Nie zdjęcia: The misunderstood police composite sketch

Dwa tygodnie po tym jak Jacob Wetterling został uprowadzony w St. Joseph w październiku 1989 roku, starszy mężczyzna wszedł do sklepu Tom Thumb, gdzie 11-latek wypożyczył film w noc zaginięcia. Mężczyzna zachowywał się dziwnie, powiedział sprzedawca, ponieważ kupił zupę z makaronem drobiowym i krakersy z solą. Mówił o Jacobie i powiedział z uśmiechem: „Nie sądzę, żeby kiedykolwiek znaleźli tego chłopca”. Sprzedawczyni nie zdobyła numeru rejestracyjnego mężczyzny, ale współpracowała z policją, aby stworzyć szkic jego twarzy.

Ten szkic stał się jednym z wielu stworzonych i publicznie rozpowszechnionych podczas śledztwa w sprawie Wetterlinga. Były tam rysunki mężczyzn podejrzewanych o porwania lub próby porwań, mężczyzn czających się w samochodach i jednego mężczyzny opisanego jako posiadającego „przeszywające spojrzenie”. Policja opublikowała nawet przypominający Frankensteina połączony szkic zawierający cechy z trzech poprzednich rysunków. W 2015 roku jeden z tych szkiców, który uderzająco przypominał Danny’ego Heinricha, który następnie przyznał się do uprowadzenia i zabicia Jacoba, został wykorzystany do uzasadnienia nakazu przeszukania domu Heinricha w Annandale.

Ale tworzenie rysunków złożonych jest źle rozumianym i czasami przecenianym aspektem pracy policyjnej, reprezentującym namacalny wynik wysoce abstrakcyjnego procesu.

Szkice kryminalistyczne opierają się na pamięci, która nie działa jak rejestrator wideo i jest wysoce zawodna. W rzeczywistości, błędne rachunki naocznych świadków były głównym czynnikiem w setkach niesłusznych skazań, które zostały obalone przez dowody DNA, figurując w ponad 70 procentach tych przypadków, według nowojorskiego Projektu Niewinność, organizacji prawnej non-profit. Nawet zakładając, że dana osoba dokładnie pamięta twarz, zdolność do przekazania obrazu w umyśle komuś trzymającemu podkładkę i ołówek, niezależnie od umiejętności, stanowi kolejną przeszkodę. Co może wydawać się duże usta lub długi nos dla jednej osoby może nie dla innej.

„To nie są fotografie,” powiedziała Karen Newirth, starszy prawnik personelu, który koncentruje się na identyfikacji naocznych świadków w strategicznej jednostce procesowej Innocence Project. „Mogą to być po prostu zmyślone twarze, które zostały stworzone w tym procesie”.

To dlatego szkice, choć potencjalnie przydatne w rozwijaniu tropów lub zbieraniu razem policyjnego lineupu, mogą również przynieść efekt przeciwny do zamierzonego w śledztwie kryminalnym. Wydanie policyjnego rysunku, który zostanie przyklejony do setek witryn sklepowych, może przytłoczyć śledczych błędnymi wskazówkami, a niektóre z nich mogą wplątać niewinnych ludzi.

„Kompozycja zostaje stworzona, a następnie zostaje wypuszczona w świat z prośbą o pomoc,” powiedział Newirth. „I tak ludzie dzwonią z całego świata, mówiąc: 'To wygląda jak mój wujek Bobby’, 'To wygląda jak Dave z liceum’, albo ktokolwiek inny. Możliwość, że niewinna osoba zostanie uwikłana w śledztwo w wyniku tego, że miała nieszczęście wyglądać jak kompozyt, lub że ktoś myślał, że wygląda jak kompozyt, jest bardzo duża.”

„Wiemy, że kompozyty są problemem dla niewinnych podejrzanych, a zatem problemem dla śledztw,” powiedział Newirth. „Wiemy, że proces tworzenia kompozytów może zasadniczo skazić pamięć świadka, tak że nie będzie on w stanie rozróżnić, lub będzie miał bardzo trudny czas na rozróżnienie, pomiędzy pamięcią o sprawcy a podobieństwem, które pomógł stworzyć w procesie tworzenia szkicu kompozytowego.”

Były policjant i artysta szkiców kompozytowych, Renee Tremaine, która wykonała serię rysunków dla APM Reports, zgodziła się, że szkice te nie powinny być postrzegane tak, jakby były zdjęciami. „Nie mają wyglądać jak fotografie” – powiedziała. Ale jeśli ludzie zrozumieją i zaakceptują właściwą rolę rysunków kompozytowych, mogą one być całkiem użyteczne. „One działają. Przynoszą kolejne tropy.”

W znanym przypadku z 2007 roku, artysta narysował portret rozłożonego malucha, o pseudonimie „Baby Grace”, który został pobity i wrzucony do zatoki Galveston. Babcia dziecka rozpoznała obraz i upomniała się o dziewczynkę, co doprowadziło do postawienia zarzutów matce i ojczymowi dziecka. „Rysunek rzadko będzie tym jednym elementem, który rozwiąże sprawę,” powiedział Tremaine. „It’s to jogging memories, basically.”

Tremaine często spędza pięć lub więcej godzin na tworzeniu swoich szkiców, które, jak twierdzi, nie różnią się od karykatur. „Chcesz podkreślić czyjąś najbardziej wyróżniającą się cechę,” powiedziała. Tremaine podkreśli zestaw dużych zębów, bulwiasty nos, lub doe-jak oczy, ponieważ są to cechy, które ktoś jest najbardziej prawdopodobne, aby recall.

Rola tych szkiców jest być „pomocne,” powiedział Paul Johnson, emerytowany artysta sądowy, który pracował dla Departamentu Policji St Paul i Minnesota Bureau of Criminal Apprehension. Policja „potrzebuje tych rzeczy”, powiedział. „Muszą sami określić, jak je przyswoić”. Powiedział, że rysunki kompozytowe mogą oczyścić podejrzanych. „Jak ten podejrzany nie wygląda w ogóle jak szkic – w ogóle,” powiedział Johnson. „Ma niewłaściwy kolor włosów, wszystkie tego typu rzeczy. I to jest to, co to robi. To wyklucza. Bardziej niż faktycznie musi wyglądać jak ktoś, wyklucza ludzi, którymi nie jest.”

Pełnoetatowi artyści szkicujący są wymierającą rasą, ponieważ są zastępowani przez amatorów z programami komputerowymi. Najdokładniejsze rysunki są nadal wykonywane ręcznie, jeśli zapytać Johnsona, który wykonał większość szkiców użytych w śledztwie Wetterlinga. Zrobił to, jak powiedział, „za pomocą ołówka, gumki i opisu. To jest tak proste. Nie było w tym nic magicznego.”

Jednakże Johnson opisał proces, który był w dużej mierze intuicyjny i bynajmniej nie prosty. Pamięta pracę z Jaredem Scheierlem, 12-letnią ofiarą napaści Heinricha z 1989 roku, a także 11-letnim Billym Hulingiem, którego matka i trójka rodzeństwa zostali zamordowani w Stearns County w 1978 roku. Johnson próbował ich uspokoić, nawiązać więź. „Używam starego sposobu hipnozy,” powiedział. „To nie jest tak naprawdę nic hokus pokus. Używam czegoś takiego jak: „OK, musisz się zrelaksować. Pomyśl o najpiękniejszych rzeczach w swoim życiu. Pomyśl o, wiesz, może bycie na łodzi łowiąc ryby z jednym z twoich najlepszych przyjaciół lub coś takiego i jesteś zrelaksowany.” Powiedział, że ofiary zbrodni „chcą być daleko od tego incydentu, tak daleko jak tylko mogą, ale wciąż mają go w pamięci na tyle, by dać mi informacje, których potrzebuję do szkicu.”

Często pokazywał ofiarom lub świadkom stos zdjęć, prosząc ich o skupienie się na konkretnych cechach, takich jak oczy, nosy lub usta, i znalezienie najlepszego dopasowania. Powiedział, że był ostrożny, aby nie doprowadzić ich do konkretnych opisów. „Ostrzegałem ich, aby nie byli uprzedzeni do reszty twarzy,” powiedział Johnson. „Głównie skoncentruj się na szerokości nosa lub czymś w tym rodzaju I to był rodzaj prymitywnego sposobu, ale działał dla mnie.”

„Jeśli dali mi dobry opis, wydaje mi się, że zawsze miałem Boży dar bycia w stanie zwizualizować coś, co ktoś mi opisuje,” powiedział Johnson.

Ale nawet wysoki poziom umiejętności i empatii nie eliminuje podstawowego problemu z rysunkami złożonymi. Chociaż pamięć może być dokładna w trudnych okolicznościach, Newirth powiedział: „Naoczni świadkowie nie są szczególnie wiarygodni na początku”. I mają tendencję do radzenia sobie jeszcze gorzej, gdy są daleko od przestępstwa lub boją się, lub gdy oświetlenie jest złe lub sprawca ma na sobie przebranie.

W grudniu 1989 roku, prawie rok po tym jak Scheierl został napadnięty i pomógł policji stworzyć złożony rysunek napastnika, najwyraźniej pracował z innym artystą, aby stworzyć drugi rysunek, ten, który przypomina Heinricha. Szkice, które rzekomo przedstawiają tę samą osobę, nie są do siebie podobne. Szeryf hrabstwa Stearns Charlie Grafft wyjaśnił wówczas, że pamięć Scheierla poprawiła się wraz z ustąpieniem traumy po incydencie, choć eksperci twierdzą, że nie jest to zazwyczaj prawdą.

Widzisz coś? Czy mógłbyś coś powiedzieć?