Vruchtsnijwerk

ChinaEdit

Velen menen dat het vruchtsnijwerk in China is ontstaan tijdens de Tang-dynastie, die duurde van 618-906 n.Chr. Fruit in China is meestal voorzien van legendarische wezens en dieren. Fruitsnijwerk wordt niet alleen gebruikt in culturele en traditionele ceremonies, maar ook gewone huishoudens staan erom bekend borden met fruitsnijwerk te versieren wanneer zij gasten op bezoek hebben. Met name het snijden van watermeloenen was en is nog steeds erg populair in China. Gewoonlijk wordt de buitenkant van de meloen bewerkt en wordt het vruchtvlees uit de binnenkant van de meloen geschraapt, zodat deze kan worden gebruikt als een recipiënt om voedsel of bloemen in te doen. Chinees fruitsnijwerk wordt gebruikt om hun legenden en verhalen te vertellen.

EuropaEdit

Fruitsnijwerk komt voor in het werk Il Trinciante (“De snijder”) van Matthias Giegher uit 1621, waarin hij het snijden beschrijft van sinaasappels en citroenen in abstracte patronen, schelpdieren, vierpotige dieren en de tweekoppige adelaar van de Habsburgers, maar de kunst was niet gebruikelijk in Europa of Noord-Amerika tot in de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen verschillende boeken over het onderwerp werden gepubliceerd.

ThailandEdit

Een schotel Thais fruitsnijwerk

Fruitsnijwerk is een belangrijk onderdeel van het Thaise culturele erfgoed. Het snijden van watermeloenen dateert uit de 14e eeuw in Thailand tijdens de Sukhothai dynastie. Het jaarlijkse Loi Krathong Festival vindt elk jaar in november plaats, waarbij mensen in Thailand lampen en lantaarns door een rivier laten drijven om de watergeesten te eren. Volgens een legende versierde een van de dienstmeisjes van de koning haar lantaarn met een uit bloemen gesneden watermeloen om indruk op hem te maken en was hij zo verheugd dat hij alle Thaise vrouwen aanmoedigde deze praktijk over te nemen. De koning vroeg ook om fruitsnijwerk op te nemen in het leerplan van de lagere school. In het Thaise fruitsnijwerk komen bloemen, vogels en bloemmotieven voor.

JapanEdit

De Japanners leggen de nadruk op de presentatie van een gerecht en hoe het bord esthetisch bij anderen in de smaak valt. Fruit snijden in Japan wordt aangeduid als Mukimono. Mukimono ontstond in het oude Japan in een poging om gerechten aantrekkelijker te maken, omdat het eten op een ongeglazuurd aardewerken bord werd geplaatst en geserveerd, dat er ruw uitzag. Chef-koks bedekten het bord met bladeren en vouwden die in verschillende motieven om het gerecht er beter uit te laten zien. Deze techniek ging uiteindelijk over in het snijden van fruit dat ook op de borden werd gelegd om het gerecht er beter uit te laten zien. In het begin, toen deze techniek opkwam, voegden verkopers op straat gesneden fruit toe aan hun gerechten als klanten daar speciaal om vroegen, maar nu is het heel gewoon dat alle Japanse gerechten gesneden fruit bevatten. Het snijden en garneren van fruit is nu een belangrijk onderdeel van de Japanse koksopleiding.