De 15 beste rapnummers aller tijden: Nummer 8.

1. Eminem – “The Way I Am” (2000)

Voordat hij in de jaren 2010 de definitie van een cornball werd, was Eminem een van de meest controversiële muzikanten in het hiphopgenre als een blanke jongen uit Detroit die niet bang was om elke tegenstander uit te dagen of te dissemineren. Het meeste van dit gedrag werd opgevat als een grap en was bedoeld als tongue in cheek.

However, “The Way I Am,” de tweede single uit diamant-gecertificeerde The Marshall Mathers LP, kan op geen enkele manier worden beschouwd als een grap.

Eminem spit een technisch meesterlijke vers met een flow en rijmschema dat zelfs de meest bedreven MC’s niet konden proberen te repliceren. Het pulseert met haat en vitriool dat meestal wordt beschouwd als een grapje naar detractors, maar voelt alsof hij probeert om ze knock-out te slaan met elke regel die hij levert op dit nummer.

“The Way I Am” is vooral een spreekwoordelijke bokswedstrijd tussen Eminem en degenen die kritiek hebben op de shockwaarde van zijn eerdere werk. Telkens als de media probeert hem het middelpunt van controverse te maken of hem de schuld geeft van de opstandigheid van tieners rond de millenniumwisseling, gooien ze zelf klappen uit. Eminem is nooit iemand die terugdeinst voor een gevecht en brengt drie verzen met een nog controversiëlere inhoud, wat bijdraagt aan de reden waarom MMLP staat als een van de meest controversiële albums in de geschiedenis.

Het tweede couplet is een van de meest brutale in de geschiedenis van het genre als hij tot het besef komt dat “Al deze controverse omcirkelt mij / En het lijkt erop dat de media meteen met de vinger naar mij wijst,”Vervolgens gaat hij verder met hen af te wijzen en de bewering te bestrijden dat muzikanten zoals hij en de eveneens besproken Marilyn Manson hebben bijgedragen aan de mentale toestand van de school shooters op Columbine High School, in wezen de twee van hen, samen met anderen van dezelfde aard, als zondebokken in de tragedie in plaats van zich te verdiepen in meer complexe kwesties zoals geestelijke gezondheid of andere omgevingsfactoren.

Onmiddellijk daarna steekt Eminem opnieuw de draak door erop te wijzen dat Columbine de eerste keer was dat de media aandacht besteedden aan massale schietpartijen of vuurwapengeweld in het algemeen, terwijl vuurwapengeweld in stedelijke gebieden al lange tijd aan de orde van de dag was.

Dat is nogal wat om in één couplet op te nemen.

Het is zeker een nemen met een kaliber van nuance, of je het nu eens of oneens met Em’s sentiment, en hij heeft een heleboel andere enigszins doordachte neemt op het leven als een beroemdheid, de uitverkoop en het maken van radiovriendelijke popmuziek en de last van de druk na het maken van een album zo vereerd als zijn debuut, The Slim Shady LP. Het wordt allemaal bot en eerlijk gebracht, wat on-brand is met alles wat Slim Shady tot dan toe had gedaan.

Het instrumentale is net zo gespannen en strak-gewonden als de verzen zelf, met kleine piano arpeggio’s die zich herhalen en een onverzettelijke drumloop die klaar klinkt om elk moment te breken, net als de rapper die bovenop de beat staat. Zo hoog gespannen als de performance en de beat zijn, dragen ze beide een zekere trots en triomfantelijkheid met zich mee met het klokkenspel op het refrein en Eminem krijt alles op omdat dat “the way I am” is.”Ja, Eminem is verontwaardigd als wat op “The Way I Am” en de teksten zijn, om het eufemistisch te zeggen, een beetje provocerend, maar het zit als een actueel nummer dat enkele van de kwesties behandelt die Amerika vandaag de dag nog steeds teisteren, zoals geestelijke gezondheid, ongezond fanatisme en schietpartijen op scholen, met dezelfde kracht en houding die Eminem tot een van de meest polariserende entertainmentfiguren van zijn generatie maakten.