Jestem czarnym ojcem. I Fear for My Kids. But I Also Have Hope.
W 2013 i 2014 roku prowadziłem podwójne życie.
Profesjonalnie, relacjonowałem proces George’a Zimmermana, który został oskarżony (ale uznany za niewinnego) o zamordowanie Trayvona Martina, nieuzbrojonego czarnego 17-latka. Spędziłem czas w Ferguson, Missouri, gdzie rozmawiałem z rodziną Michaela Browna Jr, kolejnego nieuzbrojonego nastolatka zastrzelonego, tym razem przez białego funkcjonariusza organów ścigania. Obserwowałem demonstracje, które nastąpiły po tym wydarzeniu.
Doświadczyłem z pierwszej ręki bólu, zamieszania i wściekłości, które towarzyszyły tym aktom przemocy. Moje życie było wypełnione śmiercią, zagładą i zniszczeniem – wszystko natury rasowej.
Ale wtedy w domu, osobiście, moja żona i ja przygotowywaliśmy się na przyjście naszego pierwszego dziecka, chłopca. Moja żona, Lindsay, jest biała. Ja jestem czarny. Barack Obama był prezydentem, a moja żona i ja żyliśmy w post-rasowej Ameryce, tak nam się wydawało.
Fakt, że nasz syn będzie biracial nie był głównym zmartwieniem. Więcej rozmawialiśmy o tym, jak fajnie będzie mieć dziecko w nowej Ameryce. Patrząc wstecz na ten czas, teraz zdaję sobie sprawę, że być może dałem się zwieść poczuciu samozadowolenia.
Moja matka, Betty Jo, dorastała w latach sześćdziesiątych. Mieszkała na blokowiskach. Siedziała z przodu autobusu, kiedy siedzenie z przodu autobusu było oświadczeniem. Znała „twardy” rasizm. Ale robiła też, co mogła, żeby nas chronić.
Nadała mi imię Craig, a mojemu bratu Ryan. Upewniła się, że dorastaliśmy w zróżnicowanej dzielnicy i mieliśmy przyjaciół wszystkich kolorów. Wychowała nas, abyśmy nie widzieli kolorów. Nie obwiniam mojej matki za moją niezdolność do dostrzeżenia „miękkiego” rasizmu, ale w konsekwencji być może robię z moimi dziećmi to samo, co moja matka robiła z Ryanem i ze mną: osłanianie.
Dzisiaj mój syn ma sześć lat, mamy też córkę, która ma trzy. Nie wiem, kiedy to się dzieje, jeśli chodzi o wiek, ale oni jeszcze nawet nie kwestionowali rasy. To niezwykłe. W którym momencie naszego życia postanawiamy wszystkich sklasyfikować? Wiem, że tak się dzieje i nadejdzie taki dzień, że bandaż zostanie zdjęty i nie będzie można go z powrotem założyć.
Obejmowałem zabójstwo George’a Floyda i jego następstwa, i wciąż próbuję pogodzić się z moim podwójnym życiem w 2020 roku. Zawsze byłem dobry w rozdzielaniu spraw. Zawsze zostawiałam historię w pracy. Ale to, czego nie doceniłem w pełni aż do kilku lat ojcostwa, to fakt, że istnieje szczątkowy efekt odkrywania pewnych rodzajów historii, który zmienia sposób, w jaki wychowuję jako czarny ojciec.
Nie jestem emocjonalnym człowiekiem, ale teraz płaczę o wiele więcej niż kiedyś. Musiałem walczyć i trenować samego siebie, aby pozbierać się do kupy – czasami przed wejściem na antenę, czasami kiedy jestem na antenie.
Moja żona i ja nie mieliśmy jeszcze rozmowy z naszym synem na temat rasy. Część z tego wynika z tego, że nie jesteśmy pewni, co powiedzieć. Wciąż prowadzimy te rozmowy – między sobą i wśród naszej rodziny – rozmowy o tym, że nie ma znaczenia, jak wysoko ceniona jest twoja praca, jaki jest twój kod pocztowy, czy mówisz „tak proszę pani” czy „nie proszę pana”. Rzeczywistość jest taka, że na jakimś przypadkowym spotkaniu z oficerem, gdzie coś idzie nie tak, zdajesz sobie sprawę, że nie ma nic, co możesz zrobić.
W tej chwili mój syn i córka są na górze, grając razem z przyjaciółmi. Słyszę jak biegają dookoła i świetnie się bawią. W tej niewinności jest spokój. Jako rodzic w tym momencie – dzisiaj – czuję, że to jest najlepsze, co mogę im zaoferować.
W pewnym momencie będę musiał porozmawiać z moim synem o tym, jak poradzić sobie z faktem, że przejdzie od bycia słodkim dzieckiem z pięknymi włosami do bycia oznaczonym jako zagrożenie w społeczeństwie.
Będę musiał porozmawiać z nim o tym, jak radzić sobie z okolicznościami, nad którymi nie ma kontroli. Będę musiał z nim porozmawiać o tym, jak ma się zachować w świecie, który nie zawsze ma sens.
Ale zanim przeprowadzę z nim tę rozmowę, będę kontynuował tę rozmowę z samym sobą.
.
Leave a Reply