They Were Out for Blood

Nie mogę przestać myśleć o tych facetach z zip-tie.

Pośród zdjęć, które zalały media społecznościowe podczas środowych zamieszek na Kapitolu – pozbawionych koszul żartownisiów w rogatych hełmach, kolesi wskazujących na swoje jaja, debili wynoszących pamiątki – obrazy facetów z zip-tie były cichsze, mniej żywiołowe, bardziej mrożące krew w żyłach. I lepiej nie zapominajmy, co prawie im się udało.

Łatwo jest myśleć o oblężeniu Kapitolu Stanów Zjednoczonych jako o pokazie klaunów z przypadkowo śmiertelnymi konsekwencjami. Zjawia się banda samozwańczych patriotów, którzy obezwładniają nieprzygotowaną policję Kapitolu, a następnie urządzają imprezę w rotundzie. Niegodziwcy mazają gównem po ścianach, kradną laptopy i palą trawkę w salach konferencyjnych. Ktoś zostaje postrzelony, ktoś inny ma atak serca, prawdopodobnie w niedorzecznych okolicznościach. Kiedy w końcu zostają wyrwani z równowagi, płaczą do kamer, że zostali zmasakrowani.

Te zamieszki, bozos, byli tymi, którzy rozmawiali z prasą, którzy machali radośnie do fotografów, którzy selfied i streamed całe popołudnie, nawet nie myśląc, że może być kiedykolwiek konsekwencje. Oni robili to dla „grama”, a ich historia przytłacza narrację, ponieważ ich twarze i głosy zdominowały ten dzień.

Ale były inne zamieszki wewnątrz Kapitolu, jeśli spojrzeć na zdjęcia. A kiedy już się ich zobaczy, nie sposób odwrócić wzroku. Chłopaki z zip-tie.

To są ci sami faceci, którzy, kiedy okna Kapitolu zostały wybite i wejście zabezpieczone, weszli pierwsi z czymś, co nazwałbym wojskową precyzją. Przeszli celowo do biur ważnych osobistości, takich jak Nancy Pelosi, a następnie na piętro Senatu. Jaki był ten cel? Nie chodziło o pozowanie do zdjęć. Chodziło o to, żeby użyć na kimś tych elastycznych kajdanek.

W październiku FBI i władze stanowe oskarżyły 13 mężczyzn o spisek mający na celu porwanie Gretchen Whitmer, demokratycznej gubernator Michigan. Członkowie tego spisku uczestniczyli w protestach na Kapitolu w Michigan w kwietniu, prawdziwi planiści przemocy łatwo mieszają się z tymi, dla których broń jest zabawnym rekwizytem protestu. Spiskowcy dyskutowali o zbiorowej egzekucji – „zapukaj do drzwi”, napisał jeden z nich na czacie grupy, „a kiedy odpowie, po prostu ją zastrzel” – ale zdecydowali się na porwanie, dokonane w czasie, gdy policja była rozproszona przez pobliską eksplozję. Pomyśl o tej intrydze, jak z pewnością pomyśleli ci mężczyźni, jako o próbie generalnej przed tym, czego chcieli dokonać w środę na Kapitolu USA.

Weszli do Kapitolu, jak Kongres liczył głosy wyborcze, wyposażony do wzięcia zakładników do fizycznego przejęcia urzędników, i przypuszczalnie do odbierania życia. Ta perspektywa jest przerażająca. Ale to, że wydaje się to nie do pomyślenia, nie oznacza, że nie powinniśmy się dobrze zastanowić nad tym, co prawie się stało. Nie odrzucaj facetów z zip-tie jako „LARPers” lub „weekendowych wojowników”. Po pierwsze, biorąc pod uwagę dobrze udokumentowane zazębianie się byłych wojskowych, stróżów prawa i prawicowych bojówek, jest całkiem możliwe, że ci faceci byli wojownikami dnia powszedniego, wykorzystującymi swój trening w służbie pozaszkolnych interesów. (Jeden z Twitterowych detektywów, który teraz próbuje ich namierzyć, wydaje się być przekonany, że są oni byłymi wojskowymi). Co ważniejsze, długi i paskudny bieg historii przypomina nam, jak śliski jest stok od odgrywania roli siły uderzeniowej do faktycznego zachowywania się jak siła uderzeniowa. Po założeniu więzów błyskawicznych nie ma znaczenia, czy jesteś „prawdziwym” terrorystą, czy nie.

Dziś słyszymy więcej o przemocy, która towarzyszyła tej bufonadzie: oficer policji Kapitolu zabity gaśnicą, fotograf AP wywleczony przez bandytów, fotograf New York Timesa rzucony na podłogę, który obawiał się o swoje życie. Bez wątpienia usłyszymy jeszcze więcej, gdy wyjdą na jaw kolejne historie.

Ale mogło być o wiele, wiele gorzej. Gdyby zamieszki trochę szybciej przekroczyły drzwi; gdyby senatorowie i przedstawiciele nie przenieśli się właśnie ze wspólnej sesji do oddzielnych izb, aby debatować nad wyzwaniem dla Arizony, a zamiast tego nadal byli upakowani w jednym, trudniejszym do ewakuacji pomieszczeniu; gdyby jakakolwiek liczba rzeczy wydarzyła się inaczej, trzy osoby następne w kolejce do prezydentury mogły stanąć twarzą w twarz z tymi facetami z zip-tie. A potem: Kto wie.