Apollo Ohno’s vader — gek of toegewijd? | The Work/Life Balancing Act

Als je naar de Olympische Winterspelen hebt gekeken, heb je waarschijnlijk Apolo Ohno’s vader Yuki alleen op de tribune gezien, terwijl hij zijn zoon aanmoedigde. Yuki ziet er opgewonden uit, maar ook een beetje eenzaam. Er zijn geen familieleden, vrienden of belangrijke anderen aan zijn zijde. Ohno’s moeder is opvallend afwezig. Dit is niet onopgemerkt gebleven door de kijkers, volgens sportsyahoo.com.

Yuki is een alleenstaande vader die Apolo, een enig kind, opvoedde vanaf een jonge leeftijd toen zijn moeder vertrok. Ik zag een tv-interview met Apolo en hij sprak over hoeveel zijn vader had opgegeven voor hem om een Olympisch atleet te worden. Het is een geweldig succesverhaal van een alleenstaande vader dat veel aandacht heeft gekregen op de blogs. (Ik heb genoten van dit verhaal op Ramblings of a Single Dad) Maar het is ook het verhaal van een vader, een kapper, die lange dagen maakte om de eindjes aan elkaar te knopen en vervolgens zijn hele persoonlijke leven in het teken van zijn zoon zette. Blijkbaar werkte Yuki lange dagen in een kleine kapsalon om vervolgens honderden kilometers te rijden om de jonge Apolo naar rolschaatswedstrijden te brengen. We hebben gehoord van podiummoeders, maar we horen niet veel over vaders die hun hele leven buiten het werk om wijden, of die er hun werk van maken, om van hun kind een ster te maken.

Schrijft Beth Harris voor de AP. “Werkend als een hairstylist, voedde hij Ohno alleen op nadat de moeder van de jongen al vroeg was vertrokken. Geen gemakkelijke taak, want Ohno beschreef zichzelf als ‘een kind dat veel energie had en vaak buiten zinnen was’. Hun band is tegenwoordig meer vriendschap dan ouder-kind, en Ohno wendt zich tot zijn vader voor advies over alles in zijn leven.”

Nu Apolo een grote winnaar is op de Olympische Winterspelen van 2010, is dit vader-zoonverhaal er een met een happy end. Maar is dat wel zo? Moet een ouder volledig toegewijd zijn aan het leven van zijn volwassen kind? Natuurlijk zijn alle ouders opgetogen als onze kinderen hun dromen, hun doelen bereiken. De meesten van ons worden enorm blij van onze kinderen. Maar is het gek om meer te willen voor Yuki? Denk je dat het goed is dat ouders hun hele leven om hun kinderen draaien? Ik ken genoeg ouders die dat doen. Yuki ziet er gelukkig uit op de tribune. Maar wat gebeurt er als Apolo gaat schaatsen na al die grote kansen die in het verschiet liggen? Als ik naar Yuki kijk die alleen zit, kan ik het niet helpen maar ik voel me een beetje triest.