Tumblety Talks

In het begin van 1889, nu veilig in Amerika, besloot Dr Francis Tumblety de Amerikaanse kranten te woord te staan om zijn versie van het verhaal te geven waarom de Londense politie hem had gearresteerd op verdenking de dader te zijn van de Whitechapel-moorden.

Het volgende interview verscheen in The Boston Daily Globe op dinsdag 29 januari, 1889.

TUMBLETY TALKS

Hij werd aangezien voor “Jack The Ripper” omdat hij een Amerikaan was en een slobberhoed droeg.
Hij betuigt zijn respect aan de “stomme” Londense politie.

Na maanden van diep zwijgen. Dr. Tumblety, wiens naam in verband met de Whitechapel misdaden een begrip is geworden, heeft eindelijk toegestemd om geïnterviewd te worden en zijn versie te geven van hoe hij zo prominent figureerde in de meest opmerkelijke reeks van tragedies opgenomen in de lijst van misdaden. De dokter landde in New York op 3 december vorig jaar.

De politie heeft al lang geen belangstelling meer voor de zaak, omdat het duidelijk werd dat de Engelsen geen bewijs hadden om de dokter vast te houden.

Zichzelf niet langer achtervolgd achtend, besloot de dokter het publiek tevreden te stellen door zelf een volledige verklaring af te leggen. Met dit doel voor ogen, heeft hij zorgvuldig een pamflet voorbereid, waarin een geschiedenis van zijn leven wordt gegeven.

Het zal een weerlegging zijn van alle beschuldigingen die tegen hem zijn ingebracht.

TUMBLETY’S APPEARANCE

De foto’s die van Dr. Tumblety in Londen en New York zijn gepubliceerd, geven een zeer goed beeld van hem.

Dr. Tumblety praat op een snelle, nerveuze manier, met een uitgesproken Engels accent, en soms, wanneer hij zijn behandeling door de Engelse politie beschreef, stond hij op van zijn stoel en liep snel door de kamer totdat hij kalm werd.

ZIJN VERHAAL VAN ZIJN ARREST

“Mijn arrestatie kwam op deze manier tot stand,” zei hij. “Ik was al lange tijd in Engeland, sinds 1869, en ik kwam vaak in de stad, tot ik er vertrouwd mee raakte. Ik was er toevallig toen de Whitechapel-moorden de aandacht van de hele wereld trokken, en samen met duizenden andere mensen ging ik naar de Whitechapel-wijk. Ik was niet gekleed om de aandacht te trekken, dacht ik, hoewel later bleek dat ik dat wel was. Ik was geïnteresseerd in de opwinding, de menigte en de vreemde scènes en bezienswaardigheden en ik wist niet dat ik de hele tijd werd gevolgd door Engelse detectives. Waarom volgden ze je? Mijn schuld was heel duidelijk voor de Engelse geest. Iemand had gezegd dat Jack the Ripper een Amerikaan was, en iedereen geloofde die bewering. Dan is het de universele overtuiging onder de lagere klassen dat alle Amerikanen slungelhoeden dragen: daarom. Jack the Ripper moet een bivakmuts dragen.

Nu. Ik had er toevallig een, en dat, samen met het feit dat ik een Amerikaan was, was genoeg voor de politie. Het stelde mijn schuld onomstotelijk vast.”

ULTERIOR MOTIVES

De dokter haalde uit een porket twee prachtige diamanten, een van 13 karaat en de andere van negen karaat, beide van de zuiverste kwaliteit, en een prachtige, met diamanten bezette, clusterring. Hij zei dat, naar zijn mening, zijn arrestatie in zekere mate te wijten was aan de politie die zijn diamanten wenste en dacht dat ze hem konden dwingen ze af te staan.

“Hoe lang zat u in de gevangenis?”

“Twee of drie dagen; maar ik geef er niet om erover te praten. Als ik denk aan de manier waarop ik in Londen ben behandeld, verlies ik de controle over mezelf. Het was beschamend, afschuwelijk.”

ZIJN MENING OVER DE POLITIE

“Wat vind je van de Londense politie?”Ik denk dat hun gedrag in deze Whitechapel affaire genoeg is om te laten zien wat ze zijn. Ze vullen zich de hele dag met pastei en rundvlees, drinken liters oud bier, houden het vol tot ze ’s avonds laat naar bed gaan, en worden dan de volgende ochtend loodzwaar wakker. Ze kunnen het niet helpen. Dan zijn hun hoofden zo dik als de Londense mist. Je kunt geen idee door hun dikke schedels slaan met een hamer. Ik heb nog nooit zo’n dom stel gezien. Kijk naar hun behandeling van mij. Er was absoluut geen enkel spoor van bewijs tegen mij. Ik was gewoon schuldig aan het dragen van een slungelhoed, en daarvoor werd ik vastgehouden, beschuldigd van de gruwelijkste misdaden ooit begaan. Als inspecteur Byrnes ooit in Londen was met een paar van zijn mannen, hadden ze de Whitechapel fiend allang gehad.

WAS HIJ EEN VROUWENHATER?

“U wordt ervan beschuldigd een vrouwenhater te zijn. Wat heb je daarop te zeggen?”

Dit scheen de dokter erg te amuseren. Hij lachte luid en lang. Toen zei hij:

“Ik wil niet over de dames praten, maar ik zal u één klein bewijs laten zien, dat ik niet met afkeer door het geslacht word beschouwd.

Ik zal eerst uitleggen hoe het tot mij kwam.

Ik had een introductiebrief ontvangen voor een hertogin. die toen in Torquay was, dat enkele honderden mijlen van Londen ligt. Ik presenteerde mijn brief, en werd uitgenodigd om met haar te ontbijten.

Toen ik kwam, presenteerde ik haar een boeket bloemen, en zij pakte een ganzenveer die vlakbij op tafel lag en schreef de volgende strofen extempore:-

Aan Francis Tumblety, M. D.
Bedankt voor de mooie rozenknoppen die zijn gestuurd,
Hun schoonheid mag dan vluchtig zijn,
maar niet zijn sentiment;
En, zoals zijn charmante schoonheid
nof kleur niet kan duren.
Het zal een aangename plicht zijn,
In herinnering aan het verleden,
om over de verbleekte bloemen te waken,
Wanneer je van me bent heengegaan,
In herinnering aan het uur,
Je kwam naar het zoete Torquay (uitgesproken als Torkee).
MARY

“Nu, dat lijkt niet op een vrouwenhater, nietwaar?” zei de dokter, met een blik van trots.

Hij toonde toen een aantal brieven van bekende mensen, die zijn karakter en integriteit bevestigden. Sommige van de brieven waren van Engelse patiënten.

HE FREQUENTED LONDON CLUBS

De dokter voegde eraan toe dat hij een frequent bezoeker was van enkele van de beste Londense clubs, onder andere de Carleton Club en de Beefsteak Club.

Hij zei dat hij het slachtoffer was van de omstandigheden toen deze afschuwelijke aanklacht voor het eerst werd ingediend, en dat hij sindsdien aan alle kanten is aangevallen, en dat niemand een goed woord voor hem over had.

“Het is ook vreemd,” voegde hij eraan toe, “want ik kan me niet herinneren ooit een mens kwaad te hebben gedaan.”