medievalchronicles.com

Święte Cesarstwo Rzymskie odnosi się do jednostki politycznej w Europie Środkowej, która powstała w 9 wieku i nadal istniała aż do 19 wieku. Imperium koncentrowało się głównie wokół Królestwa Niemiec i przez większość swojej historii obejmowało Królestwo Włoch.

Najwcześniejsze fundamenty Imperium zostały położone, gdy władca Franków Karol Wielki przyłączył Saksonię, Bawarię i Włochy do swojego królestwa Frankonii. W 800 r. został koronowany przez papieża na Świętego Cesarza Rzymskiego. Później Otton I przywrócił ten tytuł w 962 r., odzyskując większość terytoriów pierwotnego cesarstwa. Imperium istniało do 1806 r.

Święte Cesarstwo Rzymskie Nazewnictwo

Święte Cesarstwo Rzymskie było tytułem, który zapożyczono z dziedzictwa nieistniejącego już Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego. Łaciński tytuł Imperium brzmiał „Sacrum Romanum Imperium”. Sacrum”, czyli „Święty”, zostało dodane do nazwy w XII wieku przez cesarza Fryderyka Barbarossę. Do XVI wieku nazwa została zmieniona na „Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego”, reprezentując fakt, że Imperium w coraz większym stopniu czerpało swoją władzę z niemieckich książąt i regionów.

Definicja terytorialna Świętego Cesarstwa Rzymskiego

W czasie jego odrodzenia w X wieku, Otton I czerpał władzę ze swojego panowania nad Niemcami, kiedy rządził Świętym Cesarstwem Rzymskim. Stało się to trwałym elementem tej cechy, ponieważ Niemcy stały się podmiotem decydującym o losach cesarstwa. Zasięg terytorialny Imperium obejmował również wiele innych terytoriów.

Najbardziej znaczące, obejmowały one północne Włochy, wschodnią część dzisiejszej Francji, dzisiejszą Szwajcarię, Luksemburg, Holandię, Belgię, Austrię, jak również część Polski i Słowenii. Terytorialny zasięg Imperium zmieniał się w trakcie jego historii i w XVI wieku było ono zdecentralizowaną jednostką z ogromną liczbą częściowo niezależnych części składowych.

Polityka Imperium

W początkowym okresie swego istnienia Imperium było rządzone przez cesarza wybieranego przez siedmiu książąt-elektorów. Książęta-elektorzy mieli znaczny wpływ na wybory i byli w zasadzie cesarzami-twórcami. Cesarz musiał również uzyskać akceptację i koronację od papiestwa, aby ugruntować swoje roszczenia do tronu.

Z czasem siedmiu książąt-elektorów rozrosło się do całego zgromadzenia książąt-elektorów i innych znaczących książąt. Elektorzy głosowali nad wyborem cesarza, podczas gdy pomniejsi książęta głosowali nad innymi ważnymi sprawami. Urząd cesarza, wszechmocny na początku istnienia Imperium w IX wieku, ostatecznie stał się urzędem tytularnym z nominalną władzą i niewieloma terytoriami bezpośrednio mu podległymi.

Główne ośrodki miejskie Imperium

Przez całą swoją historię terytoria Imperium obejmowały wiele ośrodków miejskich. Ośrodki te ostatecznie przekształciły się w Miasta Imperialne, a wiele z nich było dobrze prosperującymi centrami handlu. We wczesnym okresie istnienia Imperium, miasta takie jak Rzym i Ratyzbona były kluczowymi ośrodkami miejskimi. W XIV wieku do największych miast należały Wiedeń, Praga, Kolonia i Norymberga.