Essentiële gezondheidsdiensten voor iedereen in een pandemie: Een onmogelijke missie?

De COVID-19-pandemie heeft het gezondheidszorgstelsel in Indonesië en vele andere landen overbelast. De nationale COVID-19-taskforce heeft gewaarschuwd dat het gezondheidssysteem zal instorten tenzij er meer bewustzijn is over en meer aandacht wordt besteed aan de naleving van gezondheidsprotocollen.

Duizenden hebben het leven verloren. In deze moeilijke tijden is het van cruciaal belang dat wij, terwijl wij stappen ondernemen om deze pandemie een halt toe te roepen, ook onze inspanningen voortzetten om aan iedereen zonder onderscheid essentiële gezondheidsdiensten te verstrekken, d.w.z. te zorgen voor een universele dekking van de gezondheidszorg (UHC). Dit zal niet alleen onze systemen voorbereiden op toekomstige noodsituaties, maar ook garanderen dat mensen niet zullen lijden onder de kosten van de gezondheidszorg.

Indonesië is op weg naar hoogwaardige gezondheidsdiensten voor iedereen sinds het de hervorming van de sociale zekerheid heeft ingevoerd door middel van twee beleidsmaatregelen – het nationale socialezekerheidsstelsel in 2004 en het Bureau voor gezondheidszorg en sociale zekerheid (BPJS) in 2011. Vervolgens kwam de implementatie van het nationale ziekteverzekeringsprogramma (JKN) in 2014, wat voor ons de belangrijkste stap was op weg naar het waarborgen van UHC.

Het JKN-programma is gericht op het bieden van uitgebreide gezondheidszorg voor de hele bevolking door middel van overheidssteun en verbeterde toegang tot hoogwaardige diensten. Tijdens de eerste zes jaar van de uitvoering heeft de regering verschillende strategieën uitgewerkt om de duurzaamheid van het programma te versterken, voornamelijk door het beheer van de BPJS te verbeteren. Sindsdien is het lidmaatschap van het stelsel geleidelijk toegenomen, tot 220 miljoen mensen of 84 procent van de bevolking in 2019.

Vóór het JKN bestonden de Indonesische gezondheidszorgstelsels uit gefragmenteerde programma’s en particuliere verzekeringsregelingen voor degenen die het zich konden veroorloven, samen met basisvoorzieningen van de staat voor de armsten en non-profitorganisaties die de rest ondersteunden. Het JKN trachtte steun te verlenen aan mensen die zich geen verzekering kunnen veroorloven maar evenmin in aanmerking komen voor overheidssteun. Het is er in zijn korte jaren in geslaagd het gebruik van de gezondheidszorg te verhogen en de catastrofale uitgaven te verminderen.

Indonesië’s weg naar UHC is niet vrij van hinderpalen geweest. Indonesië blijft kampen met inherente uitdagingen, die het moeilijk hebben gemaakt om een enkelvoudig verzekeringsplan in te voeren. Onze unieke geografie maakt het voor bevolkingsgroepen in afgelegen gebieden moeilijk om toegang te krijgen tot gezondheidszorgfaciliteiten van goede kwaliteit, hetgeen tot ongelijkheden heeft geleid.

De JKN heeft ook ernstige tekorten opgelopen als gevolg van een lage deelname, te lage premies en een hoog gebruik van betalende leden. Bovendien zijn de lokale overheden niet verantwoordelijk voor de financiering van de tekorten. Hierdoor is druk ontstaan op de centrale overheid, die een beperkt budget heeft om het tekort te financieren. Als gevolg hiervan worden preventieve en promotieve diensten ondergeprioriteerd en wordt de situatie een risico voor de JKN om vol te houden.

Studies hebben aangegeven dat er potentieel is voor het plan om meer financiering op zich te nemen, specifiek voor preventieve en promotieve diensten zoals immunisatieprogramma’s, die de gezondheidssystemen kunnen versterken en beter voorbereid zijn op noodsituaties – een belangrijke les om mee te nemen uit 2020.

Het thema van UHC Day 2020 is “Gezondheid voor iedereen: Iedereen beschermen”. De UHC Day-campagne markeert een jaar geleden dat de eerste gevallen van COVID-19 werden gemeld in Wuhan, China.

In de afgelopen tijd heeft de BPJS een andere cruciale rol op zich genomen. Zij heeft van de coördinerende minister van menselijke ontwikkeling en cultuur de opdracht gekregen haar uitgebreide gegevensbank over ziekenhuizen, ontvangers van hulp en gezondheidswerkers te gebruiken om ziekenhuisclaims voor COVID-19-behandeling te verifiëren. Zij bereidt zich ook voor op ondersteuning van COVID-19-vaccinatiecampagnes voor de beoogde begunstigden.

Daarnaast heeft de JKN-Gezond Indonesië-kaart vele Indonesiërs geholpen gratis gezondheidsdiensten te verkrijgen en medicijnen geleverd te krijgen tijdens de pandemie.

Om de uitbraak het hoofd te bieden, hebben de centrale en lokale regeringen verschillende concrete stappen ondernomen, waaronder het opnieuw toewijzen van hun budget om prioriteit te geven aan de reactie op COVID-19, met maatregelen zoals tracering van contacten, surveillance, intramurale zorg en de levering van medische benodigdheden en gezondheidszorg als extra steun voor het JKN.

Met de toenemende vraag naar gezondheidszorg speelt het JKN een vitale rol bij het verstrekken van essentiële gezondheidsdiensten aan COVID-19-patiënten en het beheersen van de prijs van geneesmiddelen en gezondheidsdiensten.

De pandemie heeft echter, net als in andere landen, ook hier de economie ongunstig beïnvloed. De belastinginkomsten zijn gedaald, terwijl de behoefte aan overheidsuitgaven is toegenomen. Deze onzekere toekomst moet zorgvuldig worden geanalyseerd met het oog op de duurzaamheid van het JKN.

In deze moeilijke situatie moet prioriteit worden gegeven aan meer investeringen in preventieve programma’s. In feite is het een van de vier specifieke doelstellingen van het JKN-programma om voorrang te geven aan preventieve maatregelen, die de prevalentie van ziekten kunnen verminderen en het aantal zieken kunnen doen dalen. Nu Indonesië zich voorbereidt op vaccinatiecampagnes tegen COVID-19, zal dit van bijzonder belang zijn.

Indonesië en andere landen hebben hun middelen en energie geïnvesteerd om de pandemie te overwinnen. Deze crisis heeft ons eraan herinnerd dat het fundament van onze gezondheidszorgstelsels moet worden versterkt en alleen als iedereen, overal, toegang heeft tot gezondheidszorgdiensten van goede kwaliteit, met inbegrip van preventieve programma’s en instrumenten, kunnen we echt stappen zetten in de richting van een gezondere toekomst voor iedereen.

We hebben gezien dat Indonesië enorme investeringen nodig heeft om gelijkheid te bereiken bij de toegang tot gezondheidszorgdiensten van goede kwaliteit. Is dit onder de huidige omstandigheden een onmogelijke of mogelijke missie?