Great Grandpa’s Peaceful, Easy Folk-Rock Feeling

“Het was als een van die YouTube-video’s waar iemand iets aan het schilderen is, en je bent niet zeker wat ze aan het schilderen zijn,” zegt Hanwright over het opnameproces met producer Mike Davis. “En ze draaien het doek en je hebt zoiets van, ‘Wat gebeurt er in godsnaam?’ en dan opeens draaien ze het doek precies goed, en het schilderij is klaar, en plotseling wordt de visie duidelijk, en het is als, ‘Whoa.

Een deel van wat Great Grandpa’s werkproces verder onderscheidt en compliceert, is dat elk bandlid teksten bijdraagt aan Menne, die de nummers vervolgens interpreteert als de frontman van de groep. Voordat het zover is, worden er uitgebreide gesprekken gevoerd over de betekenis en inspiratie van elk nummer; het proces om het verhaal van een ander te internaliseren kan intens zijn.

“Het is emotioneel uitdagend, maar ook emotioneel zeer lonend,” zegt Menne. “Er is een totaal gebrek aan zelfbewustzijn, waarbij je zoiets hebt van, oké, ik kan dit nummer zien voor wat het is in plaats van te denken van, ‘Is dit ding dat ik zelf heb gemaakt waardeloos?’ Maar het is ook echt een uitdaging om in die hoofdruimte te komen. Voor dit album kreeg ik een zeer veilige ruimte om te doen wat ik moest doen om in de zone te komen. Er werd veel gehuild in donkere kamers in de studio.”

De eerste show die Great Grandpa ooit speelde was Halloween 2014, in het huis van een vriend waar verschillende bandleden eerder in Seattle hadden gewoond. De band was bedoeld als een zijproject: Hanwright en Pat Goodwin hadden in een andere band gezeten die ze beschrijven als “luid, luidruchtig” en “overspannen,” terwijl Menne “vervelende trieste folkmuziek in mijn slaapkamer had gespeeld.”

Great Grandpa was iets anders. Vroege nummers als “Cheeto Lust” en “Mostly Here” waren onopgesmukte, met hooks gevulde, lo-fi power-punk. “Het voelde zo verfrissend om in een band te spelen waar je naar de oefenruimte kon komen en iedereen het nummer in één dag kon leren,” zegt Hanwright. “Gewoon simpele popmuziek. Het voelde als een frisse wind.”

Maar na het uitbrengen van Plastic Cough (met de onweerstaanbaar aanstekelijke single “Teen Challenge”), werd de band al snel huiverig om te worden gelabeld met gekunstelde labels als “bubblegum grunge.” “Ik haat die uitdrukking zo erg,” zegt Menne. “Ik veracht het letterlijk… Ik ken mensen die het gebruiken om zichzelf te beschrijven, en dat is helemaal cool. Maar ik heb gewoon het gevoel dat wanneer het die rockcriticusstem is die het gebruikt, het heel neerbuigend overkomt – zo van: ‘Oh, je stem klinkt als een dame.'”

“We hebben grunge nooit onderschreven, maar we hebben dat label ons hele bestaan gekregen,” zegt Goodwin. “Ik ben ervan overtuigd dat het alleen maar komt omdat we een rockband uit Seattle zijn.”

“Nou, we hebben onszelf wel een tijdje ‘grunge-pop snack-rock’ genoemd,” voegt Menne toe.

Binnen enkele ogenblikken stuurt de band dit verhoogde gesprek over labels en genre naar iets wat meer in hun straatje ligt: “AC/VC”, een van hun favoriete YouTube mashup video’s, waarin Vanessa Carlton’s “A Thousand Miles” en AC/DC’s “Back in Black” worden samengevoegd. (“We gebruikten het een keer als onze walkout song,” zegt Goodwin).

Vele van de beste nieuwe nummers op Four of Arrows (“Treat Jar,” “Bloom”) begonnen, zo blijkt, met Pat Goodwin die plaatsvervangende teksten verzon over de overleden hond van zijn familie Wilson. “Ik herinner me dat ik met een gitaar zat en gewoon voor hem zong,” zegt Goodwin. “De originele valse tekst was, ‘Wilson keek me aan/Hij zei, breng me naar de snoeppot/ Breng me naar de snoeppot/Wil je niet alsjeblieft.’ He would look at you, and then he’d look at the treat jar, and then he’d look at you again.'”

“Classic dog stuff,” zegt Menne.

Uiteindelijk herwerkte Hanwright “Treat Jar” tot een ontroerend pop-punk anthem over de verpletterende eisen van dienstverlenende banen. “Bloom,” ondertussen, met de instant-klassieke openingsregels, “I get anxious on the weekends/When I feel I’m wasting time/But then I think about Tom Petty/And how he wrote his best songs when he was 39,” begon ook als een liedje over Willie (“He’s a good boy on the weekend,” etc.).

“Alle liedjes gaan stiekem over Pat’s hond,” grapt Menne. Goodwin bedacht de Petty regel later, als een leeuwerik, voordat hij een ruwe demo opnam. Hij schreef het half onzinnige refrein van het liedje – “Step into whatever you want to/And let your spirit bloom” – gewoon omdat hij hield van de manier waarop de woorden klonken. (Na afloop stuurde hij het refrein naar zijn vriend Isaacc Reiger van de band Strange Ranger met de opmerking: “Yo ik weet dat je Third Eye Blind leuk vindt; Vind je dit refrein leuk?”)

Als de band verdergaat met Four of Arrows, zullen ze blijven uitzoeken hoe ze akoestische gitaren kunnen laten klinken zonder “Free Bird” heckling tijdens toekomstige shows. “We hebben zeker gesprekken gehad over het willen breken uit de emo-wereld, om zo te zeggen,” zegt Menne, “en meer afstemmen op de, ik weet niet hoe je het zou noemen…”

“Adult contemporary?” zegt Goodwin.

“Indie alternative,” zegt Menne met valse ernst.

“Het is minder proberen om te passen in een wereld, en meer gewoon uit een beperking van het spelen alleen met luide, all-dude emo bands,” zegt Hanwright. “Het gaat meer om een wereld waarin we ons eigen ding kunnen doen en gewoon onszelf kunnen zijn.”

“In alles stappen wat we willen?” zegt Menne.

“En onze geest laten bloeien?” zegt Goodwin.

“Verdomme,” zegt Hanwright.

“Verdomme,” zegt LaFlam.

“Ik voel me nu hella gemotiveerd,” zegt Goodwin.