vet-Anatomia

Opis

Mięśnie skórne głowy są wszystkie ożywiane przez nerw twarzowy (VII). Mięśnie te działają na skórę głowy, chrząstki nosa lub ucha zewnętrznego. Oprócz swoich funkcji (ochrona oka, żucie itd.), biorą czynny udział w wyrażaniu uczuć i decydują o szczególnej fizjonomii jednostki. Są one podzielone na trzy podgrupy: mięśnie skórne czaszki, mięśnie skórne twarzy i mięśnie skórne ucha.

Mniej rozwinięte u ssaków domowych niż u mężczyzn, mięśnie te są czasami uważane za pododdziały tego samego mięśnia epicranialnego (M. epicranius).

W mężczyznach, są one połączone szerokim aponeurosis epicranial (Galea aponeurotica, s. aponeurosis epicranialis), który obejmuje całe sklepienie czaszki i którego brzegi rozciągają się.

Poza kilkoma bocznymi wiązkami, w pobliżu dołu skroniowego (M. temporoparietalis), tworzą one z każdej strony dwa szerokie i cienkie płaty mięśniowe położone jeden na potylicy, a drugi na czole. Te dwie formacje są uważane w N.A. za dwie głowy (venter occipitalis, venter frontalis) jednego mięśnia potyliczno-czołowego (M. occipitofrontalis), przekształconego w digastryczny przez apozycję aponeury epicranialnej. Ta koncepcja jest prawie nie do utrzymania w porównywanej anatomii i jest lepiej opisana jako mięsień potyliczny (M.occipitalis) umieszczony na górnej linii krzywej kości potylicznej i mięsień czołowy (M. frontalis) przyczepiony na kości czołowej, powyżej brwi.

W mięsożernych, oba mięśnie są obecne; są słabe u Psów, ale grube u Kotów.

W kopytnych, brakuje mięśnia potylicznego.

W Królikach, mięsień ten jest bardzo szeroki, rozciąga się od okolicy międzyaortalnej do podstawy nosa; ale jest tak cienki, lekki i przylegający do skóry, że często pozostaje niezauważony.

Mięśnie skórne czaszki otrzymują unerwienie motoryczne z nerwu twarzowego (VII); potyliczny przez gałąź uszną ogonową, a czołowy przez gałąź małżowinowo-skroniową.

Do tej definicji włączono tekst z książki „Anatomie comparée des mammifère domestiques” – wydanie piąte – Robert Barone – Vigot