UGA : New Found Respect

Zolang ik me kan herinneren ben ik een Florida-fan geweest, en als tweede natuur werd ik opgevoed om de Georgia bulldogs te haten, en zonder twijfel heb ik dat vele jaren gedaan. Toegegeven, ik ben in situaties geweest die me genoeg reden gaven om de “backwoods” en het “geblaf” van de Dawgs te haten, en ik kan eerlijk zeggen dat ik het respect niet had en het ook niet wilde van zo’n team dat me ziek in de maag maakte.

In 2005 vond ik een geweldige man, die toevallig naar de University of Georgia ging en het verafschuwde dat ik zelfs maar een voet op die campus hoefde te zetten. Zijn familie was wat ik noem “typische” Dawg fans, die iedereen haten die niet van hen is en zelfs toen ik sportartikelen begon te schrijven, kon ik het nooit opbrengen om iets positiefs over de grote campus in Athens te schrijven.

11/14/09-Dat veranderde allemaal.

Daar zat ik, niet alleen in Athene, maar in het Sanford Stadium zelf tussen de duizenden te kijken naar wat zonder twijfel een van de beste wedstrijden was die ik het hele seizoen heb gezien. Het was uitputtend, en tijdens de wedstrijd was ik getuige van ontelbare daden van domheid zoals die heersen in college football. De domme scheldpartijen, het gooien van voedsel, schermutselingen, en ook al is het klote, dat is een groot deel van college football. Het leek alsof Auburn deze had gewonnen, wat een overwinning, zelfs gedanst, maar vond zichzelf geschraapt voor de overwinning ineens. Toen was er dat noodlottige vierde kwart spel toen Mario Fannin & Bacarri Rambo botste en toen zag ik iets dat mijn maag onmiddellijk in de knoop bracht. Een roerloze Rambo die op het veld lag, bracht tranen in mijn ogen omdat ik me herinner dat ik enkele weken geleden in dezelfde positie was, bij een wedstrijd, kijkend naar een levenloze Tebow op de grond. Na wat wel uren leek (veel langer dan toen Tebow daar lag) zag ik iets wonderbaarlijks gebeuren. Georgia fans begonnen te scanderen, Rambo! Rambo! Rambo! Rambo! Niet GA! GA! GA! Maar Rambo, het was alsof plotseling de uitslag van die wedstrijd (ook al wist ik dat die MAJOR was voor GA) irrelevant was en het enige waar ze om gaven was het welzijn van Bacarri Rambo. Het werd luider en luider, zo luid dat ik mezelf niet eens meer kon horen.

Het maakte mijn dag goed!

Niemand zeurde over hoe hij was uitgeschakeld, of wie er ging winnen, ze wilden hem gezond maken, ze wilden dat hij opstond, en toen ze hem op die brancard legden en hem optilden om weggebracht te worden, stak hij heel stereotiep zijn handen omhoog in overwinning, en van waar ik zat leek het wel iets uitmuntends uit een film. De menigte werd extatisch. Nu, ik ben naar ontelbare wedstrijden geweest en heb meerdere blessures gezien en sommigen zijn niet weggelopen, maar nog nooit heb ik een team, en zijn fans samen zien komen en juichen voor de speler die de wedstrijd redde!!! Hij offerde zich op voor de wedstrijd, en op dat moment wist ik dat de GA fans hem dankbaar waren.

Dus, daar heb je het, ook al hou ik nog steeds niet van Mark Richt, en juich ik voor elk team dat tegen UGA speelt, ik heb een nieuw respect voor UGA en hun fans gekregen.

En natuurlijk won UGA de wedstrijd met 31-24, waardoor ze in de bowl kwamen.