Green Jellÿ

Początki (1981-1984)Edit

Bill Manspeaker, mieszkaniec Hollywood w Kalifornii, założył Green Jellÿ w 1981 roku jako Green Jellö, czteroosobowy zespół komediowo-punkowy. Jako że większość członków zespołu była kiepskimi muzykami w tamtym czasie, określali się jako „The World’s Worst Band” i kładli nacisk na dziwaczne teatry, mocne akordy i auto-deprecjonujący humor. Nazwa, która została zasugerowana przez przyjaciela, została wybrana, ponieważ członkowie zespołu czuli, że galaretka o smaku limonki jest najgorszym smakiem galaretki, a Manspeaker wierzył, że to również odzwierciedla talenty zespołu.

Green Jellö rozpoczął granie punkowych koncertów wokół Buffalo, Nowy Jork, i stał się sławny z ich wybryków na scenie i teatrów na żywo. Byli muzycznymi nowicjuszami do tego stopnia, że basista musiał kodować kolorem progi na swojej gitarze basowej, aby mógł zapamiętać rozmieszczenie palców według koloru.

Let It Be (1984-1987)Edit

W 1984 roku, Green Jellö wydali Let It Be, 8-piosenkową EP-kę, w ich własnej wytwórni, American Jello Parti Productions, Inc. Okładka (zaprojektowana przez Manspeaker) była parodią okładki albumu Let It Be zespołu The Beatles. Nagrywany w sypialni Manspeakera i w sali prób lokalnego zespołu, album zawierał „Green Jellö Theme Song”, jak również wczesne utwory takie jak „I’ve Got Poo-Poo on My Shoe” (później nazwany „Shitman”), „Whip Me Teenage Babe” (później przemianowany na „House Me Teenage Rave”), „Hill, Hill”, „Do the Howie”, jednosekundowy „Icrog”, „The Ice Cream Song” i „I’ll Buy You Any Major Appliance You Want Baby, Ooo Ooo”.

Triple Live Möther Gööse at Budokan (1987-1991)Edit

Po lokalnym sukcesie w Buffalo, wielu członków przeniosło się do Hollywood w Kalifornii. W 1987 roku, podczas pracy w Tower Records na Sunset Boulevard, zreformowali zespół i szybko stał się stałym elementem hollywoodzkiej sceny undergroundowej. W 1988 roku, Manspeaker i zespół spotkał Gwar, i natychmiastowa przyjaźń powstała nad ich wspólną miłością kostiumów i rekwizytów.

W 1989 roku, Green Jellö wydał swój drugi album, Triple Live Möther Gööse w Budokan, na 29 lutego Records, który został nagrany w garażu z producentem Sylvia Massy. Zespół zaczął się zacieśniać muzycznie, zatrudniając perkusistę Danny’ego Carey’a (który później grał z Tool), basistów Billa Tuttona (King Dot) i Rootin’ Bloomquista, oraz gitarzystów Marca Levinthala (Pippi Rockstocking), Stevena Shenara (Sven Seven), C.J. Buscaglię (Jesus Quisp) i Berniego Peaksa (Bernie Vicious). Mieli też siedmiu wokalistów, w tym Billa Manspeakera (Moronic Dictator, Shitman, Marshall „Duh” Staxxx), Joe Cannizzaro (Dunderhead), Keitha Matherne’a (Keni Logginz), Gary’ego Helsingera (Hotsy Menshot, Piñata Head), Grega Reynarda (Reason Clean, Toucan Son of Sam) i Maynarda Jamesa Keenana (Billy Bob). Zespół miał również dwie wokalistki i perkusistki, Kim O’Donnell (Sadistica) i Caroline Jester (Jella Tin). O’Donnell również zaprojektowała i stworzyła wszystkie grafiki, okładki, komiksy i loga dla zespołu.

Cereal Killer (1991-1993)Edit

W 1991 roku, Green Jellö zwrócił się do BMG zależnej wytwórni Zoo Entertainment, i twierdząc, że są „pierwszym na świecie zespołem tylko wideo”, zaoferował stworzenie całego projektu (muzyka, wideo, grafika, itp.) całkowicie na własną rękę za niesłychaną sumę 50,000 dolarów. Zoo od razu podpisało z nimi kontrakt. Jesienią 1992 roku wydali swój trzeci album, Cereal Killer, ponownie wyprodukowany przez Sylvię Massy, nagrany w Sound City Studios w Van Nuys w Kalifornii. Do albumu dołączone było długoformatowe wydawnictwo wideo, składające się z teledysków do każdej piosenki, jak również z materiału zza kulis. Album z teledyskami powoli zdobywał reputację w podziemiu i ostatecznie sprzedał się w ponad 100,000 kopii. Ich przełom nastąpił kiedy stacja radiowa w Seattle, Washington, The X KXRX, puściła „Three Little Pigs” jako żart, ale zamiast tego telefony stacji rozbłysły i utwór stał się lokalnym hitem. To spowodowało, że Zoo wydało EP-kę Green Jellö SUXX, składającą się z czterech utworów Cereal Killer, co z kolei doprowadziło do tego, że „Three Little Pigs” stało się hitem na The Box. Po sukcesie tej piosenki, zespół wydał w marcu 1993 roku pełnowymiarowy album studyjny Cereal Killer Soundtrack. To było ich pierwsze wydanie pod nazwą Green Jellÿ, po sporze o znak towarowy z Kraft Foods o ich oryginalną nazwę Green Jellö.

Teledysk do „Three Little Pigs” został wyreżyserowany przez Freda Stuhra (który również wyreżyserował teledysk Tool’s „Sober”), i zawierał claymation renderowanie klasycznej bajki z nowoczesnymi zwrotami akcji, takimi jak świnie palące trawkę, pojawienie się Rambo, i wilk jeżdżący na Harley Davidson. Teledysk stał się natychmiastowym hitem MTV i był numerem 17 przez większość lata 1993 roku w USA, otrzymując zarówno nagrodę muzyczną MTV, jak i nominację do nagrody Billboard. W międzyczasie piosenka weszła na UK Singles Chart na szczytową pozycję nr 5. Dzięki teledyskowi „Three Little Pigs”, Cereal Killer Soundtrack osiągnął status złotej płyty w USA, Nowej Zelandii i Kanadzie, a także platynowej w Australii, ostatecznie sprzedając się w ponad 14 milionach egzemplarzy na całym świecie. Green Jellö spędzili prawie rok w trasie koncertowej po Stanach Zjednoczonych i Europie w ramach supportu albumu. W 1993 roku wydali singiel „Electric Harley House (Of Love)”, w teledysku do którego wystąpili Gene Simmons i Paul Stanley z KISS. Później w tym samym roku, zespół wydał singiel, który nie znalazł się na żadnym z ich pełnych albumów: współpraca z Hulkiem Hoganem, wykonując „I’m the Leader of the Gang (I Am)” Gary’ego Glittera, co przyniosło im trzeci hit Top-40 w Wielkiej Brytanii.

333 (1994-1995)Edit

W 1994 roku Green Jellÿ rozpoczęli wspólne przedsięwzięcie warte 4 miliony dolarów od ich firmy macierzystej, BMG Music, aby otworzyć Green Jellÿ Studios, dom produkcji audiowizualnej na Sunset Boulevard w Hollywood, Kalifornia. W zakładzie tym powstawały teledyski dla innych artystów, a także utwory dla telewizji i filmu. To właśnie tutaj zespół nagrał i sfilmował swój czwarty album, 333. Skupiając się bardziej na stronie muzycznej, a nawet zawierając nie-komediowe piosenki, album był bardziej eklektyczną zbieraniną, od thrash metalu przez grunge rock po muzykę taneczną. Ze względu na problemy z wytwórnią i praktycznie zerową promocję, płyta nie zdobyła popularności. Długogrający teledysk do albumu nigdy nie został prawidłowo wydany i jest niezwykle trudny do odnalezienia. Z tego wydawnictwa pochodzi hit „The Bear Song”, który pojawił się w filmie braci Farrelly „Dumb and Dumber”, ale nie trafił na listy przebojów. Chociaż nowy album wideo nigdy nie został prawidłowo wydany, to otrzymał nominację do nagrody Grammy w 1995 roku za najlepsze długoformatowe wideo.

Również w 1994 roku, Green Jellÿ napisał i wyprodukował ścieżkę dźwiękową do gry wideo Acclaim Entertainment Spider-Man & Venom: Maximum Carnage. Ze względu na stan technologii muzyki z gier wideo w tym czasie, ścieżka dźwiękowa nie była nagrana muzyka, ale raczej komputerowa renderowania utworów. Fragmenty ścieżki dźwiękowej pojawiły się również w sequelu Maximum Carnage, Spider-Man & Venom: Separation Anxiety. W tym samym roku Green Jellÿ pojawili się jako oni sami w odcinku serialu animowanego Fantastyczna Czwórka zatytułowanym „Super Skrull”, w którym The Thing nagrywa teledysk do piosenki o swoim powiedzonku „It’s Clobberin’ Time!”

W 1995 roku Green Jellÿ nagrali album z nowym materiałem dla Zoo Entertainment, ale z powodu ciągłych problemów z walczącą wytwórnią, które ostatecznie doprowadziły do połączenia z Volcano Entertainment w 1996 roku, album nie został wydany. Jednakże materiał ten ukazał się 14 lat później w formie Musick to Insult Your Intelligence By.W tym samym roku wydali również cover „Born to Be Wild” na ścieżkę dźwiękową do filmu o tej samej nazwie.

Although Green Jellÿ nigdy oficjalnie się nie rozpadł, członkowie podstawowego składu zespołu Cereal Killer/333 (z wyjątkiem Manspeakera) stopniowo zaczęli chodzić własnymi drogami.

Reunion and Musick to Insult Your Intelligence By (2008-2009)Edit

19 lutego 2008 roku, muzyczna strona informacyjna Blabbermouth.net ogłosiła, że Green Jellÿ ponownie się spotyka i że możliwa trasa koncertowa po Stanach Zjednoczonych jest w planach. Zespół również ponownie wydał albumy Cereal Killer i 333 video na samodzielnie wyprodukowanym DVD z Originology Records, które były sprzedawane tylko na ich koncertach.

Green Jellÿ w końcu wydali Musick to Insult Your Intelligence By 13 października 2009 roku. Zawiera on ten sam skład co Cereal Killer i 333, z wyjątkiem C.J. Buscaglia i Roya Staleya (zastąpionego przez Roba Browna), którzy opuścili zespół w momencie nagrywania.

Trasa koncertowa i nowe wydania (2010-obecnie)Edit

Green Jellÿ zagrał kilka dat trasy koncertowej w latach 2010-12.

Sfinansowane przez udaną kampanię Kickstarter w 2015 roku, zespół wydał DVD 1 grudnia 2016 roku, zatytułowane GREEN JELLO Suxx Live: An Experience in Ridiculousness (później zmieniony tytuł Green Jellÿ Suxx Live: An Experience in Ridiculousness). Filmowiec z Toronto Rob Gabriele odbył trasę z zespołem i udokumentował ich wybryki na scenie. Koncertowali przez cały 2017 rok w ramach wsparcia dla filmu i jego ścieżki dźwiękowej. W 2018 roku, The Official Soundtrack of the Documentary Green Jellÿ Suxx Live został wydany za pośrednictwem Enjoy the Ride Records.

W 2017 roku Green Jellÿ wydali nowy teledysk i singiel, zatytułowany „Fr3tö F33t”, napisany przez basistę Mike’a Snydera, z wokalnym występem Billa Manspeakera. W 2019 roku wydali kolejny singiel, zatytułowany „Silence of the Sponge”, makabryczną parodię tematu do SpongeBob SquarePants.

.