Gene Rayburn

RadiocarrièreEdit

Rayburn en Finch, 1951

Voordat hij op televisie te zien was, was Rayburn een acteur en radioartiest. Hij had een ochtend radioshow in New York City, eerst met Jack Lescoulie (Anything Goes) en later met Dee Finch (Rayburn & Finch) op WNEW (nu WBBR). Rayburn’s koppelingen met Lescoulie en Finch hielpen om het nu bekende “morning drive” radioformaat populair te maken. Bij WNEW was hij in staat te lobbyen voor de opname van liedjes en, bijgevolg, voor populariteit in de hitparade, bv. “Music! Music! Music!” (opgenomen door Teresa Brewer) en co-auteur van de tekst van het lied “Hop-Scotch Polka” met Carl Sigman (beide 1949). Toen Rayburn WNEW verliet, zette Dee Finch het format voort met Gene Klavan. Rayburn nam later de hoofdrol op zich in de Broadway musical Bye Bye Birdie toen Dick Van Dyke de productie verliet om de hoofdrol te spelen in The Dick Van Dyke Show. Op een bepaald moment in zijn toneelcarrière was Rayburn’s stand-in de toekomstige Match Game panellid Charles Nelson Reilly.

Televisie carrièreEdit

Door te breken op televisie als de oorspronkelijke omroeper op Steve Allen’s Tonight, begon Rayburn een lange samenwerking met spelshow producenten Mark Goodson en Bill Todman in 1953. Hij verscheen voor het eerst in Robert Q. Lewis’s The Name’s the Same; Rayburn viel vaak in voor vaste panellid Carl Reiner. In 1955 nam hij de rol over van gastheer van de zomerse vervangende spelshow Make the Connection van de oorspronkelijke gastheer Jim McKay (en verscheen samen met zijn WNEW ochtendshow opvolger Gene Klavan). Van daaruit presenteerde hij shows als Choose Up Sides, Dough Re Mi, en de dagversie van Tic Tac Dough. Op de radio werd Rayburn een van de vele gastheren van het NBC programma Monitor in 1961 en bleef bij de show tot 1973.

In een niet gecrediteerde rol (naar verluidt wilde hij niet dat zijn naam werd vermeld), speelde Rayburn een TV interviewer in de film It Happened to Jane (1959) met Doris Day in de hoofdrol. Rayburn was in de jaren zestig en zeventig ook een frequent panellid in What’s My Line? en To Tell the Truth.

Match GameEdit

Van 1962 tot 1969 presenteerde Rayburn The Match Game. In de oorspronkelijke versie, die werd uitgezonden vanuit New York op NBC, las Rayburn vragen voor aan twee panels, elk bestaande uit een beroemdheid en twee leden van het publiek. De vragen in het originele spel waren gewoon, zoals “Noem een soort muffin,” of “John houdt van zijn ____________.” Rayburn speelde het meestal eerlijk, hoewel hij grapjes maakte als de situatie het toeliet. Omdat het een live show was, werden er maar weinig afleveringen opgenomen; er zijn er maar vier bekend. De show werd in 1969 geannuleerd om plaats te maken voor de actuele, kortstondige spelshow Letters to Laugh-In.

Goodson-Todman blies Match Game in 1973 nieuw leven in voor CBS, dit keer als een in Californië gevestigde spelshow. Rayburn keerde terug als presentator en introduceerde een nieuw format waarin twee deelnemers probeerden de antwoorden van zes beroemdheden te matchen. Schrijver Dick DeBartolo, een veteraan van de originele show, creëerde grappigere en vaak gewaagde vragen (“Nadat hij geraakt was door een stoomwals, moest Norman zijn ____________ onder de deur door schuiven.”). Rayburn genoot van deze nieuwe aanpak en gaf zich vaak over aan grappige stemmen, gekheid met de beroemdheden, en schijnruzies met de technische crew. Het werd al snel de best gewaardeerde show op de dagtelevisie.

Van 1973 tot 1977 was Match Game nummer één onder alle spelshows overdag op het netwerk, en drie van die jaren was het de best gewaardeerde van alle dagshows. De revival overdag van Match Game, met vaste panelleden Richard Dawson, Brett Somers, en Charles Nelson Reilly, liep tot 1979 op CBS en nog eens drie jaar in eerste uitzending syndicatie. Een gelijktijdige nachtelijke versie, Match Game PM, werd uitgezonden in syndicatie van 1975 tot 1981. Rayburn werd genomineerd voor twee Daytime Emmy Awards voor Outstanding Host or Hostess in a Game or Audience Participation Show.

Tijdens de jaren dat Match Game in Los Angeles werd opgenomen (1973-1982), woonde Rayburn in Osterville, Massachusetts op Cape Cod. Hij pendelde om de twee weken naar Californië om 12 shows in de loop van een weekend op te nemen (vijf shows overdag en één show ’s nachts per opnamedag).

In 1983, een jaar nadat het syndicated Match Game was geëindigd, werd de show nieuw leven ingeblazen als onderdeel van de Match Game-Hollywood Squares Hour. Rayburn presenteerde de Match Game en “Super Match” segmenten en zat in het panel voor het Hollywood Squares segment. Deze show duurde negen maanden op NBC. Rayburn was, volgens de meeste accounts, teleurgesteld over hoe de show uitpakte.

Andere spelshows en televisie-optredensEdit

Tijdens en tussen zijn Match Game jaren, diende Rayburn als gast panellid in twee andere Goodson-Todman shows, What’s My Line? en To Tell the Truth. Ook tijdens de jaren 1970 Match Game, waren Rayburn en zijn vrouw Helen te zien in de spelshow Tattletales, gepresenteerd door Bert Convy. Rayburn presenteerde ook enkele afleveringen van Tattletales. Drie jaar nadat de originele Match Game werd geannuleerd, presenteerde Rayburn de kortstondige Heatter-Quigley Productions show The Amateur’s Guide to Love. In 1983 presenteerde hij een pilot voor Reg Grundy Productions getiteld Party Line, dat later Bruce Forsyth’s Hot Streak werd.

In 1980 was Rayburn een gastster in de televisieshow The Love Boat. Rayburn verscheen als een deelnemer tijdens een toernooi van spelshow hosts op de originele versie van Card Sharks in 1980 en was een aantal keer een celebrity gast op Password Plus tussen 1980 en 1982. Hij verscheen in Fantasy Island als een spelshow gastheer – hij en een andere gastheer gespeeld door Jan Murray waren spelshow rivalen die streden om de vrouw waar ze beiden van hielden te winnen door het creëren van de ultieme spelshow, met leven-of-dood gevolgen. Hij was ooit gastheer van een lokale show in New York op WNEW-TV (nu WNYW), Helluva Town, en tussen de spelshow-stops in 1982-1983 keerde hij terug naar WNEW als gastheer van een wekelijkse lokale talk- en lifestyleshow getiteld Saturday Morning Live. Hij eindigde zijn korte periode om terug te keren als co-presentator van Match Game-Hollywood Squares Hour.

Rayburn’s laatste spelshow gastrollen waren in 1985 in Break the Bank (hij werd vervangen door Joe Farago na 13 weken), en The Movie Masters, een AMC spelshow die liep van 1989 tot 1990. Net voordat de produktie zou beginnen van een nieuwe Rayburn-geëmitteerde Match Game revival in 1987, onthulde een Entertainment Tonight verslaggever publiekelijk dat Rayburn 69 jaar oud was, veel ouder dan velen dachten. Rayburn had daarna moeite met het vinden van een baan en gaf de verslaggever de schuld van het onthullen van zijn leeftijd en het onderwerpen van hem aan leeftijdsdiscriminatie. Zijn dochter Lynne beschuldigde dit, en het daaropvolgende gebrek aan werk dat hij kreeg, ervan hem in een neerwaartse spiraal te sturen.

Rayburn portretteerde zichzelf in een Saturday Night Live sketch in 1990, waarin Susan Lucci (als haar karakter uit All My Children, Erica Kane) te zien was. Hij keerde terug als een van Kane’s vele vorige echtgenoten, om een ander huwelijk te stoppen (aangekondigd door zijn oude Choose Up Sides co-star Don Pardo) met de gastheer van een spelshow, gespeeld door Phil Hartman. Hij bleef ook verschijnen in talkshows gedurende de late jaren 1980 en 1990, meestal om klassieke spelshows te bespreken, inclusief optredens in Vicki! en The Maury Povich Show en The Late Show met Ross Shafer (Shafer was gastheer van de herleving van Match Game in 1990). In 1992 was Rayburn ook te zien in de New York shock jock Howard Stern’s late-night TV variety show als een van de sterren van zijn Hollywood Squares parodie, Homeless Howiewood Squares, waarin zogenaamd daklozen de deelnemers waren.

Rayburn was twee jaar lang, samen met zijn vrouw en Peter Emmons, medepresentator van de Drum Corps International finales van het DCI kampioenschap, die op PBS werden uitgezonden vanaf Philadelphia’s Franklin Field in 1976 en Denver’s originele Mile High Stadium in 1977.