Dom DiMaggio: Overshadowed on the Field but Not in Life

Człowiek rodzi się z nim, a ono podąża za nim aż do grobu. Może być przekleństwem lub błogosławieństwem i ostatecznie jest tym, jak zostanie zapamiętany.

Dla Dominica Paula DiMaggio, jego nazwisko mogło być przekleństwem. Biorąc pod uwagę, że był młodszym bratem wielkiego Joe DiMaggio i wybrał, aby przejść do tej samej linii pracy jako Yankee Clipper i grać na tej samej pozycji.

Dużo jak młodsi bracia Tommie Aaron lub Brent i Keith Gretzky, którzy wybrali, aby śledzić ich Hall of Fame starszych braci w tym samym zawodzie tylko mieć niezapomniane kariery, młodszy DiMaggio, który odszedł w zeszłym tygodniu w wieku 92 lat, był sukcesem zarówno na jak i poza polem.

Pomimo bycia przyćmionym przez swojego ikonicznego starszego brata, Dom był częścią siedmiu All-Star Games.

Simon i Garfunkel nigdy nie napisali piosenki z pytaniem „Gdzie się podziewałeś, Dom DiMaggio”, tak jak zrobili to Joe. Być może było to spowodowane tym, że wyczyny DiMaggio na boisku nigdy nie przełożyły się dobrze na oko publiczne.

W przeciwieństwie do Joe, który grał dla New York Yankees, miał rekordowy 56-game hit streak w 1941 roku i nawet miał nagraną piosenkę, która ukuła przydomek „Joltin’ Joe,” Dom grał całą swoją karierę w Bostonie z Red Sox.

Podczas gdy Joe był gwiazdą Jankesów i prowadził Nowy Jork do tytułów World Series, Dom nie był nawet najlepszym graczem w swoim outfield.

Gdy Dom zadebiutował w Red Sox w 1940 roku, Ted Williams, który zadebiutował w Red Sox rok wcześniej, zgarniał wszystkie nagłówki gazet. Jego średnia punktowa .406 w 1941 roku i nagrody MVP w latach ’46 i ’49 przyćmiły osiągnięcia jego kolegi z drużyny.

Dom, który był pierwszym pałkarzem i miał średnią .301 w swoim debiutanckim sezonie, zaliczył 117 biegów w drugim roku i 110 w ’42.

Tak jak jego starszy brat i Williams, kariera Doma została przerwana przez II Wojnę Światową. Podobnie jak Hall of Famers, Dom służył dumnie swojemu krajowi, spędzając trzy lata w Marynarce Wojennej.

Po powrocie, Dom udowodnił, że nie zapomniał jak się gra w baseball, zbijając .316 w ’46 i prowadząc Boston do pierwszego AL Pennant od czasu, gdy Babe Ruth był Red Sox.

To był jego jedyny występ w World Series, a Dom prawie zakończył niesławną 'Klątwę Bambino’ zanim zdążyła obrosnąć w legendę.

Przy dwóch wyjściach w ósmej rundzie Game 7, Dom podwoił się, by zdobyć dwa punkty i zremisować mecz na 3-3. Niestety naciągnął ścięgno i musiał zostać wyjęty z gry.

W dziewiątej rundzie, St Louis’ Harry Walker podwoił się do centrum pola, zdobywając Enos Slaughter z pierwszej bazy. Cardinals wygrali serię, ale Bostończycy wciąż wierzą, że gdyby Dom nie został wyrzucony z gry, podwojenie Walkera byłoby outem.

Dom zagrałby jeszcze siedem lat dla Red Sox i zostałby wybrany do czterech All-Star Games w latach 49-52.

Podobnie jak jego starszy brat w ’41, Dom zbudował swoją własną passę trafień w ’49. Ta passa wzrosła do 34 meczów, zanim została przerwana, gdy jego brat wykonał świetny chwyt w ostatnim at-bacie Doma 9 sierpnia. Jego 34-game hitting streak jest nadal Red Sox record.

Dom prowadziłby ligę w run score przez następne dwa sezony i miałby 27-game hitting streak.

Po jego karierze gracza, nie było Mr. Coffee komercyjnych i nie był związany z żadnymi słynnymi gwiazdami Hollywood jak jego starszy brat był z Marilyn Monroe.

Dom pozostał w obszarze Nowej Anglii i stał się biznesmenem, gdzie on i jego żona Emily podnieśli swoją rodzinę. Emily i Dom byli małżeństwem przez ponad 60 lat. Była u jego boku, gdy odszedł.

Za Ciebie Dom DiMaggio, samotny naród Red Sox zwraca na Ciebie swoje oczy.