Historyczne DeKalb

” Społeczności hrabstwa DeKalb

” DeKalb County Timeline

” Trail of Tears ’ Benge Route Driving Tour

Historia hrabstwa Dekalb

9 stycznia 1836 roku: Hrabstwo DeKalb w stanie Alabama zostało utworzone z ziemi przekazanej rządowi federalnemu przez naród Cherokee.

Większość tej historii została zaczerpnięta z publikacji Landmarks, A Pictorial History of DeKalb County, Alabama, opublikowanej przez Landmarks of DeKalb County w 1971 roku. Podziękowania należą się wielu mieszkańcom hrabstwa DeKalb, którzy dostarczyli materiały oraz członkom Komisji Historycznej, którzy skompilowali te materiały: Sarah P. Sawyer, Mary C. Weatherly, Randall L. Cole i J. Clayton Keith.

Early History of DeKalb County

DeKalb County było kiedyś częścią terytorium zajmowanego przez naród Indian Cherokee. Przybycie białych ludzi do hrabstwa miało miejsce podczas Rewolucji Amerykańskiej, kiedy to brytyjski agent, Alexander Campbell, został tu wysłany w celu podburzenia Czirokezów przeciwko południowym koloniom. W 1777 roku Campbell założył swoją kwaterę główną w Wills Town, wiosce Indian Cherokee położonej nad potokiem Big Wills Creek w pobliżu dzisiejszej gminy Lebanon. Campbellowi udało się pobudzić wielu Czirokezów, obiecując im odzież i podbite terytorium w zamian za skalpy białych osadników.

Po rewolucji Czirokezi nadal zajmowali to terytorium, podobnie jak rosnąca liczba białych osadników, którzy przybyli z Karoliny, Georgii i Tennessee. Misjonarze przybyli, aby nawrócić Indian.

W 1816 roku, kiedy Zarząd Misji Kościoła Prezbiteriańskiego wysłał misjonarzy, aby nauczali Indian chrześcijaństwa, założono Misję Wills Town w miejscu, które obecnie znajduje się w północno-wschodniej części Fort Payne. Misja została nazwana na cześć półkrwi Indianina, Red Head Will, który podobno został pochowany w pobliżu (inne źródła podają, że opuścił Wills Town i wyemigrował do Arkansas już w 1796 roku). Miejsce misji jest nadal oznaczone płytkami nagrobnymi misjonarza, wielebnego Arda Hoyta. Słynny stary dąb radu w pobliżu Wills Town został zniszczony przez piorun.

Prawdopodobny nagrobek Red Head Will’a. Inni uważają, że jest to kamień graniczny

W tym okresie w okolicach Fort Payne mieszkał Cherokee znany białym osadnikom jako George Guess. Jego indiańskie imię brzmiało Sequoyah. W 1821 roku, kiedy mieszkał w Wills Town. Sequoyah ogłosił, że opracował alfabet dla języka Cherokee, projekt, który rozpoczął dwanaście lat wcześniej. Alfabet zawierał osiemdziesiąt sześć symboli. Każdy symbol reprezentował jedną sylabę, umożliwiając w ten sposób czytanie i pisanie w języku Czirokezów poprzez nauczenie się alfabetu. Wkład Sequoyah w kulturę Czirokezów dał początek w Narodzie Czirokezów publikacji gazet, Biblii i innych dzieł i zdobył dla niego szanowane miejsce w historii Czirokezów.

W miarę jak rosła imigracja osadników do kraju Czirokezów, rosły tarcia między tymi dwoma ludami. Do roku 1830 rosło zapotrzebowanie ze strony osadników na to, by rząd federalny wykupił ziemię od Indian i przeniósł ich z niej, robiąc w ten sposób miejsce na zagrody. Niewielka grupa Indian pod przewodnictwem Johna Ridge’a, Andrew Rossa i Eliasa Boudinota, której sprzeciwiała się większość Czirokezów, zgodziła się oddać ziemie Czirokezów na wschód od rzeki Missisipi. Traktat z New Echota, podpisany 29 grudnia 1835 roku, cedował ziemie Czirokezów w Tennessee, Alabamie i Georgii na rzecz rządu federalnego za zapłatą pięciu milionów dolarów i wspólnym udziałem w niektórych zachodnich terytoriach indiańskich. Agent federalny wysłany do kraju Czirokezów w celu zbadania sytuacji doniósł, że zdecydowana większość Czirokezów była przeciwna podpisaniu traktatu, w tym wódz narodu, John Ross, i uważała, że nie jest on dla nich wiążący.

Sequoyah

Niemniej jednak traktat został wprowadzony w życie, a wojska federalne zostały wysłane przez prezydenta Andrew Jacksona w celu przetransportowania Indian na zachód. Generał Winfield Scott został postawiony na czele tych federalnych sił w 1838 roku i 10 maja 1838 roku wydał proklamację do Czirokezów ostrzegając ich, że ich emigracja ma się rozpocząć w pośpiechu, i że zanim „minie kolejny księżyc” każdy czirokeski mężczyzna, kobieta i dziecko muszą być w ruchu by dołączyć do swych braci na dalekim zachodzie.

Gdy Indianie odeszli od fortu w Fort Payne, nie było wystarczająco dużo wozów dostępnych do transportu ich osobistego mienia. Niepowodzenie rządu w dostarczeniu urządzeń transportowych wymagało od Indian pozostawienia za sobą wielu z ich cennych dóbr i zwiększyło smutek ich wyjazdu. Podróż na zachód była wypełniona trudem i cierpieniem, a jeden na siedmiu Indian zmarł zanim grupa dotarła do swego nowego domu na zachodzie.

W dniu 29 września 1838 roku pierwsza grupa jeńców opuściła fort i swą ojczyznę, a kolejne podążały za nimi codziennie przez kilka dni, tworząc karawanę. Przewodził im Czirokez John Benge; asystował mu jego teść, wódz George Lowrey. Pozwolono im wyruszyć bez uzbrojonej eskorty wojskowej po tym, jak generał Winfield Scott zgodził się na plany opracowane przez Johna Rossa i innych wodzów. Do początku października 1838 roku 1090 Czirokezów, którzy byli przetrzymywani w forcie, było w drodze na zachodnie terytorium.

Dzisiaj nie ma żadnego fortu ani twierdzy, które przypominałyby o tym, co znosili Czirokezi i inne plemiona indiańskie. Zamiast tego historyczne znaczniki stoją w miejscu, gdzie Indianie zbierali się, aby uczyć się czytać i pisać używając alfabetu stworzonego i nauczanego przez indiańskiego wodza Sequoyah, a także w miejscu, gdzie kiedyś stał fort, który przetrzymywał Indian wbrew ich woli.

Uwolnienie Indian otworzyło nowe tereny dla osadnictwa. Spis ludności z 1840 roku wykazał, że populacja hrabstwa DeKalb wynosiła 5,929 osób. Większość osadników wybrała ziemię w dolinach, ponieważ więcej ziemi w dolinach zostało oczyszczonych, komunikacja była łatwiejsza, a gleba wydawała się bardziej odpowiednia do uprawy. Jednak kilku wytrzymałych pionierów osiedliło się w górach i do 1860 roku byli oni rozproszeni po obu górach Lookout i Sand Mountains.

Utworzenie hrabstwa DeKalb

9 stycznia 1836 roku jedenaście dni po podpisaniu traktatu z New Echota, hrabstwo Dekalb zostało utworzone przez ustawodawcę Alabamy i było jednym z trzech hrabstw Alabamy wyodrębnionych z cesji Cherokee z 1835 roku i zostało nazwane na cześć barona Johanna Sebastiana DeKalba, bohatera amerykańskiej wojny rewolucyjnej. Siedziba powiatu jest Fort Payne, nazwa pochodzi od fortu, który został zbudowany podczas przymusowego usuwania Indian wzdłuż Szlaku Łez.

Wybory odbyły się wkrótce potem, a następujące były pierwsze urzędnicy powiatu: Sędzia Sądu Hrabstwa, Robert Hooks; Szeryf, Robert Murphy; Urzędnik Obwodowy, John Cunningham; Urzędnik Hrabstwa, Soloman C. Smith’; Sędziowie Pokoju; William Withdraw i Benjamin F. Greene; Konstabl, A. H. Lamar.

Do roku 1850, populacja hrabstwa wzrosła do 8,245 w tym 506 niewolników i 9 wolnych Murzynów. Ponieważ większość osadników była finansowo niezdolna do posiadania niewolników, duże rodziny były ekonomiczną koniecznością. Główne uprawy osadników to zboże i warzywa. Bawełna była uprawiana głównie dla celów domowych. Rodziny rolnicze produkowały własną odzież z bawełny i wełny. Wieprze dostarczały osadnikom mięsa i smalcu, a w przeważającej części osadnicy byli zależni od świata handlu tylko w takich sprawach jak broń, amunicja i sprzęt.

Drogi były ubogie, a przed pojawieniem się kolei, podróże były powolne i uciążliwe. Mapa Alabamy z 1856 roku pokazuje drogę łączącą Chattanoogę i Elyton, obecnie Birmingham, która przechodziła przez Valley Head, Rawlingsville, North Bend, Lebanon i Van Buren w DeKalb County. Droga ta została przecięta w Van Buren przez inną drogę łączącą Rome, Georgia, z Gunter’s Landing na rzece Tennessee. Rzym był centrum handlowym dla ludzi z okolic Fort Payne. W podróży z Fort Payne do Rzymu, można było iść na południe do Van Buren, a następnie na wschód do Rzymu przez drogę Blue Pond i Gaylesville.

Wojna Secesyjna

W 1861 roku, W. O. Winston i J. N. Franklin reprezentowali DeKalb County na konwencji secesyjnej w Montgomery, która przeszła rozporządzenie secesji w dniu ll stycznia 186l. Zarówno Winston, jak i Franklin głosowali przeciwko secesji.

Wybuch wojny secesyjnej zastał obywateli hrabstwa Delkalb politycznie podzielonych na trzy grupy: (a) zwolenników secesji, (b) przeciwników secesji i (c) kooperatystów. Kooperacjoniści stanowili większość w hrabstwie, podobnie jak w wielu północnych hrabstwach Alabamy.

Kooperacjoniści byli przeciwni natychmiastowej secesji. Chcieli zwołać południową konwencję w celu przedyskutowania problemów swojej sekcji, a jeśli secesja stałaby się konieczna, zaproponowali współpracę w secesji i utworzeniu nowego narodu zamiast oddzielnych działań państwowych. Niektórzy z kooperatystów mieli nadzieję, że dzięki tej taktyce uda im się doprowadzić do opóźnienia, tak aby kompromis i trzeźwe myślenie zapobiegły rozpadowi unii. Większość z tych umiarkowanych uniewinniła prawne prawo secesji, ale zakwestionowała jego praktyczność i celowość.

W czasie wojny secesyjnej w hrabstwie DeKalb nie stoczono żadnych większych bitew, ale kilka mniejszych potyczek miało miejsce podczas kampanii Chickamauga jesienią 1863 roku. 5 września 1863 roku, warzelnia soli w Rawlingsville została zniszczona przez wojska federalne, a tego samego dnia w Lebanon doszło do potyczki. Trzy dni później kolejna potyczka miała miejsce w Winston Gap. W liście do majora W. H. Sinclaira z armii Unii, datowanym w Rawlingsville 4 września 1863 r., generał major Alexander McCook, dowódca 20. korpusu armii Rosecrana, napisał: „Małe dzieci mówią mi, że od czterech miesięcy w okolicy nie było regularnych żołnierzy”. Najwyraźniej potyczki były z lokalnymi siłami, a nie z regularnymi konfederackimi oddziałami.

Jednakże konfederaccy zwiadowcy byli aktywni na tym obszarze, o czym świadczy raport por. C. A. Nicholsa, asystenta inspektora generalnego w Armii Konfederacji, który udokumentował obecność 40 000 wojsk federalnych w Whitehall w pobliżu Valley Head 9 września 1863 roku. Inny konfederacki zwiadowca doniósł o sile czterech lub pięciu tysięcy wojsk federalnych obozujących na Lookout Mountain tego samego dnia.

Obecność dużego obozowiska wojsk federalnych w pobliżu Valley Head była częścią kampanii Armii Unii mającej na celu zajęcie Chattanoogi. Generał Rosecran z Armii Unii przewidywał, że bezpośredni atak na Chattanoogę zmusi generała Bragga z Armii Konfederacji do opuszczenia Chattanoogi i powrotu do Rzymu. Oddziały generała McCooka miały ruszyć znad rzeki Tennessee przez Sand Mountain do Valley Head, a następnie, we właściwym czasie, ruszyć na Rzym w celu odcięcia Bragga od spodziewanego odwrotu.

Poniżej znajduje się lista jednostek konfederackich, które w całości lub w części pochodzą z hrabstwa DeKalb: Kompania I, Yancy Guards, 10. regt; Kompania E, DeKalb Invincibles, 12. regt; Kompania B, Wills Valley Guards, 48. regt; Kompania B, DeKalb Rifles, 49. regt; Kompania G, 44. regt; Kompania K, 58. regt.; Kompanie A, B, C, i K, 3rd Confederate Regt.

Twelve of Alabama’s last surviving Confederate veterans in 1940 included W.U. Jacoway, trzeci od lewej, i G.W. Chumley, drugi od prawej, obaj z hrabstwa DeKalb

Okres powojenny

3 lutego 1852 roku legislatura Alabamy przyznała następującym obywatelom hrabstwa DeKalb statut w celu budowy i obsługi linii kolejowej Wills Valley Railroad: Humphrey McBrayer, William P. Scott, Lewis Rea, Thomas G. A. Cox, Richard Ramsey, Charles Stowers, A. J. Cheney, Thomas A. Patrick, Samuel M. Nicholson, Obediah W. Ward, M. C. Newman, Alfred Collins, Charles D. George, Stephen McBroom, A. J. Ward, Reuben Estes, John G. Winston, John M. Bruce, John M. Lankford, Jesse G. Beeson, Joseph Davenport, Hiram Allen, V. C. Larmore, William 0. Winston, Jacob Beene, B. F. Porter, John J. Humphries, George W. White, Gaines Blevins, Daniel B. Buckhalter i Jacob Putnam. Statut upoważniał do wydania 300 000 dolarów kapitału akcyjnego w akcjach po 50 dolarów każda i zezwalał na zapłatę subskrypcji akcji w materiałach, pracy i dostawach potrzebnych do budowy linii kolejowej. Budowa została rozpoczęta przez Wills Valley Railroad w 1858 roku w Wauhatchie, Tennessee, gdzie połączyła się z Nashville i Chattanooga Railroad.

Do 1860 roku Wills Valley Railroad została przedłużona do Trenton, Georgia. W 1861 roku linia ta została połączona z Northeast and Southwest Railroad, która obsługiwała już południowo-wschodnią Alabamę. Budowa została zawieszona podczas wojny secesyjnej i nie została wznowiona aż do 1868 roku, kiedy to grupa bostońskich kapitalistów pod przywództwem Johna C. Stantona, pogromcy dywanów, przejęła statut i kontynuowała budowę drogi pod nazwą Alabama and Chattanooga Railroad Company.

Władza Stantona w stanowej legislaturze umożliwiła mu zabezpieczenie stanowego poparcia dla obligacji w wysokości 16 000 dolarów na milę za każde pięć mil zbudowanej linii kolejowej. Stanton uzyskał również pożyczkę w wysokości 2 000 000 dolarów od stanu na mocy ustawy przewidującej emisję obligacji w miarę postępu budowy drogi. Jednak Stanton uzyskał wydanie pełnej kwoty w ciągu trzydziestu dni i wykorzystał wpływy na budowę Stanton House Hotel i opery w Chattanooga.

Old County Jail located at corner of Grand Avenue and 2nd St. S.W., Fort Payne

Nowa droga dotarła do Birmingham jesienią 1870 roku, uzupełniając połączenia kolejowe między Trenton w stanie Georgia a York w stanie Alabama, ale w styczniu 1871 roku firma nie spłaciła odsetek od zatwierdzonych przez stan obligacji. Po postępowaniu upadłościowym, kolej została przejęta w 1877 roku przez Alabama Great Southern, która od tego czasu obsługuje Fort Payne.

W 1876 roku Fort Payne stał się siedzibą hrabstwa DeKalb County. Pojawienie się kolei spowodowało, że wielu obywateli poczuło, że siedziba hrabstwa, którą w tym czasie był Lebanon, powinna zostać zmieniona na miasto obsługiwane przez kolej. Lebanon był siedzibą hrabstwa przez ponad dwadzieścia pięć lat, a wcześniej sądy odbywały się w Rawlingsville, Bootsville, Camden i Portersville. Rawlingsville zostało wyznaczone przez ustawodawcę na pierwszą siedzibę sprawiedliwości w hrabstwie DeKalb. Od Rawlingsville, siedziba powiatu została przeniesiona do Bootsville, potem Camden, potem Liban, potem Portersville, z powrotem do Libanu, a następnie do Fort Payne.

DeKalb County został nazwany dla Baron DeKalb, który został zabity w Camden, Karolina Południowa, w wojnie rewolucyjnej. Prawdopodobnie na nadanie nazwy hrabstwu i jednej z jego pierwszych siedzib miała wpływ obecność osadników z Karoliny Południowej.

Pierwszy budynek sądu w Fort Payne został zbudowany z funduszy ofiarowanych przez Dr. A. B. Green. Stał on na miejscu, które obecnie znajduje się na skrzyżowaniu Grand Avenue i First Street. Cegły, z których zbudowano stary gmach sądu, zostały wykonane na placu budowy, a ściany wzniesiono wokół pieca, aby zaoszczędzić na transporcie i obsłudze. Budynek był używany przez hrabstwo do 1890 roku, kiedy to nowy budynek został zbudowany na tym samym miejscu.

W 1887 roku, pięćdziesiąt lat po usunięciu Czirokezów, Fort Payne był miastem liczącym około 500 osób. Rodziny mieszkające w mieście w tym czasie obejmowały Claytonów, Greensów, McCartneyów, Duncanów, Poesów, Cravensów, Hammondów, Garrettów, Lyonów i Smithów.

.