Ruchy artystyczne w historii sztuki – Kubizm analityczny i syntetyczny

Ruchy artystyczne >Kubizm >Kubizm analityczny i syntetyczny

Kubizm analityczny i syntetyczny*

Zmiana, która nastąpiła w malarstwie kubistycznym w 1912 roku, powoduje konieczność rozróżnienia
dwóch faz. Do opisu tych
etapów używa się na ogół terminów: analityczny i syntetyczny. Żadne z tych słów samo w sobie nie stanowi jednak adekwatnego lub dokładnego opisu. Znaczenie
syntetycznego, jak zdefiniowano w Concise Oxford Dictionary, jest „combinatior,
kompozycja, składanie razem, przeciwieństwo analizy; budowanie oddzielnych elementów
zwłaszcza koncepcji lub propozycji lub faktów, w połączoną całość”. Ten budujący
proces jest różny od, i teoretycznie przeciwny, procesu rozpadu
analitycznej, wcześniejszej fazy. Jednak te fazy w kubizmie nie są świadomie oddzielone i nie są
tak wykluczające się, jak mogłoby to wynikać z takiej definicji. Elementy syntetyczne pojawiają się w fazie
analitycznej i odwrotnie. Aby dodać do zamieszania, wielu wcześniejszych pisarzy nie używa
słów konsekwentnie, ani w ogólnym sensie, w którym stosujemy je dzisiaj.

To jest w pismach Gris, że różnice między analitycznym i syntetycznym
podejściem zostały opracowane. Krótko mówiąc, Gris rozróżniał między wczesną
fazą kubizmu, którą uważał za czysto opisową i empiryczną, a późniejszą bardziej
konceptualną fazą, osiągniętą poprzez pracę od ogółu do szczegółu.
przejście do fazy syntetycznej zostało określone przez papier-colle i kolaże, ponieważ
stworzył możliwość pracy z abstrakcji do konkretnego, jak pokazano na
przykład w Table du Musicien przez Braque, w którym pin i
tack ślady pozostają w rogach kształtów, które tworzą podstawową kompozycję. To
sugeruje, że Braque najpierw ułożył kompozycję z kawałkami prostokątnego papieru, które
przypiął do płótna. Zostały one przearanżowane i poprzez przerysowanie nadano im kontekstowe
znaczenie. Powierzchnia nie funkcjonowała już jako płaszczyzna dla urządzeń iluzjonistycznych, była teraz
najdalszym punktem od widza, a nie najbliższym. Płaszczyzna została przyjęta jako solidna i
autonomiczna.

W 1913 roku w pracach zarówno Picassa, jak i Braque’a widać wpływ kolażu i
wyraźnie widać zmianę w kierunku struktury typu syntetycznego. Formy są na ogół większe, śmielsze i
prostsze w zarysie. Przerysowania, detale, litery i pewne cieniowanie przekształcają proste kształty
w obrazy. Jest to proces, który wydaje się odzwierciedlać niektóre aspekty syntetycznych
procedur określonych przez Gris.

Od 1914 roku pojawiają się dalsze opracowania. Co ważne, kubizm zmienił naturę
malarstwa i uwolnił je od starszych pojęć struktury i planowania przestrzennego. Dzieło sztuki
istnieje teraz samo w sobie. W 1914 roku Braque wyruszył na wojnę. Po powrocie w 1918 roku
kontynuował pracę w bardzo podobny sposób. Nie był pod wpływem późniejszej twórczości
Picasso. Prace pochodzące z 1915 roku, a dalszy rozwój kubizmu, należy oceniać
w twórczości Picassa i Grisa.

.