Jean-Martin Charcot

Jean-Martin Charcot, (ur. 29 listopada 1825 r., Paryż, Francja – zm. 16 sierpnia 1893 r., Morvan), założyciel (wraz z Guillaume Duchenne) nowoczesnej neurologii i jeden z największych francuskich nauczycieli medycyny i klinicystów.

Kwestionariusz Britannica

Kwestionariusz terminów medycznych i pionierów

Kto odkrył główne grupy krwi? Co powoduje chorobę krwi – talasemię? Sprawdź, co wiesz o naukach medycznych, rozwiązując ten quiz.

Charcot uzyskał tytuł magistra na Uniwersytecie Paryskim w 1853 roku, a trzy lata później został mianowany lekarzem Biura Szpitala Centralnego. Następnie został profesorem na Uniwersytecie Paryskim (1860-93), gdzie rozpoczął trwającą całe życie współpracę ze Szpitalem Salpêtrière w Paryżu (1862); tam też w 1882 roku otworzył największą klinikę neurologiczną w ówczesnej Europie. Był nauczycielem o niezwykłej kompetencji, przyciągał studentów z całego świata. W 1885 roku jednym z jego uczniów był Zygmunt Freud, i to właśnie zastosowanie przez Charcota hipnozy w próbie odkrycia organicznego podłoża histerii pobudziło zainteresowanie Freuda psychologicznym pochodzeniem nerwicy.

W swoich badaniach nad zanikiem mięśni Charcot opisał objawy ataksji ruchowej, zwyrodnienia grzbietowych kolumn rdzenia kręgowego i pni nerwów czuciowych. Jako pierwszy opisał również rozpad więzadeł i powierzchni stawowych (choroba Charcota lub staw Charcota) spowodowany ataksją ruchową i innymi pokrewnymi chorobami lub urazami. Prowadził pionierskie badania w zakresie lokalizacji mózgowej, czyli określania specyficznych miejsc w mózgu odpowiedzialnych za określone funkcje nerwowe, a także odkrył tętniaki miliaryczne (poszerzenie małych tętnic zaopatrujących mózg), wykazując ich znaczenie w krwotokach mózgowych.

Pisma Charcota obejmują Leçons sur les maladies du système nerveux, 5 vol. (1872-83; Wykłady o chorobach układu nerwowego) i Leçons du mardi a la Salpêtrière (1888; „Lekcje wtorkowe w Salpêtrière”).