Hilbert Circle Theatre

Het hart van elke grote stad is een groot orkest. Sinds de verhuizing naar het gerenoveerde Hilbert Circle Theatre in 1984 heeft het Indianapolis Symphony Orchestra (ISO) een belangrijke bijdrage geleverd aan de culturele revitalisering van het centrum van Indy. Het bezitten en exploiteren van een mooie en historische concertzaal voor het welzijn van de hele gemeenschap is van cruciaal belang voor het ISO. In 2016 viert de Symphony de 100e verjaardag van het Circle Theatre en brengt zij hulde aan de vele leiders, architecten, overheidsfunctionarissen, bedrijfsinvesteerders, filantropen, musici en mecenassen die van deze prachtige faciliteit een punt van trots voor Indianapolis hebben gemaakt (en nog steeds maken).
Het Circle Theatre was een van de meest karakteristieke gebouwen in Indianapolis toen het in 1916 werd gebouwd. In 1984 werd het letterlijk gered van de sloopkogel en omgebouwd tot een podiumzaal als de thuisbasis van het Indianapolis Symphony Orchestra (ISO), nu bekend als het Hilbert Circle Theatre. Bij de renovatie werd het gebouw aangepast aan het nieuwe gebruik zonder afbreuk te doen aan de historische details. Het Hilbert Circle Theatre is een belangrijke aanwinst voor de stad en een hoeksteen voor de verdere vitaliteit van Monument Circle. Het theater is opmerkelijk, niet alleen vanwege zijn ontwerp, zijn geschiedenis en zijn locatie, maar ook vanwege zijn belangrijke verbouwing van een filmhuis tot een eersteklas symfonische zaal. Deze aanpassing van het Cirkeltheater heeft ertoe bijgedragen dat het ISO tot een van de toporkesten in Amerika is gaan behoren en is meer dan vijfentwintig jaar later met succes in zijn oorspronkelijke aanpassingsdoelstelling voortgezet.
Het Hilbert Circle Theatre was oorspronkelijk ontworpen door het gerenommeerde architectenbureau Rubush and Hunter uit Indianapolis en werd gebouwd door de Bedford Stone Construction Company. Bij de opening getuigde de Indianapolis Star van de architectonische betekenis van het gebouw: “De besneeuwde voorgevel van het nieuwe gebouw met zijn fries van Griekse dansende meisjes en muzikanten, met een groot schilderij met hetzelfde motief boven de ingang, … levert een zeer waardevolle bijdrage aan de architectuur die het soldatenmonument omringt” en zei verder: “De buitenkant is slechts een hint naar de schoonheid binnen de deuren.” De Indiana Preservation-ist (maart/april 1992) juicht de architectuur toe en zegt: “De geglazuurde terracotta voorgevel van het theater is een voorbeeld van het Adamesque Neo-Classicisme dat in het begin van de twintigste eeuw populair was in de Verenigde Staten. Het verenigt een verscheidenheid aan klassieke elementen, waaronder een centraal fronton, pilasters en bas-reliëfs van Griekse figuren met een bijzondere delicatesse en lichtheid” en zegt verder: “Het interieur omvatte amberkleurige glazen kroonluchters, olieverfschilderijen, mahoniehouten meubilair, rozekleurige tapijten en pluche stoffering. Deze luxe was revolutionair voor het filmpubliek van Indianapolis, dat gewend was geraakt aan de goedkope versieringen en schoenendoosaccommodaties van de nikkelbuis.”
Het Hilbert Circle Theatre ligt aan Monument Circle, het middelpunt van het plan van Alexander Ralston voor de aanleg van de stad, waarbij de belangrijkste straten samenkomen in een verkeerscirkel rond het Soldaten- en Matrozenmonument. Monument Circle is niet alleen het icoon voor de stad Indianapolis maar is ook de belangrijkste stedelijke ruimte en ontegenzeggelijk het belangrijkste adres voor een theater.
Het Circle Theatre opende slechts drie jaar na het Regent Theater in New York City zijn deuren als het eerste grote forum voor de vertoning van bewegende beelden en was het eerste filmhuis ten westen van Broadway. Het was het eerste theater in Indianapolis waar Al Jolson in “The Jazz Singer” werd vertoond op 4 februari 1928 en het bleef vele jaren de Grand Dame van de filmtheaters in Indianapolis. In de jaren 1970 was het afgezakt tot het vertonen van “C” films. De onzekere toekomst van het Circle Theatre haalde de pers vanaf het midden van de jaren 1970 tot zijn wedergeboorte in 1984. Het gerucht ging dat het een parkeerplaats zou krijgen toen Indianapolis Power and Light het probeerde te kopen, waarbij zowel koper als verkoper in de pers en in de rechtszaal streden tegen de opname in het National Register of Historic Places. IPL kocht het theater uiteindelijk en met behulp van belastingkredieten voor monumentenzorg werkte het samen met de gemeenschap en het Indianapolis Symphony om het gebouw om te bouwen tot een eersteklas concertzaal en dat blijft het vandaag de dag met voortdurend onderhoud en upgrades.
Het aanpassen van een gebouw aan een soortgelijk, maar ander en in dit geval, een structureel veeleisender gebruik, met behoud van de historische details en integriteit, vereist een uitdagend conserveringsontwerp. De belangrijkste uitdagingen bij het ombouwen van het gebouw van een vaudeville filmhuis tot een symfonische zaal waren onder meer: