ondersteunen, wat Ashburton’s critici in het Parlement tot bedaren bracht.

En hoewel het hoofddoel van de Webster-Ashburton onderhandelingen was om de problemen aan de bovengrens van Maine op te lossen, ging de resulterende overeenkomst verder met het aanpakken van andere grenskwesties tot in het westen van de Rockies, wat bijdroeg aan de vriendschap die nu heerst aan ’s werelds langste gedeelde grens. In 1913 schreef James L. Tryon, de New England directeur van de American Peace Society, een artikel waarin hij de Amerikanen aanmoedigde om het volgende jaar te vieren als een “eeuwfeest van vrede” tussen de V.S. en Canada, dat teruggaat tot het einde van de oorlog van 1812, en de Aroostook oorlog en andere incidentele spanningen niet meerekende. Als je bedenkt dat Europa op het moment dat Tryon dit schreef, aan de vooravond stond van de eerste van twee wereldoorlogen als gevolg van territoriale geschillen, dan is zijn opmerking des te betekenisvoller. “Laat alle vijandigheden vergeten worden,” drong hij aan, “en gedenktekens van onze ongelukkige conflicten plaats maken voor blijdschap over onze lange periode van broederschap en vrede.”

Timelines is een speciale maandelijkse geschiedeniscolumn ter ere van het tweehonderdjarig bestaan van Maine in 2020.