Biloxi Lighthouse, Mississippi na Lighthousefriends.com

W 1847 roku, Stephen Pleasonton, Piąty Audytor Departamentu Skarbu, ogłosił: „Zamierzam umieścić Cast Iron Light House w Biloxi i to będzie dowodem na użyteczność, które mogą być z.” Po przyznaniu przez Kongres środków w wysokości 12 000 dolarów 3 marca 1847 roku, latarnia morska w Biloxi stała się pierwszą żeliwną wieżą na Południu. Użyteczność wieży została z pewnością udowodniona w 1998 roku, kiedy to huragan Georges przewrócił murowaną wieżę na Round Island, pozostawiając Biloxi Lighthouse jako ostatnią stojącą z ponad dziesięciu latarni morskich pierwotnie zbudowanych w celu oznaczenia wybrzeża Mississippi.

Latarnia morska Biloxi z falochronem w 1892 roku

Latarnia morska Biloxi była jedną z trzech latarni wybrzeża Mississippi zatwierdzonych w 1847 roku przez ustawodawstwo sponsorowane przez przedstawiciela Mississippi Jeffersona Davisa. Jednoakrowa działka pod latarnię i mieszkanie strażnika została zakupiona od Johna Fayarda za 600 dolarów, a metalowe płyty, odlane przez Murray and Hazlehurst Vulcan Works w Baltimore w ramach kontraktu za 6 347 dolarów, zostały połączone śrubami, aby uformować latarnię, która została wzmocniona ceglaną okładziną. Wysoka na 45 stóp wieża została ukończona wiosną 1848 roku pod nadzorem Henry’ego Scolesa, a Marcellus J. Howard został pierwszym strażnikiem. Częścią pracy strażnika Howarda było serwisowanie dziewięciu lamp i czternastocalowych reflektorów, dostarczonych przez Winslowa Lewisa, które składały się na aparaturę oświetleniową. W 1856 roku, soczewka Fresnela czwartego rzędu zastąpiła układ lamp i reflektorów.

Pomimo, że pierwszym strażnikiem był mężczyzna, Biloxi Lighthouse zdobyła później wyróżnienie jako latarnia prowadzona przez kobiety przez więcej lat niż jakakolwiek inna latarnia w Stanach Zjednoczonych. Mary Reynolds była pierwszą kobietą, która pełniła tę funkcję od 1854 do 1866 roku. Kiedy w 1861 roku wybuchła wojna secesyjna, lokalna grupa „Home Guards” nakazała zgasić światło i przejęła klucze do wieży. Po śmierci swoich krewnych, strażniczka Reynolds została opiekunką kilkorga osieroconych dzieci, które zamieszkały z nią w latarni. Obawiając się, że jej pensja zostanie przerwana w czasie wojny, Mary napisała do Johna J. Pettusa, gubernatora Mississippi, donosząc o kradzieży oleju z latarni przez „niegodnych zaufania ludzi” i odnotowując swoją pracowitość w opiece nad latarnią: „Zawsze wiernie wypełniałam obowiązki strażnika światła, zarówno w czasie burzy, jak i w blasku słońca. Weszłam na wieżę podczas i po ostatniej niszczycielskiej burzy, kiedy człowiek stał przerażony niebezpieczeństwem, jakie napotkałam.” Jej stypendium prawdopodobnie było kontynuowane podczas konfliktu, ponieważ jest ona wymieniona jako oficjalny strażnik do 1866 roku.

Po wojnie, Perry Younghans został mianowany opiekun Biloxi Lighthouse, który był teraz wyposażony w piątego rzędu soczewki Fresnela. Choć dziś światło znajduje się w sporej odległości od brzegu wody, nie zawsze tak było. W latach 50-tych XIX wieku wieża stała na skraju piaszczystego brzegu, zaledwie dwadzieścia dziewięć stóp od linii brzegowej. Betonowy falochron o długości 104 stóp został zbudowany w 1854 roku w celu ochrony brzegu przed erozją, co według inspektora Danville Leadbettera byłoby niepotrzebne, gdyby wieża została umieszczona „100 lat od krawędzi brzegu”, gdzie „byłaby równie skuteczna i całkowicie bezpieczna”.”

Latarnia morska Biloxi

Podczas sztormu w 1860 r. część falochronu zawaliła się, pozwalając falującemu morzu na podkopanie fundamentu po jednej stronie wieży. Powstała w ten sposób pustka spowodowała, że wieża odchyliła się o dwie stopy od pionu. Zwykła ceglana wieża mogłaby się zawalić w takich warunkach, ale żelazny płaszcz Pleasontona utrzymał wieżę w nienaruszonym stanie. Prace nad odbudową wieży po wojnie rozpoczęły się 11 września 1866 roku i zostały zakończone nieco ponad dwa miesiące później. W ramach prac renowacyjnych przeprowadzonych jesienią 1866 roku, usunięto ziemię spod latarni po stronie przeciwnej do pochyłej, a wieża stopniowo powracała do dawnej pozycji pionowej.

Zaniedbane mieszkanie dozorcy również zostało odnowione w 1866 roku, a zarówno wieża, jak i mieszkanie zostały pomalowane. Podczas gdy mieszkanie zostało pomalowane na biało, Biloxi Lighthouse otrzymał warstwę czarnej smoły węglowej, aby chronić go przed rdzą. Ta zmiana koloru doprowadziła do uporczywego mitu, że wieża została pomalowana na czarno, aby opłakiwać śmierć Abrahama Lincolna. Ponieważ marynarze mieli trudności z dostrzeżeniem czarnej wieży w ciągu dnia na tle ciemnego sosnowego lasu, latarnia Biloxi została przemalowana na biało w 1868 roku.

Strażnik Younghans zmarł w 1867 roku, podczas pierwszego roku swojej służby, a jego żona Maria przejęła odpowiedzialność za światło. Maria była opisywana jako zdeterminowana kobieta, która utrzymywała światło płonące nawet w niesprzyjających warunkach przez ponad pięćdziesiąt lat. Podczas jednej z burz duży pelikan rozbił szybę w pomieszczeniu latarni. Maria szybko dokonała prowizorycznej naprawy, dzięki czemu światło mogło wysłać swój witający promień do każdego żeglarza, który mógł zostać złapany podczas sztormu.

The New Orleans Daily Picayune z 21 października 1893 roku odnotował działania Marii podczas huraganu, który uderzył wcześniej w tym miesiącu: „W Biloxi pani Younghans, dzielna kobieta, która była odpowiedzialna za światło, utrzymywała światło przez cały sztorm, nie zważając na to, że w pokoju, w którym mieszkała, było kilka stóp wody”. Huragan poważnie uszkodził falochron chroniący latarnię, ale został on naprawiony w następnym roku przy użyciu drewna i betonu.

W 1877 roku, Zarząd Latarni Morskiej zauważył problemy z mieszkaniem strażnika: „Fundamenty, parapety, szkielet i stolarka budynku mieszkalnego na tej stacji są tak zniszczone, że trudno jest dokonać jakichkolwiek napraw, bez prawie całkowitej odnowy budynku. Dom jest niewygodnie urządzony, jest bardzo stary i powinien zostać zastąpiony nowym.” Zarząd zażądał 4000 dolarów na nowy budynek mieszkalny, a w 1880 roku stary został zburzony i wybudowano nowy. W 1892 roku do stacji dobudowano olejarnię drugiego rzędu, a wokół wieży i budynku mieszkalnego postawiono druciany płot. W 1902 roku w pobliżu latarni zbudowano nabrzeże o długości 900 stóp z żurawikami dla łodzi na jego zewnętrznym końcu. Cysterny stacji zostały usunięte w 1906 roku, a budynek mieszkalny został podłączony do miejskich wodociągów.

Podczas ostatniej części kadencji Marii, jej córka Miranda służyła jako asystentka strażnika. Maria przeszła na emeryturę 31 grudnia 1918 roku, w wieku siedemdziesięciu siedmiu lat i po ponad pięćdziesięciu jeden latach pracy w latarni. Kiedy Maria odeszła 20 sierpnia 1925 roku, Służba Latarni Morskich odnotowała, że w czasie swojej służby miała „doskonale czyste akta i najwyższą aprobatę dla jej usług”. Miranda Younghans została awansowana na strażnika po śmierci swojej matki i pozostała na latarni aż do przejścia na emeryturę 23 kwietnia 1929 roku. Latarnia została zelektryfikowana w 1926 roku podczas służby Mirandy.

Latarnia morska około 1901 roku. Uwaga mieszkania i olej house.
Photograph courtesy Library of Congress

Rola latarnika przyszedł do i w Biloxi Lighthouse w 1940 roku, kiedy Joseph J. Olivier emeryturę i światło zostało zautomatyzowane. Miasto Biloxi nabył mieszkania dozorcy w 1941 roku do użytku jako dom dla swojej Izby Handlowej w cenie $ 1,200. Huragan Camille zniszczył mieszkanie strażnika w 1969 roku, a teraz, solidna wieża żelaza, własnością miasta Biloxi, ponieważ został uznany za nadwyżkę nieruchomości w 1968 roku, stoi samotnie na środku autostrady 90. Reflektory punktowe zostały zainstalowane u podstawy latarni w 1991 roku, aby oświetlić wieżę w nocy.

Biloxi Lighthouse przetrwała huragan Katrina, który spowodował tak wiele zniszczeń w Biloxi i okolicznych wybrzeży Zatoki Perskiej w 2005 roku, ale ceglana okładzina wewnątrz wieży otrzymała znaczące uszkodzenia. Wkrótce po huraganie na szczycie latarni zawisła amerykańska flaga, stając się symbolem determinacji społeczności do przetrwania i przezwyciężenia wszystkich nieszczęść. W latach 2007-2012, ukochana latarnia morska znajdowała się na tablicach rejestracyjnych Mississippi.

The City of Biloxi i United States Postal Service odbyła się ceremonia w latarni 23 lipca 2009 z okazji pierwszego dnia wydania znaczka z Biloxi Lighthouse. Znaczek był jednym z zestawu, który przedstawiał latarnię morską z każdego z pięciu stanów Gulf Coast.

Na 19 lutego 2010 r., ceremonia ponownego poświęcenia odbyła się na lśniące białe Biloxi Lighthouse, który właśnie przeszedł $ 400,000 makeover, podczas którego wieża została ponownie okablowana, wewnętrzna ceglana okładzina została odbudowana, nowe oświetlenie zewnętrzne zostało zainstalowane, a ozdobny metalowy płot otaczający podstawę wieży został przywrócony. Wewnątrz wieży namalowano niebieskie pasy na ceglanej okładzinie, aby wskazać poziom, do którego podniosło się morze podczas różnych huraganów. Dwa najwyższe pasma to Huragan Katrina (2005), który osiągnął 21,5 stóp nad średnim poziomem morza i Huragan Camille (1969), który podniósł się do 17,5 stóp.

Head Keepers: Marcellus J. Howard (1848 – 1854), Mary J. Reynolds (1854 – 1866), Perry Younghans (1866 – 1867), Maria Younghans (1867 – 1918), Miranda Younghans (1918 – 1929), William B. Thompson (1929 – 1935), Frederick A. Schrieber (1935 – 1937), Joseph J. Olivier (1937 – 1940).

Galeria zdjęć: 1 23