L ondoloz I
In mijn relatief korte periode als gids op Londolozi ben ik al getuige geweest van een aantal opmerkelijke waarnemingen, maar misschien geen enkele zo bizar als een parend giraffenpaar.
Het begon allemaal met een aantal uitstekende vaardigheden van de deskundige spoorzoeker Jerry Hambana, toen hij het vrouwtjesluipaard op de vingervoet zag liggen onder een Guarri struikgewas. Het jonge luipaardwijfje achtervolgde een kudde impala’s die aan het grazen waren in een open gebied in het noordelijke deel van Londolozi. Tot groot ongenoegen van het luipaard ving een groep zebra’s haar geur op en waarschuwde de impala’s voor haar aanwezigheid, waardoor ze buiten haar bereik kwamen.
Het Finfoot vrouwtje staart naar de groep zebra’s die haar aanwezigheid verraadde, waardoor haar jacht uiteindelijk voor het moment werd verpest.
Een dochter van het vrouwtje Nhlanguleni, geboren in een nest van twee, die beide overleefden tot de onafhankelijkheid.
Finfoot 3:3 Vrouwelijk
Toen ze weer tot rust kwam keek ik in de verte en zag twee giraffen uit het struikgewas op de open plek stappen. Na wat beter gekeken te hebben door mijn verrekijker kon ik zien dat het een mannetje en een vrouwtje waren. Het mannetje bleef heel dicht bij het vrouwtje, volgde haar als ze liep en rustte met zijn borst op haar achterste als ze stopte. Hij was duidelijk geïnteresseerd in een paring met haar. Jerry legde uit dat hij in zijn 36 jaar op Londolozi slechts twee keer een giraffe had zien paren en dat, hoewel het mannetje het vrouwtje urenlang achtervolgt – soms dagenlang – de paring slechts een seconde duurt. Al snel was iedereen in de auto meer gefixeerd op het baltsritueel tussen de hoogste landzoogdieren dan op het luipaard dat nu in de schaduw lag uit te rusten.
Een jonge giraffestier komt dichterbij om de voortplantingsstatus van een vrouwtje te onderzoeken.
We gingen dichterbij staan en bekeken deze fascinerende interactie meer dan een half uur lang, terwijl het mannetje het vrouwtje als een schaduw volgde. Op een bepaald moment boog het mannetje zich voorover en proefde de urine van het vrouwtje. Zo kan het mannetje zien of het vrouwtje bronstig is of in een voortplantingsfase verkeert, wat duidelijk het geval was omdat het mannetje zo volhardend was. (Voor meer details over hoe giraffen tot elkaar worden aangetrokken, zie Rich Laburns artikel over “Hoe giraffen paren”).
Giraffen kunnen gewoonlijk van elkaar worden onderscheiden aan de dikte van hun hoorns; mannetjes hebben veel dikkere hoorns dan vrouwtjes.
Bij vele gelegenheden probeerde het mannetje het vrouwtje te bestijgen, maar telkens had hij geen succes omdat zij twee of drie stappen naar voren deed, zodat hij zijn kans miste. Dit gedrag – dat ik als volgt zou willen omschrijven: “moeilijk te krijgen spelen” – is een manier van het vrouwtje om de kans te maximaliseren dat een dominanter mannetje in de buurt haar geur oppikt en de huidige vrijer verdringt, zodat de sterkste genen worden doorgegeven. Net toen we besloten dat we nog een poging zouden wagen en als het mannetje niet zou slagen, zouden we verder gaan met onze middag, sprong het mannetje naar voren, ons en misschien zelfs het vrouwtje verassend, en slaagde er uiteindelijk in haar net lang genoeg te bestijgen om te paren.
Het was een verbazingwekkend schouwspel om zulke grote, logge dieren iets te zien doen wat een onmogelijke taak leek en we genoten allemaal van het succes van de giraffe door ons op gedempte toon te verbazen en elkaar high fives te geven. Jerry had geen ongelijk hoe kort de ontmoeting duurt, maar gelukkig stond mijn gast, Sabrina Davis, klaar en legde het moment vast dat zo zelden wordt gezien.
Leave a Reply