UNDP Around the world

Jako jeden z pierwszych krajów, który zobowiązał się do znacznej redukcji emisji gazów cieplarnianych (GHG), rząd Indonezji jest liderem w kierunku bardziej ekologicznej przyszłości. Indonezja zamierza zredukować poziom emisji o 26% do 2020 r., czyli poniżej scenariusza zakładającego utrzymanie się obecnych tendencji, oraz o 41% przy odpowiednim wsparciu międzynarodowym. Duża część tych emisji pochodzi ze zmian w użytkowaniu gruntów i wylesiania. Dla Indonezji kluczowe znaczenie ma zatem zrównoważone zarządzanie bazą zasobów naturalnych i praktykami rolniczymi, przy jednoczesnym dążeniu do wzrostu gospodarczego, przyspieszeniu ogólnego rozwoju i dalszym ograniczaniu ubóstwa. Prowincja East Nusa Tenggara (NTT) znajduje się we wschodniej części Indonezji. NTT jest jedną z najbiedniejszych prowincji w Indonezji z wskaźnikiem ubóstwa wynoszącym 25,7%, w porównaniu z 16% w skali kraju (Źródło: Central Statistics Agency, BPS). Stosunkowo wysoki poziom ubóstwa jest problemem chronicznym, i to od dziesięcioleci. Środki utrzymania w NTT są w przeważającej mierze uzależnione od rolnictwa (80 %), a dochody na obszarach wiejskich są około sześć razy niższe niż dochody w miastach.

Rolnictwo występuje głównie w formie produkcji roślinnej opartej na nietowarowych uprawach deszczowych. Przy obecnych praktykach rolniczych społeczności wiejskie są w dużym stopniu uzależnione od klimatu w zakresie produkcji, a zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego stanowi poważne wyzwanie. Poza klimatem, wydajność upraw zależy również od jakości gleby. W Azji Południowo-Wschodniej ogromne obszary gruntów uprawnych to kwaśne gleby tropikalne, które w niewielkim stopniu nadają się do uprawy. Rolnictwo w prowincji Central Sulawesi jest również uprawiane na tego typu piaszczysto-gliniastych glebach kwaśnych, co wpływa na produkcję kukurydzy i kakao, między innymi roślin uprawnych.

Projekt BIOCHAR jest częścią multidyscyplinarnych badań terenowych prowadzonych w czterech krajach Azji i Afryki, a mianowicie w Zambii, Indonezji, Malezji i Nepalu, założonych przez Norweski Instytut Geotechniczny (NGI), Norweski Uniwersytet Przyrodniczy (UMB), we współpracy z odpowiednimi instytucjami w kraju goszczącym. W ramach tych badań Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP) koncentruje się na wprowadzeniu biocharu do społeczności wiejskich w NTT i Centralnym Sulawesi. Praktyka ta polega na poprawie jakości kwaśnych i suchych gleb poprzez dodanie węgla drzewnego uzyskanego z biomasy odpadowej ogrzewanej bez dostępu tlenu (piroliza).

UNDP wzmacnia społeczności wiejskie i opowiada się za działaniami politycznymi uwzględniającymi znaczenie biocharu jako 1) środka łagodzącego zmiany klimatyczne, poprzez sekwestrację CO2 w glebie; oraz 2) jako środka adaptacyjnego poprawiającego właściwości gleb narażonych na ekstremalną suchość i wilgotność, a tym samym poprawiającego wydajność upraw i zmniejszającego ekonomiczną i zdrowotną podatność na zmiany klimatyczne.