Zielona karta (1990)

Zielona karta to dobry film. Wart obejrzenia. Gdy oglądałem go po raz pierwszy, nie byłem zachwycony, ale gdy obejrzałem go ponownie, stwierdziłem, że jest realistyczny i odświeżająco uroczy, w ten sposób „prosty/przeciwko fali”, który jest tak charakterystyczny dla Petera Weira. Zrobił też Świadka, Stowarzyszenie Umarłych Poetów i Truman Show; a Zielona karta to z pewnością kolejny jego film o ludziach, którzy nie do końca pasują do swojego otoczenia czy świata swoich aspiracji, ale zostają wciągnięci w poszukiwanie życia tam, gdzie prawdopodobnie nie szukali. Scena z szukaniem łazienki jest zarówno przezabawna, jak i bardzo trzymająca w napięciu. To zabawne, jak w domu, a nawet w małym mieszkaniu, nigdy nie jesteśmy do końca pewni, gdzie jest łazienka. Naszym pierwszym odruchem jest zapytać, chociaż prawdopodobnie nie byłoby to trudne, aby znaleźć to na własną rękę. Teraz wyobraź sobie, że masz do czynienia z sytuacją w łazience (coś, o co dbasz tylko wtedy, gdy tego potrzebujesz) udając, że miejsce, w którym się znajdujesz jest twoim domem. To prawie jak w tych koszmarach, gdzie jest tak wiele drzwi, ale które z nich są tymi, które zabiorą cię do następnego poziomu, którego tak bardzo potrzebujesz, ale nie masz najmniejszego pojęcia, co to naprawdę może być? Zgaduję, że metafora jest taka, że otwierasz łańcuch niewłaściwych drzwi, aż znajdziesz te właściwe dla siebie. To frustrujące, ale te drzwi zawsze tam były, zawsze, z wyjątkiem tego, że nigdy ich nie zauważyłeś. Tak jak w codziennym życiu, miłość i duchowość mogą na początku wydawać się banalne, ale składają się z nadziei i lęków, które zawsze są większe od nas, niewytłumaczalne, być może są przeznaczeniem. Nie mamy nad tym kontroli (Grecy to wiedzieli), jesteśmy wciąż tacy sami, ale też nie jesteśmy. I oto jesteśmy, błądząc, przeżywając. Jak odnosisz się do ludzi i do swoich obecnych okoliczności – jakiekolwiek by one nie były – o tym właśnie jest Zielona Karta.