Heidi Cruz had dit niet gepland

Een hele nieuwe wereld, dat is wat Ted Cruz haar wilde geven.

Het was de lente van 2001, en Heidi Nelson plande haar huwelijk met de man die ze iets meer dan een jaar eerder had ontmoet. Tijdens de kerstvakantie van de Harvard Business School had ze de eigenwijze en cerebrale Cruz ontmoet in Austin, Texas, waar ze beiden werkten aan de presidentiële campagne van George W. Bush. Hij was “superslim” en “erg leuk” en zag eruit als een “filmster uit de jaren 50”. “Het was liefde op het eerste gezicht”, vertelde ze me.

Om meer feature stories te horen, zie onze volledige lijst of krijg de Audm iPhone-app.

Ze vulden die drie weken met films en diners en autoritten. Dan bracht hij haar naar het vliegveld, waar ze op een vliegtuig naar Boston stapte. Bel me elke dag als je dag erop zit, instrueerde ze hem. En hij belde haar, elke dag die lente, om ongeveer 3 of 4 uur ’s nachts. Later die zomer gaf Ted haar een parelketting. Waarschijnlijk nep, denkt ze nog steeds, maar ze waren van Bergdorf Goodman. En dit was speciaal: Ze had een keer gezegd dat ze graag naar Bergdorf ging, om naar het porselein en andere delicate dingen achter glas te kijken, en hij had geluisterd.

Zo plande Heidi een huwelijk in mei met een man die, ondanks al zijn pretenties, erop stond dat ze “A Whole New World”, het populaire Disney-liedje, zouden spelen aan het eind van de ceremonie. Ze begreep het niet: Ze hadden een band, vertelde ze hem, een violist, niet minder! Waarom zouden ze in godsnaam een CD spelen? “Omdat niemand Aladdin kan doen,” zei hij. Ze gaf toe, en het werd een soort thema. Of dat is hoe zij het zich herinnert, in ieder geval. Op een magische tapijt rit. Dat was 17 jaar geleden. Sindsdien, als Ted’s vrouw, de moeder van hun twee dochters, en de kostwinner van het gezin, heeft Heidi hem geholpen door rollen als advocaat-generaal van Texas, senator van de VS en, meest recentelijk, kandidaat voor de Republikeinse presidentsnominatie. In 2015 nam ze onbetaald verlof op van haar baan als directeur van Goldman Sachs in Houston om campagne te voeren voor haar man. Plotseling werd het doek teruggetrokken over de vrouw die beweerde te houden van een van de meest polariserende figuren in de Amerikaanse politiek. Terwijl Ted moeite had om karaktergetuigen te vinden binnen zijn eigen partij – zijn collega Lindsey Graham maakte ooit een grapje over iemand die hem zou vermoorden op de Senaatsvloer – verzamelde Heidi overal waar ze kwam fans. “Iedereen houdt van Heidi,” vertelde een prominente Democraat uit Houston me. “Elke keer als ik met haar praat denk ik: Jij zou je kandidaat moeten stellen, niet je man.”

More Stories

Heidi Cruz is inderdaad makkelijk aardig te vinden. Ik ontmoette haar op een augustusmiddag bij haar thuis, waar ze me had uitgenodigd voor de lunch. De Cruzes wonen in precies het huis dat je voor ogen hebt – witte baksteen met zwarte luiken en een deur omlijst door gaslantaarns – in de buurt die je zou verwachten, lommerrijk en vorstelijk, in het centrum van Houston.

Als sommige mensen op hun hond lijken, lijkt Heidi Cruz op haar huis: duur, sereen, gedrapeerd in mooie stoffen. Die woensdagmiddag begroette ze me enigszins ademloos – “Dit klantengesprek duurde veel langer dan ik dacht dat het zou duren!” – ze droeg een lichtblauwe zijden jurk, een iets donkerder blauwe sjaal en een geknoopte parelketting (niet die van Ted). Toen we gingen zitten om te eten, zei ze wat ik me voorstel dat alle vrouwen die dit soort dingen dragen moeten zeggen, haar stem warm en samenzweerderig: “We gaan champagne drinken. Ja, dat doen we.” Ze leunde om een fles van de eetkamertafel te pakken, en de kristallen kroonluchter weerspiegelde haar haar en werd goud.

Shining, shimmering, splendid.

We waren bijna twee uur in ons gesprek voordat ze over haar bruiloft begon. Het was een prachtige dag, dat is zeker. De meisjes-Caroline, 10; Catherine, 7-lieven om de video te bekijken. Maar het gaat om het liedje, want ze denkt er nog vaak aan. Ambitieuze jonge vrouwen stellen zich voor om hun eigen wereld te kiezen. Maar om een politieke echtgenoot te worden, zelfs in 2018, is te leren dat je wereld voor jou wordt gekozen. Voor Heidi betekende dat het verduren van een ondraaglijke schijnwerper, het doorstaan van roddelbladen en de grappen van de huidige president over haar uiterlijk. Nu zit haar man weer midden in een heftige campagne, dit keer tegen Beto O’Rourke, de liberale lieveling die voor zijn senaatszetel vecht. Terwijl de race het kabelnieuws blijft domineren, wilde ik weten hoe het circus aanvoelt voor Heidi. Ik wilde ook weten hoe ze een gevoel van zichzelf behoudt in een arena die haar definieert in relatie tot iemand anders.

En ik wilde weten wat Heidi zou willen dat ze had geweten.

“Ik zou tegen jongere vrouwen zeggen: Wees bewust over je beslissingen,” zei ze. “En ik waardeer het dat Ted ons leven samen begon met dat lied, want er zit een kern van waarheid in.

“Hij zal zoiets hebben van: ‘Het is zo’n geweldig leven! We hebben nog zoveel avontuur voor ons! Het is net als onze magische tapijt rit,” vervolgde ze. “En soms heb ik zoiets van: ‘Ik hoop dat we het cement niet raken.'”

Op 22 maart 2015 zat Heidi op een Southwest-vlucht op weg naar Liberty University, waar haar man de volgende dag zijn kandidatuur voor het Witte Huis zou aankondigen. Ze was bezig met het noteren van haar aantal calorieën toen ze per ongeluk terugblikte op notities van meer dan tien jaar eerder, midden in haar depressie.

Het was allemaal begonnen met de verhuizing naar Houston. Zij en Ted werkten allebei voor de regering Bush in Washington; zij was de directeur van het Latijns-Amerika kantoor op het ministerie van Financiën en hij werkte bij de Federal Trade Commission. Zij was gelukkig. Hij niet. Dus in 2002, met haar steun, solliciteerde Ted in Texas naar de positie van advocaat-generaal. Toen het aanbod kwam, besloot het koppel dat Ted naar Austin zou verhuizen terwijl Heidi achterbleef; zij werkte nu voor Condoleezza Rice in de Nationale Veiligheidsraad, en had geen haast om de post op te geven. Hun relatie was gebouwd op lange-afstand telefoongesprekken. Hun huwelijk kon daar zeker ook op overleven. Heidi wist vanaf het begin dat Ted een staatsambt wilde bekleden. Ze was zich ervan bewust dat ze op een dag naar Texas zou verhuizen. Wat haar schokte was dat “op een dag” zo snel kwam. Ze had hem aangemoedigd om te solliciteren naar de baan, ja. Maar om eerlijk te zijn, met zijn gebrek aan ervaring, dacht ze niet dat hij het zou krijgen.

Ze hebben het bijna twee jaar volgehouden voordat ze eindelijk overeenkwamen dat Heidi naar Houston zou verhuizen, waar ze in het bankwezen zou kunnen werken. Ze zouden wekelijks om beurten de drie uur tussen de steden rijden om elkaar te zien.

Lees: Het vreemdste powerkoppel

Verhuizen naar Texas zo vroeg in haar carrière maakte geen deel uit van haar plan. En ze was altijd al een planner. Ze was pas 8 jaar oud toen ze tijdens een roadtrip met haar familie verliefd werd op Washington. Hoewel haar Zevende-dags Adventistische ouders grotendeels apolitiek waren, besloot ze op de middelbare school dat ze op een dag stage wilde lopen op Capitol Hill. Ze ging naar Claremont McKenna College, een kleine school voor vrije kunsten die bekend staat om haar focus op regering en economie, op slechts vier uur van haar familie in San Luis Obispo, Californië. Ze kreeg haar stage. Van daaruit stippelde ze een pad uit naar de federale overheid via Wall Street, business school, en, ten slotte, campagnewerk.

Met andere woorden, er werd verwacht dat ze een baan zou krijgen bij het ministerie van Financiën of de NSC. Heidi had er op gerekend, net zoals ze op al het andere had gerekend. Maar Texas, de snelle overgang naar Merrill Lynch, de eenzaamheid, de strijd om haar reputatie van de grond af op te bouwen, heeft haar in de steek gelaten.

Tot nu toe heeft Heidi niet publiekelijk besproken wat er gebeurde op de avond van 22 augustus 2005. Ze was in Austin, op bezoek bij Ted, toen het voelde alsof deze hele nieuwe wereld haar verstikte. Ze raakte overstuur over een klein ding. Ze kan zich niet meer precies herinneren wat, misschien dat Ted een glas wijn dronk en televisie keek, terwijl hij nog steeds de vuilnis niet had buitengezet. “En toen was het niet alleen dat,” legde ze uit. “Het was, net als, dit alles-als, ‘Waarom ben ik hier? En trouwens, ik gaf het leven op waar mijn familie woont om hier te komen, zodat ik elke week op de 290 snelweg kon zitten om te gaan werken voor een bedrijf dat eigenlijk zijn hoofdkantoor in New York heeft, en ik zou in het hoofdkantoor kunnen zijn als ik niet hier bij jou was.'”

“Zoals, ik bedoel, al deze dingen, toch?” zei ze. “En dus dook ik. Voor Heidi betekende ‘dippen’ dat ze naar de zijkant van een oprit bij het huis liep. Rond 23.00 uur belde een voorbijganger de politie om te melden dat een vrouw in een roze shirt bij de MoPac Expressway zat, haar hoofd in haar handen begraven. Ze leek geen voertuig in de buurt te hebben.

Ik vroeg Heidi of ze erover dacht zelfmoord te plegen. “We waren vroeg in ons huwelijk … Het is een prachtig iets, op een geweldige manier, je versterkt elkaar. Je bent nu een stel, je bent twee samen, sterker. Maar daarvoor, maak je al je eigen beslissingen,” zei ze. “En er is een aanpassing die plaatsvindt wanneer je je realiseert dat het leven nu helemaal om jullie twee draait, en dat is prima, maar er zijn trade-offs.

“Ik denk dat het heel natuurlijk is om je bang te voelen, om het gevoel te hebben dat er dingen op je pad komen, in je kielzog, die niet jouw beslissing waren,” vervolgde ze. “Ik denk dat mijn geest gewoon naar een lage plaats viel.”

De agent die ter plaatse kwam, geloofde dat Heidi een “gevaar voor zichzelf” was, volgens zijn rapport. Hij reed haar naar het politiebureau. Haar man kwam haar ophalen. “Ted is nooit boos,” herinnerde Heidi zich. “Hij omhelsde me gewoon en zei: ‘Ik wil gewoon zeker weten dat je hier gelukkig bent, en dat dit een succesvol hoofdstuk is. We zullen hier niet altijd blijven.'” Ze zei dat het moment haar hielp beseffen hoeveel hij van haar hield.

“Het was een uitdagende tijd. Omdat ze worstelde met het opgeven van een professionele functie die zeer betekenisvol voor haar was,” vertelde de senator me onlangs over die nacht. “Maar we kwamen door dat proces heen, en kwamen eigenlijk dichter bij elkaar. Hij zei dat ze nooit hebben overwogen om Texas te verlaten.

Kort daarna, op aanraden van een vriend, schreef Heidi zich in voor een katholieke spirituele retraite. Een groot deel van dat weekend was louterend. Zelden had ze hardop gezegd hoe moeilijk ze het had om de verhuizing te verwerken – het gevoel dat ze, door Washington te verlaten, een essentieel deel van zichzelf had afgescheiden. De retraite zou haar uiteindelijk helpen haar toekomst als politieke echtgenote vorm te geven.

Heidi herinnert zich haar raadgeefster, een 80-jarige Haïtiaanse vrouw, nog goed. Heidi vertelde haar over de kleine dingen die haar hadden aangegrepen sinds ze in Texas was aangekomen. Er was die keer dat de nieuwe buren met open mond keken naar de diploma’s van Harvard die in de hal hingen. “Oh, je man is naar Harvard geweest! Is dat niet geweldig? Je moet zo trots op hem zijn!” deed Heidi na wat ze zeiden. “En ik had zoiets van: ‘Dat is mijn diploma. En er waren ook grotere dingen. Op de retraite voelde ze zich egoïstisch omdat ze rouwde om een verandering van baan terwijl anderen rouwden, bijvoorbeeld om het verlies van een kind.

De counselor “zat me neer, en ze keek me aan en zei: ‘Ik kan zien dat je een geweldige man hebt. En jullie zullen beiden een impact hebben op dit land’, herinnerde Heidi zich. “Ze zei … ‘God gaat jou gebruiken, niet Ted – niet alleen Ted. Je bent deel van dit team voor een reden. God gaat je gebruiken om iets te doen buiten jezelf. Laat God je naar Texas brengen, laat hem je overal brengen. Want er is nu iets groters dan jij.””

Tien jaar later waren dit de aantekeningen die ze voorin haar dagboek had gekrabbeld toen ze op weg was naar Liberty en naar Ted. Het is niet zo dat ze geloofde dat haar raadgever een “ziener” was – niets geks in die trant. Maar ze kon het niet helpen, maar ze had het gevoel dat er een soort profetie werd vervuld. Op die pagina’s las ze over een vrouw bevroren door doelloosheid. Maar hier, in dit vliegtuig, zat een vrouw die hielp een campagne te lanceren voor het presidentschap van de Verenigde Staten. “Ik begon gewoon te huilen,” zei ze.

Toch was de beslissing om mee te doen aan de campagne niet gemakkelijk geweest. In Houston, bloeide Heidi eindelijk op. Bij Goldman had ze een plaats gevonden in een kantoor dat haar waardeerde – niet als de vrouw van Ted Cruz, maar voor haar werk als mede-hoofd van de regio Zuidwest voor particulier vermogensbeheer, waarbij ze een kantoor van 35 mensen leidde. Ze had vrienden. Ze had favoriete restaurants.

Ze wist dat om in vrede te zijn tijdens de campagne, ze zeker zou moeten zijn van haar doel. “Ik realiseerde me al vroeg dat als ik dit niet om mijn eigen redenen zou doen, en ik het zou doen om Ted te helpen… dat ik dan heel gemakkelijk een hekel aan iedereen zou kunnen krijgen,” zei ze. Ze moest, met andere woorden, “iets groters” vinden dan zichzelf.

Voor het grootste deel is Heidi het met haar man eens over het beleid. Ze prees de voormalige senator van South Carolina Jim DeMint, een Tea Party leider, voor het stimuleren van een conservatieve beweging geworteld in principes boven partijdigheid. “Hij was bereid het land in te gaan en niet te zeggen wie kan winnen, maar wie moet winnen,” zei ze. “En dat geeft me rillingen.” Ze bewonderde Ted omdat hij in de voetsporen van DeMint trad, vooral in een tijd waarin, zo klaagde ze, steeds minder Amerikanen de grondwet leken te begrijpen. Vrijheid van meningsuiting, godsdienstvrijheid, wapenrechten – er waren gewoon niet veel gezinnen “die het daar aan de eettafel nog over hadden.” De campagne, concludeerde ze, zou haar in staat stellen om persoonlijk aan te dringen op een terugkeer naar deze visie van Amerika. Ze geloofde dat Ted, als president, deze visie tot leven zou kunnen brengen.

Het verlaten van haar baan voor haar man zou deze keer anders zijn, daarvan was Heidi zeker. Ze had nagedacht over de manieren waarop de campagne pijnlijk zou zijn: de controle, de koffers, haar naam verwisseld met zijn mooie vrouw. Maar omdat ze zich had aangemeld voor haar eigen redenen, leek het te verdragen. “Ik denk dat het zo belangrijk is om je gesterkt te voelen in de verschillende hoofdstukken van je leven… Soms kun je dat doen door weloverwogen te zijn,” vertelde ze me. “Een echtgenoot had bijvoorbeeld het presidentschap in kunnen gaan en kunnen zeggen: ‘Ik heb hier niet voor gekozen; mijn man wel, en nu verloren. We zitten nu op een andere plek. Ik wou dat ik dit niet had gedaan.'” Heidi was vastbesloten om dat lot te vermijden.

Heidi deed misschien niet exclusief voor Ted mee aan de campagne, maar ze was toch een zegen voor zijn imago. Ted was er trots op zich van zijn collega’s te vervreemden tijdens de voorverkiezingscampagne, door zijn gepassioneerde ruzies binnen de partij op te voeren als een soort martelaarschap. Maar Heidi was er om vrienden te maken. Ze kleedde de politiek van het koppel in evenwicht en tact. Ze had de strategische charme van een meisje uit de vallei. Zoals een Republikeinse fondsenwerver in de herfst van 2015 aan The Washington Post vertelde, was het vaak Heidi – niet haar man – die onbesliste donateurs hun kant op kreeg: “Ze zeiden: ‘Als hij met haar getrouwd is …'”

Het was bevredigend voor haar. “Ik ging naar evenementen, en mensen zeiden: ‘Oh, je bent zo gracieus!'”, herinnerde ze zich. “Ik weet niet dat ik zo genadig ben, maar toen ik door die campagne ging, wist ik dat ik geweldig werk had gedaan en een geweldige indruk had gemaakt.”

Lees: Waarom D.C. Ted Cruz haat

Er waren downs, natuurlijk. Dagen dat het gewoon niet zo leuk was, dat zelfs iemand zo opzettelijk als Heidi zich afvroeg: Met welk doel? “Je kunt je niet voorbereiden op het presidentschap,” zei ze. “Je kunt je er niet op voorbereiden om tijdens de vlucht te horen te krijgen, ‘Oh, sorry,’ last minute, ‘je gaat een ontmoeting hebben met een stel pastors bij de hot-dog kraam in de Des Moines, Iowa, luchthaven, en ze gaan je vragen stellen over het spirituele leven van je man.’

“Ik bedoel, dat is het vreemdste scheldwoord dat ik ooit heb gehoord!” riep ze uit. (Ze zei daadwerkelijk het woord expletive.)

De oudste dochter van de Cruzes, Caroline, die 7 was toen de campagne begon, was sceptisch over haar beslissing om Goldman te verlaten om “papa te helpen.” “Ik probeerde te verwoorden, weet je, ‘Het is eigenlijk voor het land, het is een veel groter project dan wijzelf.’ En ze wilde weten, als we wonnen, werd de first lady betaald?”

Toen Cruz haar nee vertelde, pauzeerde Caroline voordat ze antwoordde. “Dat is een slechte deal voor jou,” herinnerde Heidi zich dat ze zei. “We zouden dit niet moeten doen.”

Ik weet niet zeker of dit gesprek woord voor woord met haar dochter is gebeurd. Het is misschien meer een afspiegeling van een gesprek dat Heidi met zichzelf had. Gedurende onze tijd samen, was ze onvermurwbaar dat haar filosofie van opzettelijkheid fail-safe was. Als iemand tijdens een bijeenkomst een gemene opmerking naar haar schreeuwde, dan was dat prima, want het ging toch niet om haar. “Het was alsof dit hele campagnespel met een ander persoon gebeurde,” zei ze. Zelfs twee jaar later was ze terughoudend om toe te geven dat iets die vastberadenheid had uitgedaagd.

Maar de realiteit sluipt er toch in, onze mantra’s geen partij voor de genadeloosheid van menselijke gevoelens. Zoals Heidi aan het begin van haar huwelijk had ontdekt, is het onderschrijven van een levenswijze één ding; het leven ernaar is een heel andere zaak. Ondanks haar inspanningen, werden Echte Heidi en Campagne Heidi soms één.

Neem 23 maart 2016, bijvoorbeeld.

Er was Melania Trump, airbrushed, etherisch, haar jukbeenderen gevormd tot Kardashiaanse dieptes. En dan was er Heidi Cruz, gevangen midden in een zin in een korrelig screenshot, de esthetische Hyde naar Melania’s Jekyll.

Het was bijna middernacht toen de toenmalige kandidaat Donald Trump de foto’s naast elkaar tweette. Op dat moment waren Trump en Ted aan het strijden om de leiding in de Republikeinse voorverkiezing. De implicatie was duidelijk: Mijn vrouw is heter dan de jouwe.

Een noodzakelijk punt over Heidi, als het gaat om haar uiterlijk: Haar gedisciplineerd noemen is als een woestijn droog noemen – accuraat, ja, maar van een omvang die je niet helemaal kunt doorgronden totdat je het uit de eerste hand ervaart, wat in mijn geval betekende dat ik Heidi Cruz hardop een routine hoorde uitspreken die geen zinnig mens zou moeten kunnen volhouden. Ze traint elke ochtend, meestal rond 5.15 uur: 20 minuten hardlopen en dan met rubberen banden en andere CrossFit dingen die ik niet begreep. Ze eet meestal geen avondeten of toetjes, ook al is ze dol op ijs. (“Als je een heel pakje Sweet’n Low in de thee doet,” adviseerde ze, “dan wordt je lichaam een beetje gek, en krijg je meer trek in suiker.”)

Maar echt, ze benadrukte: De foto stoorde haar niet. Ze was in staat om de situatie rationeel te bekijken, net als haar man. “Deze dingen storen Ted niet. Hij zegt niet, ‘Oh, ik voel me zo slecht, ze denken dat mijn vrouw lelijk is. Je bent zo mooi, Heidi. Je bent niet lelijk’, zei ze. “Hij is als, ‘Hah! Dat was de slechtste zet die hij ooit heeft gedaan.” Ze lachte bij de herinnering.

Maar het zou begrijpelijk zijn als Heidi die avond haar twee zelven in conflict vond. Er was Campagne Heidi, ja, degene die zichzelf kon dwingen niets te voelen door zich te herinneren dat dit een beslissing was die ze had genomen, iets wat ze wilde. Maar er was ook de echte Heidi, de mens die me vertelde dat ze meteen wist waar de foto vandaan kwam – een screengrab van een interview met Fox News anchor Dana Perino – en die zichzelf meteen had berispt omdat ze het interview had gedaan, omdat ze wist dat haar haar die dag geaccentueerd moest worden, dat het niet klaar was voor de camera, en had ze dat niet aan haar assistente verteld? Amerikanen beschouwen de echtgenoten van prominente politici – meestal vrouwen – vaak als hun “betere helften”. Het is op het eerste gezicht vleiend, een manier om de draak te steken met een machtige man omdat hij lang niet zo aantrekkelijk is als zijn vrouw (Barack Obama, bijvoorbeeld, grapte ooit dat hij en Jay-Z een band hadden deels omdat “we allebei vrouwen hebben die aanzienlijk populairder zijn dan wij”). Maar het is ook neerbuigend, de formulering is meestal meer geworteld in de schoonheid of charme van een partner dan in haar prestaties. Hoe impliciet ook, kiezers kijken naar de aantrekkelijkheid van een echtgenote om de aantrekkelijkheid van een kandidaat te bewijzen of te weerleggen. De tweet van Trump was dus niet alleen een speelbalgrap; het was ook een manier om een fundamenteler falen van Teds kant aan te geven. En als sommige kiezers dat geloofden, konden ze er misschien ook van worden overtuigd dat hij bereid was om op haar af te stappen.

Lees: Hoe het huwelijk van Mike Pence voer werd voor de cultuuroorlogen

Het “bombshell” coververhaal van de National Enquirer viel twee dagen na de tweet van Trump. Het was volledig gebaseerd op geruchten en insinuaties en beweerde dat Heidi’s man “vijf geheime minnaressen” had. Het bevatte wazige foto’s van de vrouwen, hun ogen bedekt door zwarte balken. “Dit National Enquirer verhaal is rotzooi,” schoot Ted terug op een campagne bijeenkomst. “Het is een roddelblad laster, en het is een laster die afkomstig is van Donald Trump en zijn trawanten.” (Trump, die goed bevriend is met de uitgever van de tabloid, ontkende iets te maken te hebben met het verhaal.)

Heidi vertelde me dat ze “letterlijk moest lachen” toen ze er voor het eerst van hoorde. “Ik belde Ted op en had zoiets van: ‘Heb je vijf affaires gehad? Ha-ha-ha,’ zei ze. Maar een paar dagen later zag Real Heidi de krant in de supermarkt. “En ik belde mijn moeder en zei: ‘Dit is echt bekend. Zoals, dit is echt een ding. Het heeft me niet gestoord, maar nu zie ik dit. Denk je dat mensen dit lezen? Denk je dat mensen dit geloven?”

“Dus,” stond ze toe, “je hebt wel een moment van twijfel.”

In het venijnige politieke landschap van vandaag is campagne voeren als zijn lieftallige echtgenote het risico lopen om te twijfelen aan die dingen die je dacht te weten – je ambities, je keuze in lippenstift, je partner. Op een gegeven moment wilde Heidi Cruz er uit, ondanks haar intentie. Tegen het einde van de lente wilden de kiezers dat ook.

Op 3 mei 2016, terwijl zijn vrouw en dochters toekeken, trok Ted zich terug uit de race.

Reflecterend op die nacht, zei Heidi: “Ik weet niet of ik zelfs een traan heb gelaten.”

Toen we klaar waren met de lunch op die augustusmiddag, waren de meisjes precies op tijd. Ze stormden door de voordeur en lieten hun rugzakken vallen op het zeegras tapijt dat overeenkwam met de zeegras placemats op de eetkamertafel. Als de regering een reclame zou maken voor de moderne Amerikaanse vrouw, zou ze deze scène zeker opnemen: Heidi Cruz, net klaar met een telefoontje van een klant, loopt op hoge hakken naar haar meisjes toe om ze te knuffelen. Het was de eerste schooldag, en ze hadden de paar blokken helemaal alleen afgelegd, op hun fietsen. Het voelde heel volwassen. Ze herinnerde hen aan hun nieuwe hamsters, en waarom gingen ze die niet halen, want zou het niet leuk zijn om ze aan onze gast te laten zien?

Het huis, de carrière, de meisjes, de hond die Sneeuwvlokje heette en aan haar voeten neuzelde: Neem deze scène op zichzelf, en Heidi Cruz ziet eruit als een vrouw die heeft bedacht hoe ze alles kan hebben. Neem deze scène op zichzelf, en Heidi Cruz ziet eruit alsof ze het misschien nog gelooft ook.

Het kostte tijd om hier te komen. Nadat de campagne van 2016 was afgelopen, had Heidi niet verwacht dat ze zich roestig zou voelen in het leven. “Ik dacht een beetje dat we alles in de wacht zouden zetten,” zei ze, “en dat het hetzelfde zou zijn als we terugkwamen.” Ze had het gevoel dat mensen niet wisten hoe ze zich tot haar moesten verhouden, alsof ze achterdocht uitstraalde wanneer ze een kamer binnenkwam. Ze imiteerde fluisterend vragen die mensen over haar stelden: Zijn ze boos over de campagne? Wat gaat Ted hierna doen? Werkt ze nog?

“En ze zijn eigenlijk verontrustend,” zei ze. “Als je halverwege de 40 bent en mensen vragen: ‘Werk je nog?’ en ‘Gaan je kinderen weer naar school?’ heb je zoiets van, ‘Uh, ja. Vind je dat goed?””

Werk hielp haar weer in een ritme te komen. Ze werd gepromoveerd naar een nieuwe, nationale functie toen ze terugkwam bij Goldman. Het was fijn, zei ze, om terug te keren naar haar “concurrerende wereld.” En om haar man terug te laten keren naar de zijne.

Vele waarnemers vroegen zich af of de beledigingen van het pad de relatie van de Texaanse senator met het Witte Huis zouden bepalen. Trump had niet alleen Heidi aangevallen vanwege haar uiterlijk en haar man voor “Lyin’ Ted” uitgemaakt; hij had ook gesuggereerd, bizar, dat Teds vader een hand had gehad in de moord op John F. Kennedy.

Als er iets is, is Ted milder geworden. “Veel van zijn supporters hebben gezegd: ‘Je bent nu anders. Je vecht niet meer met iedereen en gooit geen bommen meer’, zei Heidi. “En Ted zei: ‘Het is een andere tijd.'”

Het is een andere tijd omdat een Republikein president is. Er was wat ongerustheid tijdens de algemene verkiezingen, gaf ze toe. “Waar ik het met Ted over had… was dat als we hem steunen en hij uiteindelijk geen conservatief wordt – geen conservatieve rechters benoemt, geen belastinghervorming doorvoert – maken we dan deel uit van een schadelijke beslissing in de geschiedenis?” Maar het is gelukt, en ze heeft er geen spijt van dat ze op Trump heeft gestemd. Het was Ted, zei ze, die erop aandrong dat Trump bij de benoeming van rechters voor het hooggerechtshof alleen de lijst van de Federalist Society zou gebruiken. In Heidi’s ogen heeft haar man “zijn integriteit intact gehouden.” En, bij uitbreiding, heeft ze de hare behouden.

De Cruzes slaagden erin om een rustiger leven te leiden voor een groot deel van de afgelopen twee jaar. Dat wil zeggen, totdat de Texas Senaat race begon in alle ernst, toen Beto O’Rourke, het eeuwige “frisse gezicht” congreslid, begon de media op te zwepen in een schoolmeisje-achtige razernij. Veel liberale dromen zijn afhankelijk van deze race: de opkomst van progressief links, het geloof dat dit het jaar is – nee, deze keer echt! – dat Texas blauw wordt. Miljoenen dollars zijn binnengestroomd van buiten de staat met het uitdrukkelijke doel Ted te verslaan. Er wordt gefluisterd dat zelfs als O’Rourke verliest, hij op weg is om het gezicht van de Democratische Partij in 2020 te worden.

Lees: Ted Cruz’s basketbal charme-offensief

Toch is het niet totdat Heidi de race ter sprake brengt, goed in de buurt van het einde van ons gesprek, dat ik me realiseer dat we het helemaal zijn vergeten. “Ted staat voor een zware herverkiezing. Ik ken de toekomst niet. Ik denk dat hij gaat winnen,” mijmerde ze, terwijl ze door de zinnen heen praatte alsof ze het over iets anders had dan het politieke overleven van haar man. Ze duimt voor het team, zeker (“Ik hoop echt dat hij zijn herverkiezing wint”), maar met haar hectische werkschema denkt ze er verder niet veel over na (“Ik help in het weekend waar ik kan”).

Het is misschien Heidi’s manier om een waarheid te vermijden die ze als politieke echtgenoot heeft geleerd: dat dit leven alleen maar moeilijker wordt naarmate het vordert. Nog een termijn in de Senaat betekent nog zes jaar dat haar man niet thuis zal wonen. Het betekent meer familiegesprekken over waarom papa woensdag niet op school kan zijn voor de kennismaking met Caroline’s nieuwe leraren. Het betekent dat Heidi 70-urige werkweken maakt, niet alleen omdat ze dat wil, maar ook omdat ze dat moet.

“Ik voel me echt gedreven door wat hij bereikt,” verduidelijkte ze. Maar “het vergt wel enige steun, weet je. Zes tot zeven jaar erin, met mij als de primaire kostwinner – het is als, ‘Uh, ja, dit is wanneer mensen dank u zeggen. Die waardering neem ik nu wel.” Ze lachte. “Ja, we zijn zeven jaar bezig, en we kopen niet snel een tweede huis.”

Dus het is nog steeds moeilijk. Maar het is ook al meer dan tien jaar geleden sinds die nacht bij de snelweg. “Toen ik hier kwam wonen, wist ik niet waar ik in paste. Ik had geen basis, en ik voelde me verloren,” zei ze. “En het antwoord was: Doe je hoofd naar beneden, werk hard, verdien je eigen geloofwaardigheid weer … Het blijkt vaak veel beter dan je denkt.”

Ik vroeg Ted of hij denkt dat zijn vrouw nu gelukkig is in Houston. “Eh, ik denk … zeker,” zei hij, na een paar tellen te hebben genomen. “Ik denk dat ze heeft” -een andere pauze- “een professioneel leven dat is zeer de moeite waard, een persoonlijk leven dat is leuk en ontspannend.”

Heidi, van haar kant, zei dat ze steeds beter in het oké zijn met het onbekende. Het is oké dat ze niet zeker weet of Ted zijn Senaatsrace zal winnen, of dat hij zich weer kandidaat zal willen stellen voor het presidentschap (echt, ze heeft “geen idee”). Misschien wil ze zich ooit zelf verkiesbaar stellen. Ze is niet niet geïnteresseerd, zei ze, grijnzend als een vrouw die dat heel graag wil. “Werken bij het ministerie van Financiën was een droom voor me, en ik zat alleen maar op het stafniveau. En om dat op hogere niveaus te doen… ik hou van die route, zonder twijfel,” zei ze. Maar ze zou het ook prima doen op het campagne pad. “Ik kan het retail-politiek ding nu vrij goed doen.”

Heidi stelde voor dat we onze middag zouden eindigen met een rondleiding door het huis, dat ze midden in het opknappen was. Ze was gek geworden, zei ze, wetende dat het niet klaar zou zijn tegen de tijd dat ik aankwam. Maar ze straalde toch in elke kamer.

Voor alles was er een plaats. De zeegras tapijten, voor Heidi, waren de Hamptons. “Ik denk dat ik een Houston levenslange ben … Het is belangrijk voor onze kiezers dat Ted in de staat is,” zei ze. “Maar ik hou van New York… Ik mis het. Ik mis New York.”

We gingen naar een ingelijst schilderij dat opgehangen moest worden. Het was New England, voorstellende een feest langs de kust van Massachusetts. Het was New York, waar haar grootmoeder het had gevonden in de jaren 1970. En het was Los Angeles, waar ze het later voor zichzelf kocht.

Terug naar de foyer. Het behang was gestreept, vaag blauw en ivoor. Maar het zou spoedig rood worden, wat betekende dat het spoedig Londen zou zijn, “heel Londen.” Het eerste wat haar zou opvallen als ze thuiskwam. Tijdens onze rondleiding sprak ze over de steden als over de inspiratiebronnen die ze waren. Ze sprak er ook over, als over oogverblindende plaatsen die ze nooit gekend had.