Conversational Time Travel: Evidence of a Retrospective Bias in Real Life Conversations

We onderzochten het mentale tijdreizen dat weerkaatst zien in de uitingen van individuen in echte gesprekken, gebruik makend van een naturalistische observatiemethode: Electronically Activated Recorder (EAR, een draagbare audiorecorder die periodiek en onopvallend fragmenten van omgevingsgeluiden en spraak opneemt). We introduceerden de term ’tijdreizen’ en onderzochten, voor het eerst, hoeveel individuen spraken over hun persoonlijke verleden versus hun persoonlijke toekomst in het echte leven. Studie 1 omvatte 9.010 geluidsbestanden van 51 Amerikaanse volwassenen die de EAR gedurende 1 weekend droegen en elke 9 minuten gedurende 50 s werden opgenomen. Studie 2 omvatte 23.103 geluidsbestanden van 33 jonge en 48 gezonde oudere volwassenen uit Zwitserland die de EAR gedurende 4 dagen droegen (2 weekdagen en 1 weekend, counterbalanced). 30-s opnames vonden willekeurig plaats gedurende de dag. We ontwikkelden een nieuw codeerschema voor conversationele tijdreizen: We luisterden naar alle geluidsbestanden en codeerden elk bestand voor of de deelnemer sprak of niet. De geluidsbestanden waarin de deelnemer sprak werden ook gecodeerd in termen van hun temporele focus (bv. verleden, toekomst, heden, tijdsonafhankelijk) en autobiografische aard (d.w.z. over het zelf, over anderen). Eerst hebben we ons coderingsschema gevalideerd met behulp van het tekstanalyse-instrument Linguistic Inquiry en Word Count. Vervolgens vergeleken we de percentages van verleden- en toekomstgeoriënteerde uitspraken over het zelf (om de tijdreis van de conversatie aan te boren). De resultaten waren consistent voor alle steekproeven en toonden aan dat deelnemers twee tot drie keer zoveel over hun eigen verleden spraken als over hun eigen toekomst (d.w.z. retrospectieve bias). Dit staat in contrast met onderzoek dat een prospectieve bias in denkgedrag aantoont, gebaseerd op zelfrapportage en experience-sampling methoden. De bevindingen worden besproken in relatie tot de sociale functies van het zich herinneren van het persoonlijke verleden (b.v. het delen van herinneringen om een band met anderen op te bouwen, om elkaar op de hoogte te houden, om te onderwijzen, om advies te geven) en tot de directieve functies van toekomstgericht denken (b.v. plannen, beslissen, doelen stellen die waarschijnlijk meer privé in de geest gebeuren). Kortom, de retrospectieve bias in conversatietijdreizen lijkt een functioneel en universeel verschijnsel te zijn bij alle personen en in alle situaties van het echte leven.