Ginkgofit

Cechy ogólne

Kopalne liście o podobnej formie i żyłkowaniu do żyjącego Ginkgo zostały znalezione w okresie jurajskim (199,6 mln do 145,5 mln lat temu). Skamieniałości te zostały opisane z tak geograficznie oddzielonych obszarów jak Australia, zachodnia Ameryka Północna, Mongolia, Alaska, Anglia i środkowa Europa. Skamieniałości te różnią się znacznie pod względem formy i są zwykle opisywane jako gatunki z rodzaju Ginkgoites. Prawie taki sam stopień zróżnicowania w formie liści można jednak znaleźć na żywym drzewie Ginkgo. Dlatego niektórzy paleobotanicy zalecają porzucenie rodzaju Ginkgoites i uznanie kilku gatunków Ginkgo.

W zapisie kopalnym istnieje jeden typ liścia ginkgofitu, który jest ogólnie uważany za odrębną formę i otrzymuje nazwę rodzajową Baiera. Liść ten jest głęboko klapowany na cztery segmenty i nie ma łodygi (ogonka). Po epoce mezozoicznej rozmieszczenie miłorzębu stopniowo malało, a niektórzy botanicy uważają, że odległe rejony południowo-wschodnich Chin są ostatnim naturalnym miejscem występowania tego drzewa. Po usunięciu zewnętrznej mięsistej okrywy nasiennej, jądro nasienne jest wykorzystywane jako pożywienie w Chinach i Japonii. Od co najmniej 3 tysięcy lat wyciągi z liści miłorzębu japońskiego są zalecane w medycynie chińskiej jako korzystne dla serca i płuc. Ginkgo jest badane pod kątem działania w leczeniu astmy, zespołu wstrząsu toksycznego i różnych zaburzeń krążenia. Ponadto, wiele osób używa go do rzekomego wzmacniania funkcji pamięci, co jest badane w nadziei na znalezienie sposobu leczenia lub zapobiegania chorobie Alzheimera.

.