Franciszek, diuk Anjou

Franciszek, diuk Anjou, w pełnym brzmieniu Herkules-Franciszek, diuk Anjou, zwany także (1566-76) diukiem d’Alençon, (ur. 18 marca 1554 r. w Saint-Germain-en-Laye, Francja – zm. 10 czerwca 1584 r. w Château-Thierry), czwarty i najmłodszy syn Henryka II Francuskiego i Katarzyny de Médicis; Jego trzej bracia – Franciszek II, Karol IX i Henryk III – byli królami Francji. Gdyby nie jego wczesna śmierć w wieku 30 lat, on również zostałby królem.

Katarzyna de Médicis dała mu Alençon w 1566 roku, a on nosił tytuł duc d’Alençon do 1576 roku. Mały i śniady, ambitny i przebiegły, ale przywódca umiarkowanej frakcji rzymskokatolickiej zwanej Politiques, zapewnił sobie w ogólnym traktacie z Beaulieu (6 maja 1576 r.) grupę terytoriów, które uczyniły go diukiem Anjou. Zabiegał również o względy Elżbiety I angielskiej i udało mu się nawet wynegocjować z nią kontrakt małżeński (1579), który jednak nigdy nie został zawarty, nawet po dwóch wizytach zalotnych w Londynie (1579, 1581-82). Chcąc również wykorzystać niestabilną sytuację w Niderlandach podczas holenderskiego powstania przeciwko hiszpańskiemu panowaniu, kazał ogłosić się księciem Brabancji i hrabią Flandrii (1581), ale tytuły te pozostały fikcyjne.