Travels in the New China with Alexandre Trudeau

Beroemde man reist zes weken naar China en schrijft er een boek over. Wie is Alexandre Trudeau en waarom zouden we luisteren naar wat hij te zeggen heeft?

Het merendeel van het publiek op het Writers Festival evenement in het auditorium van de Library and Archives Canada kon die vraag gemakkelijk beantwoorden. Als journalist, documentairemaker en, last but not least, broer van de huidige premier en zoon van premier Pierre Trudeau, is Alexandre Trudeau geen onbekende.

De zachte maar indringende vragen van Adrian Harewood onthulden dat deze labels zwaar op Alexandre Trudeau drukten. Het was een existentiële drang die Trudeau dreef om te proberen de waarheid te ontdekken in de mensen die hij op zijn reizen ontmoette, maar ook in zichzelf. “Je kunt jezelf niet kennen totdat je de wildernis onder ogen hebt gezien; en gebrek aan comfort; en uit alles worden getrokken wat gemakkelijk is.”

China is een diep complex land dat een lange geschiedenis heeft maar voortdurend verandert. En China zal “altijd naar je vragen.” Voor Trudeau is Barbaars verloren in de eerste plaats een memoires van zelfontdekking. Hoewel Sinofielen niet teleurgesteld zullen zijn in de verweving van historische en sociaal-politieke context in het boek – een aanpak die niet gemakkelijk in een documentaire film kan worden uitgevoerd, legt Trudeau uit – wat wel verfrissend zal zijn, is de filosofische transformatie van een zelfbenoemde “barbaar”. En natuurlijk verhalen van Chinezen, jong en oud, gelukkig, en worstelend met de vrijheid van de moderniteit.

“Er is geen echte reis, tenzij je op een of andere manier wordt getransformeerd.”

Harewoods behendige aanpak van een vaak meanderend gesprek gaf het publiek een inkijkje in Trudeau’s gevoelens over zijn eerste boek en de reis om tot dit punt te komen. De invloeden van zijn vader erkennend, en het voorrecht om te mogen verkennen wat hij diep China noemt, legt Trudeau uit dat hij in de ban is geraakt van de Tao, die deel uitmaakt van de filosofische onderbouwing van zijn transformatie.
Het deel van de avond dat misschien wel het meest vertelde over wat Trudeau door deze reis heeft opgedaan, was toen Harwood Trudeau vroeg waarom een boek, terwijl hij eerder “het boek tot een verouderde vorm had verklaard”. Hoewel nog steeds toegewijd aan film, is Trudeau’s standpunt over het boek als kunstvorm veranderd in “onze woorden maken de wereld”. Documentaire films kunnen een publiek een uur lang boeien, maar woorden op papier hebben een gevoel van blijvendheid. Hij gaf toe dat hij in zijn jonge jaren “te streng had geoordeeld”. Deze zelfreflectie en voortdurende evolutie van zijn eigen verhaal, ondanks en in weerwil van de erfenis van zijn vaders naam, is wat Trudeau’s stem interessant maakt en de moeite waard om te onderzoeken.
Als iemand die zijn leven heeft gewijd aan ideeën, heeft Trudeau’s reis naar China hem een nieuw perspectief gegeven, om zichzelf van buitenaf te kunnen bekijken. “Ik probeer echt een boek te schrijven over de menselijke ziel… en wat een geweldige reizen zijn dat geweest in China.”