Geneurie

Manuel II van Portugal tijdens de Missa de Campanha, ca. 1910

De Algemene Instructie van het Romeins Missaal geeft de volgende regels voor de geneurie tijdens de Mis:

De priester celebrant maakt drie geneuriebuigingen: namelijk na het tonen van de hostie, na het tonen van de kelk, en voor de Communie. Bepaalde bijzonderheden die bij een mis in concelebratie in acht genomen moeten worden, staan op de daarvoor bestemde plaats vermeld. Indien echter het tabernakel met het Allerheiligst Sacrament in het heiligdom aanwezig is, buigen de priester, de diaken en de andere bedienaren bij het naderen van het altaar en bij het verlaten van het heiligdom, maar niet tijdens de viering van de Mis zelf. Voor het overige buigen allen die voor het Allerheiligst Sacrament komen, tenzij zij in processie gaan. Misdienaars die het processiekruis of de kaarsen dragen, buigen hun hoofd in plaats van te knielen.

Andere kniebuigingenEdit

In de Byzantijnse ritus, die in de Orthodoxe Kerk het meest gangbaar is, speelt de kniebuiging een kleinere rol en is de prostratie, bekend als proskynesis, veel gebruikelijker. Tijdens het heilige mysterie van de verzoening echter, na de biecht van zonden, moet de boeteling met gebogen hoofd buigen voor het Evangelieboek of een icoon van Christus als de biechtvader – een bisschop of een presbyter – formeel Gods vergeving verklaart.

Geneflection of knielen is voorgeschreven op verschillende punten van de liturgie van de Romeinse ritus, zoals na de vermelding van Jezus’ dood aan het kruis in de lezingen van de Passie tijdens de Goede Week.

Een knieval voor de rechter knie wordt gemaakt tijdens en na de Kruisaanbidding op Goede Vrijdag.

Een knieval wordt gemaakt bij de vermelding van de Menswording in de woorden et incarnatus est de Spiritu Sancto, ex Maria Virgine, et homo factus est (“en door de Heilige Geest werd hij mens uit de Maagd Maria, en werd mens”) in het Credo op de plechtigheden van Kerstmis en de Annunciatie.

Het is gebruikelijk dat tijdens de overweging van het Angelusgebed, voor de regels “En het Woord is vlees geworden En heeft onder ons gewoond”, degenen die het gebed opzeggen buigen of geniebuigen.

Tridentijnse MisEdit

In de Tridentijnse Mis wordt deze kniebuiging gemaakt op elke dag waarop het Credo in de Mis wordt gereciteerd, alsmede op verschillende andere punten:

• bij de woorden et Verbum caro factum est (“en het Woord werd vlees”) in de proloog van het Evangelie van Johannes, dat het gebruikelijke Laatste Evangelie is, alsmede het Evangelie voor de derde Mis op Kerstmis.
• bij de woorden et procidentes adoraverunt eum (“en vallend aanbaden zij Hem”) in het Evangelie van Driekoningen, Mattheüs 2,1-12 (dat vóór 1960 ook het Laatste Evangelie van de derde Mis met Kerstmis was)
• bij de woorden Adiuva nos … tijdens het (identieke) Tractaat dat wordt uitgesproken op maandag, woensdag en vrijdag in de veertigdagentijd, behalve op Emberwoensdag. Maar geen kniebuiging is voorzien wanneer na Septuagesima hetzelfde Traktaat gebruikt wordt in de votiefmis ten tijde van sterfte (Missa votiva tempore mortalitatis)
• bij de woorden et procidens adoravit eum (“en neervallend aanbad hij Hem”) aan het einde van het Evangelie voor woensdag in de Vierde Week van de Veertigdagentijd, Johannes 9:1-38
• bij de woorden ut in nomine Iesu omne genu flectatur caelestium, terrestrium et infernorum (“opdat in de naam van Jezus elke knie buigt van hen die in de hemel, op de aarde en onder de aarde zijn”) in de brief (Filippenzen 2:5-11) van Palmzondag, het feest van de verheerlijking van het Heilig Kruis op 14 september (en ook, vóór 1960, het feest van de Kruisverheffing op 3 mei) en in de Brief (Filippenzen 2:8-11) van de Viering van het Lijden van de Heer.
• bij de woorden Veni, sancte Spiritus in het Alleluia voor de sequens op Pinksterzondag en het Octaaf van Pinksteren en in de votiefmis van de Heilige Geest

In de maronitische katholieke kerk bestaat er een suggestieve ceremonie van kniebuigingen op het Pinksterfeest. De gelovigen buigen eerst op de linkerknie voor God de Vader, dan op de rechterknie voor God de Zoon, en tenslotte op beide knieën voor God de Heilige Geest.

Bukken voor een bisschopEdit

Uit de gewoonte om te bukken voor koningen en andere edelen ontstond de gewoonte waarbij leken of geestelijken van lagere rang voor een prelaat bukken en zijn bisschoppelijke ring kussen, als teken van aanvaarding van het apostolisch gezag van de bisschop als vertegenwoordiger van Christus in de plaatselijke kerk, en oorspronkelijk van hun sociale positie als heren. Abten en andere hooggeplaatste monniken ontvingen vaak de kniebuiging van hun monniken en vaak ook van anderen.

Geneflecteerd voor grotere prelaten (d.w.z. Bisschoppen in hun eigen bisdommen, Metropolitanen in hun provincie, Pauselijke Legaten in het gebied dat aan hen is toegewezen, en Kardinalen hetzij buiten Rome of in de kerk die aan hen is toegewezen in Rome) wordt behandeld als verplicht in edities van de Caeremoniale Episcoporum vóór die van 1985; tijdens liturgische functies volgens deze voorschriften, buigen geestelijken wanneer zij voor dergelijke prelaten passeren, maar een officiërende priester en eventuele meer junior prelaten, kanunniken, enz.

De huidige katholieke liturgische boeken sluiten het buigen voor een bisschop tijdens de liturgie uit: “Een kniebuiging, gemaakt door de rechterknie naar de grond te buigen, betekent aanbidding en is daarom voorbehouden aan het Allerheiligst Sacrament, evenals aan het Heilig Kruis vanaf de plechtige aanbidding tijdens de liturgische viering op Goede Vrijdag tot het begin van de Paasnacht.” Maar buiten de liturgie blijven sommigen kniebuigingen maken of knielen om de ring van een bisschop te kussen.

Hoewel dikwijls wordt beweerd dat kniebuigingen op de linkerknie moeten worden gemaakt wanneer zij gemaakt worden voor louter menselijke autoriteiten, is er in geen enkel liturgisch boek een dergelijk voorschrift te vinden.