De Fudd: waarom ze giftig zijn voor wapenbezittende gemeenschappen

Iedereen die is opgegroeid met tekenfilms van Warner Brothers zal bekend zijn met het lompe personage dat Elmer Fudd is. Hij wordt afgeschilderd als een onnozelaar die buiten op jacht is naar konijnen (of wabbits zoals hij ze noemt). Fudd lijdt aan ernstige tekortkomingen in het veilig en accuraat omgaan met vuurwapens, iets waar hij zich totaal niet bewust van lijkt te zijn. Hij is misschien wel de slechtste jager uit de kinderfictie.

Ik wist niet dat “Fudd” een slang term was voor een ongewenst type vuurwapenbezitter. Een goede vriend heeft deze tekortkoming in mijn kennis gelukkig rechtgezet. Om mij de ins en outs van het Fudd-zijn uit te leggen, maken we een reis door een zwart gat op internet.

Wat is een Fudd?

Volgens het Urban Dictionary kunnen we een Fudd als volgt definiëren:

Een “gelegenheids”-wapenbezitter; bv. een persoon die doorgaans alleen wapens bezit voor de jacht of de jacht en niet echt gelooft in de ware premisse van het Tweede Amendement. Deze mensen behandelen over het algemeen ook eigenaars/gebruikers van zogenaamde “niet-sportieve” vuurwapens, zoals handvuurwapens of halfautomatische geweren, met ongegronde minachting of minachting.

Twee kenmerken identificeren normaal gesproken een Fudd, opnieuw volgens UD:

• Een zeer beperkt scala aan schietinteresses. Een Fudd kan slechts één wapen hebben, of meer dan 153, maar al die wapens vallen binnen een zeer beperkt gamma van interesses. De interesse die een Fudd definieert is “sportieve doeleinden”. Al hun houten en blauwstalen jachtgeweren van 12 gauge, grendelgeweren, .44 Magnum revolvers en 9mm pistolen hebben maar één doel: sport. Deze geweren zijn ofwel voor de jacht, of ze zijn voor schietvaardigheid en valwedstrijden. Niets van deze geweren is bedoeld voor een specifiek verdedigingswapen of een wapen dat dagelijks wordt gedragen. Ze zouden niet dood gevonden worden met iets zwart polymeer, tactisch, of camoufleerbaar. Als je hen vraagt waarom ze wapens bezitten, is het typische antwoord: voor de jacht of voor de sport. Als je ze vraagt naar persoonlijke verdediging, verwacht dan een halfslachtig antwoord over een shotgun met birdshot, of gewoon de politie bellen.
• Provincialisme bij de toepassing van het Tweede Amendement. In de ogen van een Fudd bestaat het Tweede Amendement om hem in staat te stellen op herten te jagen, kwartels te schieten, valstrikken te spelen, en op schietschijven te slaan. Ze zullen het er waarschijnlijk over hebben dat niemand een “aanvalswapen” nodig heeft, of iets dergelijks. Fudd-achtige sentimenten hebben geleid tot het verbod op aanvalswapens van 1994, en tot vele andere uiteindelijk zinloze wetten. Het kan de Fudd niet schelen zolang ze hun M1903 Springfield en hun op maat gemaakte Beretta dubbelloops jachtgeweer maar kunnen houden. Zij zijn bereid andere delen van de wapengemeenschap op te offeren om zichzelf te redden.

Waarom Fudds ons allen schaden

Zogenaamd Fuddhood heeft zijn fundamenten geworteld in een denkfout van de logica. De mensen die deze misvatting onderschrijven geloven dat sommige soorten vuurwapens een meer legitiem doel hebben dan andere. Zoals uit het bovenstaande blijkt, zijn vuurwapens “goed” als ze worden gebruikt voor de jacht, het vleugel schieten en statische vormen van sportschieten. “Slechte” wapens zijn alles wat geschikt is voor zelfverdediging of waarbij “snelvuur” sportschietdisciplines worden beoefend. We vinden Fudds in wapenbezittende gemeenschappen over de hele wereld, ondanks hun Amerikaanse terminologische oorsprong. Ze zijn zelfs hier, in Zuid-Afrika.

Fudds geloven dat ze, door de belangen van andere wapenbezitters op te offeren, hun eigen belangen kunnen veiligstellen. Ik heb ze talloze malen handvuurwapenbezitters onder de bus zien gooien. Zij denken ten onrechte dat hun bolt-action geweren onaangeroerd zullen blijven als zij de regelgevende instanties iemand anders geven om op te kauwen. Ze begrijpen ook totaal niet dat we allemaal deel uitmaken van dezelfde gemeenschap. Het heeft een negatief effect op ons allen wanneer de rechten van één segment worden uitgehold. Fudds zijn dus kortzichtig en hoogst onwetend.

De waarheid is dat de overheid en anti-gun organisaties het civiele vuurwapenbezit in zijn totaliteit verachten. Regelgeving begint bij het laagsthangende fruit, en gaat geleidelijk de boom in. Eerst de handvuurwapens. Dan die vervelende semiautomatische geweren. Dan de hendel-geactiveerde jachtgeweren, zoals het Adler non-debat in Australië. Denken ze echt dat de Bambi-moordende, high-power sniper geweren veilig zijn voor deze mensen?

We hebben eenheid nodig, geen tegenspoed

Het is een onbetwistbaar feit dat het wel en wee van de vuurwapen bezittende gemeenschap nauw verbonden is met al haar segmenten. Wanneer een subgroep het doelwit is van overheidsregulering, en we niet allemaal eendrachtig voor hen opkomen, worden we allemaal verzwakt door het resultaat. Daarom blijf ik tegen niet-jagende vuurwapenbezitters zeggen dat ze de jagers nooit onder de spreekwoordelijke bus mogen gooien. Hetzelfde geldt in omgekeerde richting: jagers moeten ophouden mensen met handwapens voor de wolven te gooien. Of we staan samen, als één, of we vallen afzonderlijk. Maar uiteindelijk zullen we allemaal vallen. Het is slechts een kwestie van tijd.

We kunnen voorkomen dat dit gebeurt.

Wees geen Fudd. Wees voor de jacht. Wees pro-sportschieten. Steun mensen die kiezen voor zelfverdediging. Samen kunnen we, en zullen we, winnen. Maar we moeten allemaal samen komen onder hetzelfde dak.

Geen slecht weekend iedereen, en blijf veilig.

Geschreven door Gideon Joubert

Gideon is de eigenaar en redacteur van Paratus.