Clueless: The Musical review – teen movie stage show is a lazy retread

Najlepszą rzeczą w Clueless: The Musical jest to, że czasami przypomina ci, jaką świeżą, przewracaną rozkoszą był i jest film Clueless. Komedia Amy Heckerling z 1995 roku, sprytna aktualizacja Emmy Jane Austen, kręci się wokół licealnej królowej pszczół. Ta adaptacja, również nadzorowana przez Heckerling, jest cała w dronach.

Produkowana przez New Group i reżyserowana przez Kristin Hanggi, historia nadal kręci się wokół Cher (granej tutaj przez Dove Cameron, gwiazdę Disney Channel o oczach zaskoczonego leśnego stworzenia). Życie w Beverly Hills splendor z jej tata prawnik i artystycznie curfully curated szafa, Cher przechodzi jej dni zakłócając życie jej kolegów z klasy i sparing z jej ex-stepbrother, Josh (Dave Thomas Brown, aktor, który od czasu do czasu sprawia, że zapomnieć Paul Rudd – wysoka pochwała). Kiedy w szkole pojawia się nowa dziewczyna, Tai (Ephie Aardema), Cher i jej przyjaciółka Dionne (Zurin Villanueva) próbują sprawić, by stała się popularna. Z miernymi wynikami.

Clueless dołącza do niedawnej mody na musicale wykonane z filmów dla nastolatków z lat 90-tych. Było już Heathers, które mogło pochwalić się oryginalną ścieżką dźwiękową, i Cruel Intentions, które podniosło swój współczynnik campowości dodając I Saw the Sign i I’ll Make Love to You. (Czy operetka American Pie może być daleko w tyle?) Mean Girls, artefakt z lat ’00, czyści się na Broadwayu.

Byłoby łatwo, więc, zobaczyć Clueless w cynicznym świetle, jako kolejną próbę spieniężenia młodszej Gen X / starszej nostalgii millenialsów. Ale Heckerling zawsze wierzyła, że Clueless powinno być musicalem. Ze swoimi cukierkowymi kolorami i skocznymi rytmami, oryginał praktycznie się do tego kwalifikował. Niestety, droga do nijakości jest wybrukowana dobrymi intencjami Heckerling i jej słabą realizacją. Nie przemyślała ona filmu na potrzeby sceny. Zachowała dialogi i strukturę mniej więcej nienaruszoną; wciąż jest tak wiele scen rozgrywających się w samochodach. Fani filmu usłyszą wszystkie swoje ulubione wersy – „Jakby!” „Way harsh!” „You’re a virgin who can’t drive” – i zobaczą większość swoich ulubionych strojów.

Heckerling jest sceniczną dziewicą. Czy potrafi prowadzić samochód? Nie bardzo. Próby umiejscowienia akcji w muzyce są chybione i trafione. Przy tak wielu scenach zaimportowanych z filmu, większość piosenek nie ma nic do roboty i mimo wesołej i żywej choreografii Kelly Devine, która cytuje ruchy taneczne z lat 90-tych, nie ma dokąd pójść.

Potem są same piosenki. Zamiast zatrudnić kompozytora i tekściarza, Heckerling cherry-picked kilka piosenek z lat 90-tych – niektóre z oryginalnej ścieżki dźwiękowej, niektóre nie – i przepisał teksty. Jej wielki i genialny dar do dialogów nie przekłada się na tekst. No Scrubs staje się piosenką o kurczących się swetrach: No Shrugs. Torn Natalie Imbruglia dostaje linijkę o klonowym popcornie, która nawet nie skanuje. Oto Josh re-interpretujący What If God Was One of Us: „What if Cher didn’t have a trust/ Just a slob like all of us.”

Odlewnia jest entuzjastyczna. Will Connolly jako stoner Travis i Megan Sikora jako para nauczycieli są szczególnie dobrze. Ale jak niedawna Pretty Woman lub w mniejszym stopniu School of Rock, jest to kolejny pokaz, który wydaje się pomniejszony bez swojej oryginalnej gwiazdy. Alicia Silverstone, filmowa Cher, była tak łatwa do polubienia i tak słodka w swojej intrydze, że zgrabnie uniknęła wszelkich stereotypów głupiej blondynki. Nie sposób było jej nie pokochać. Cameron jest urocza, ale brak jej tego śmiesznego magnetyzmu, co sprawia, że jej spryt jest kwestią otwartą, a stawka strasznie niska. Czy Cher zdobędzie wiedzę o sobie? Czy zda egzamin na prawo jazdy? Czy kiedykolwiek założy spódnicę, która spada poniżej połowy uda? Czy cokolwiek z tego ma znaczenie?

Jakby.

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragraphs}}{{highlightedText}}

• Share on. Facebook
• Share on Twitter
• Share via Email
• Share on LinkedIn
• Share on Pinterest
• Share on WhatsApp
• Share on Messenger

.