Festival Express

Festival Express został wystawiony w trzech kanadyjskich miastach: Toronto, Winnipeg i Calgary, podczas lata 1970 roku. Zamiast przylecieć do każdego z miast, muzycy podróżowali wyczarterowanym pociągiem Canadian National Railways, w sumie 14 wagonów (dwa silnikowe, jeden restauracyjny, pięć sypialnych, dwa wypoczynkowe, dwa płaskie, jeden bagażowy i jeden pracowniczy). Podróż pociągiem między miastami ostatecznie stała się połączeniem nieustających jam session i imprez podsycanych alkoholem. Jednym z najważniejszych punktów dokumentu jest pijackie jam session z udziałem Ricka Danko z The Band, Jerry’ego Garcii i Boba Weira z Grateful Dead, Johna Dawsona z New Riders of the Purple Sage, a także Janis Joplin.

Wydarzenie, początkowo billed jako Transcontinental Pop Festival, został opracowany i wymyślony przez Ken Walker i promowane przez Eaton-Walker Associates (składający się z Thor Eaton, George Eaton, i Ken Walker) i koncerty zostały wyprodukowane i sfinansowane wraz z Industrial and Trade Shows of Canada (ITS) podział MacLean-Hunter Publishing Company i pierwotnie obejmował następujące miasta:

The Montreal wydarzenie zostało odwołane kilka tygodni przed planowaną datą przez Lucien Saulnier, przewodniczący Komitetu Wykonawczego Miasta Montreal (i działając z upoważnienia burmistrza Jean Drapeau), ponieważ kolidowało z St. Jean-Baptiste Day (24 czerwca) i istniały obawy o rozcieńczone siły bezpieczeństwa i potencjał przemocy. Autobusy kursowały z Montrealu do przystanku Toronto Festival Express, a bilety z Montrealu były honorowane w Toronto. Miejsce w Vancouver, Pacific National Exhibition (PNE) Empire Stadium, nie mogło być zabezpieczone, ponieważ na krótko przed planowanym wydarzeniem miała zostać zainstalowana sztuczna murawa (Tartan Turf) i istniały obawy o uszkodzenie murawy. W marcu 1970 roku Walker poprosił o wykorzystanie alternatywnego obiektu, Capilano Stadium, ale Rada Miasta Vancouver odmówiła z powodu kilku obaw, w tym nieodpowiednich warunków sanitarnych i żywnościowych, problemów z utrzymaniem porządku podczas imprezy i włóczęgostwa. Dlatego też Vancouver zostało usunięte z trasy, a Calgary zostało później dodane. Impreza w Calgary miał początkowo odbywać się w otwartym polu, Paskapoo Ski Hill (aby później stać się Kanada Olympic Park), ale miasto zażądało to odbyło się w McMahon Stadium zamiast, jak to pozwoli na lepszą organizację i security.

The tour ostatecznie rozpoczął się w Toronto na CNE Grandstand, który był nękany z około 2500 protestujących, którzy sprzeciwili się temu, co widzieli jako wyzysk przez promotorów pobierających $ 14 za bilet. Opozycja została zorganizowana przez May 4th Movement (M4M), grupę lewicowo-rebeliancką, która wyrosła na gruncie strzelaniny w Kent State 4 maja 1970 roku. Próbowali oni sforsować bramę i ogrodzenie, starli się z policją, w wyniku czego zarówno protestujący, jak i policjanci odnieśli obrażenia. Aby pomóc uspokoić tłum, inspektor policji metropolitalnej Walter Magahay poprosił promotora, Kena Walkera, o obniżenie cen biletów, ale to spowodowałoby, że organizatorzy nie byliby w stanie zapłacić muzykom. Następnie Jerry Garcia, we współpracy z Magahayem, odegrał kluczową rolę w uspokojeniu niesfornego tłumu, organizując spontaniczny darmowy koncert „próbny” w pobliskim Coronation Park na ciężarówce z płaską platformą, podczas gdy zaplanowane show trwało na stadionie. Po ogłoszeniu darmowego koncertu, który rozpoczął się około godziny 19:00 27 czerwca, większość pozbawionych biletów fanów rozeszła się do Coronation Park, gdzie początkowo pojawiło się około 6,000 osób, tym samym rozwiązując protest. Po zakończeniu koncertu na CNE Grandstand o 12:30 rano, kolejne 6,000 fanów udało się do parku na resztę darmowego koncertu, który trwał do około 4:00 rano 28 czerwca. W Coronation Park zagrali: The Grateful Dead, Ian & Sylvia and the Great Speckled Bird, James and the Good Brothers, the New Riders of the Purple Sage (wszyscy oni wystąpili również na koncercie w CNE). Zagrały również inne lokalne zespoły z Toronto, w tym January, The People’s Revolutionary Concert Band, Si Potma i P.M. Howard (o sławie Beatlemanii). Istnieją pewne doniesienia wskazujące, że darmowy koncert odbył się również drugiego dnia, aczkolwiek dla znacznie mniejszego tłumu około 500 osób, ponieważ wielu protestujących zapłaciło za wstęp na imprezę drugiego dnia. Wielu ludzi spędziło noc i następny dzień śpiąc w parku, aż drugi pokaz na CNE Grandstand zakończył się o 12:30 rano 29 czerwca.

W drodze do Winnipeg, drugiego przystanku na trasie, pociąg zatrzymał się w Chapleau, Ontario, aby uzupełnić swoje malejące zapasy alkoholu, wykupując cały zapas małego sklepu monopolowego. Występ w Winnipeg miał tylko skromną frekwencję 4,600, częściowo z powodu obaw o przemoc w tłumie opartych na wydarzeniach w Toronto, a częściowo z powodu wystąpienia premiera Trudeau z okazji stulecia Manitoby. Wydarzenie to nie było jednak nękane przez protesty czy przemoc.

W Calgary, trzecim i ostatnim przystanku, policja chciała uniknąć protestów, których świadkiem było Toronto i ich obecność zdawała się poskromić tłumy na zewnątrz stadionu, choć było wiele skarg na ceny biletów. Szacuje się, że około 1000 osób zdołało się wślizgnąć na stadion w sobotę, wspinając się na płoty na początku dnia, ale ochrona została wzmocniona i po południu i w niedzielę mniej osób zdołało sforsować płoty. Jednak doszło do ostrej sprzeczki między promotorem Kenem Walkerem a burmistrzem Calgary Rodem Sykesem po tym, jak Sykes mocno zasugerował Walkerowi w niedzielę po południu, aby otworzył bramy i wpuścił dzieci za darmo po tym, jak pokaz był już w toku. Walker, który był wściekły na wtargnięcie burmistrza i jego odniesienie do Walkera jako „wschodnie szumowiny” „próbujące skąpać” młodych ludzi z Calgary, twierdził, że uderzył burmistrza w usta i chwalił się, że nadal ma bliznę na ręce, aby to udowodnić.

Trasa miała oryginalny budżet około $900,000 (z czego $500,000 było przeznaczone na talent muzyczny), ale w dużej mierze z powodu mniejszej niż przewidywana frekwencji, wpływy brutto były nieco ponad $500,000 i projekt ostatecznie stracił między $350,000 a $500,000 dla promotorów. Mimo że trasa okazała się porażką finansową, przyniosła wiele godnych uwagi występów, w tym jedne z ostatnich występów Janis Joplin, która zmarła około trzech miesięcy po zakończeniu trasy. W filmie Mickey Hart z Grateful Dead powiedział: „Woodstock był ucztą dla publiczności, ale pociąg był ucztą dla wykonawców”. Jerry Garcia powiedział później, że to, co najbardziej pamięta o trasie, to bycie „tak buchająco pijanym”.

.