Behandeling van tandvleesaandoeningen

Details van de procedure

Wat zijn niet-chirurgische behandelingen van tandvleesaandoeningen?

• Professionele reiniging van het gebit: Tijdens een gebruikelijke controle verwijdert uw tandarts of mondhygiënist tandplak en tandsteen die zich op het tandoppervlak ophopen en verharden. (Tandplak is het ‘laagje’ dat de tanden bedekt en dat kan leiden tot gaatjes en tandvleesontstekingen. Tandsteen is de harde, gelige, diepe aanslag op de tanden,) Wanneer tandplak en tandsteen deze mate van opbouw bereiken, kunnen ze alleen worden verwijderd met professionele reiniging. Reiniging verwijdert tandplak en tandsteen van boven en onder de tandvleesrand van al uw tanden en kiezen. Als u tekenen van tandvleesontsteking hebt, kan uw tandarts een professionele gebitsreiniging vaker dan twee keer per jaar aanbevelen.
• Scaling en rootplaning: Dit is een diepreinigende, niet-chirurgische procedure die onder plaatselijke verdoving wordt uitgevoerd. Hard geworden tandplak en tandsteen (ook wel calculus genoemd) worden van boven en onder de tandvleesrand weggeschraapt (scaling). Ook worden eventuele ruwe plekken op de tandwortel glad gemaakt (schaven). Het gladmaken van de ruwe plekken verwijdert bacteriën en zorgt voor een schoon oppervlak voor het tandvlees om zich weer aan de tanden te hechten.
• Op maat: Soms kan de bestrijding van tandplak en ontsteking van het tandvlees zonder operatie worden gedaan. Antibiotica, met producten zoals minocycline HCl (Arrestin®) of chloorhexidine (PerioChip®), kunnen in de mond in de ruimte tussen het tandvlees en de tanden (de parodontale pocket) worden geplaatst.

Wat zijn chirurgische behandelingen voor tandvleesontsteking?

• Flapoperatie/zakverkleiningsoperatie: Bij deze ingreep wordt het tandvlees naar achteren gelicht en wordt tandsteen verwijderd. In sommige gevallen worden onregelmatige oppervlakken van het beschadigde bot gladgestreken. Dit beperkt de gebieden waar ziekteveroorzakende bacteriën zich kunnen verbergen. Het tandvlees wordt vervolgens zo geplaatst dat het weefsel goed om de tand past. Door de ruimte tussen het tandvlees en de tand te verkleinen, worden ook de gebieden waar schadelijke bacteriën kunnen groeien, beperkt. De kans op ernstige gezondheidsproblemen die kunnen ontstaan door tandvleesontsteking wordt ook kleiner.
• Bottransplantaten: Bij bottransplantaties worden fragmenten van uw eigen bot, synthetisch bot, of gedoneerd bot gebruikt. Transplantaten vervangen bot – en helpen bot opnieuw te groeien – op plaatsen die door parodontitis zijn vernietigd. Dit herstelt de stevige bevestiging van de tanden aan het bot. Een andere procedure, tissue engineering genaamd, zet uw eigen lichaam aan om in hoog tempo nieuw bot en weefsel aan te maken.
• Transplantaten van weke delen: Deze procedure versterkt dun tandvlees of vult plaatsen op waar het tandvlees is teruggetrokken (gebieden waar de wortel van de tand blootligt). Het geënte weefsel, dat meestal uit het dak van de mond wordt gehaald, wordt vervolgens op zijn plaats gehecht.
• Geleide weefselregeneratie: Deze procedure wordt uitgevoerd als het bot dat uw tanden ondersteunt, is vernietigd en stimuleert de groei van bot en tandvleesweefsel. In combinatie met een flapoperatie wordt een klein stukje gaasachtig weefsel tussen het bot en het tandvlees ingebracht. Hierdoor groeit het tandvlees niet in het gebied waar het bot hoort te zitten, zodat het bot en bindweefsel weer kunnen aangroeien om de tanden beter te ondersteunen.
• Botchirurgie: Bij botchirurgie worden ondiepe kraters in het bot als gevolg van matig en gevorderd botverlies gladgestreken. Na een flapoperatie wordt het bot rond de tand opnieuw gevormd om de kraters te verkleinen. Dit maakt het moeilijker voor bacteriën om zich te verzamelen en te groeien.

Bij sommige patiënten is de niet-chirurgische procedure van scaling en rootplaning alles wat nodig is om tandvleesaandoeningen te behandelen. Chirurgie is nodig als het weefsel rond uw tanden ongezond is en niet kan worden hersteld met niet-chirurgische opties.

Welke medicijnen worden gebruikt om tandvleesaandoeningen te behandelen?

Antibiotica kunnen worden gebruikt in combinatie met chirurgie en andere therapieën of alleen. Antibiotica verminderen of doden tijdelijk de bacteriën van parodontale aandoeningen. Ze voorkomen ook de vernietiging van de aanhechting van de tand aan het bot.

Chloorhexidine (Peridex®, PerioChip®, PerioGard® en andere vrij verkrijgbare handelsnamen) is een antibioticum dat wordt gebruikt om tandplak en gingivitis (ontsteking van het tandvlees) in de mond of in parodontale pockets (de ruimte tussen het tandvlees en de tanden) onder controle te houden. Het geneesmiddel is verkrijgbaar als mondspoeling of als een met gelatine gevulde chip die in de pockets wordt geplaatst na het schaven van de wortels. Het medicijn komt langzaam vrij over een periode van ongeveer 7 dagen. Andere antibiotica, waaronder doxycycline, tetracycline en minocycline, worden ook gebruikt om tandvleesproblemen te behandelen.

Verder wordt vaak een tandpasta zonder recept aangeraden, triclosan genaamd. Deze tandpasta bevat fluoride en een antibioticum, die tandplak en gingivitis verminderen.

Zijn er speciale voorbereidingen nodig voor de behandeling van tandvleesontsteking?

Uw tandarts of parodontoloog kan de meeste procedures in de praktijk uitvoeren. De tijd die nodig is om de procedures uit te voeren, de mate van ongemak en de tijd die nodig is om te genezen, verschillen van patiënt tot patiënt. Andere factoren zijn het type en de omvang van de ingreep en uw algemene gezondheidstoestand. Voor sommige behandelingen kan plaatselijke verdoving worden gegeven om het te behandelen gebied te verdoven. Indien nodig kan een medicijn worden gegeven om u te helpen ontspannen.