Totally History

De Slag bij Oriskany tijdens de Amerikaanse Revolutie was een van de bloedigste veldslagen van de oorlog. De slag, die op 6 augustus 1777 in de huidige staat New York werd uitgevochten, kostte aan ongeveer 50 procent van de Amerikaanse strijdkrachten en aan 15 procent van de Britse strijdkrachten het leven. De slag, die als een belangrijk onderdeel van de Saratoga-campagne wordt beschouwd, omvatte troepen van de Verenigde Staten, de Britten en de Loyalisten, maar ook Indianenstrijders van de Oneida, de Iroquois Confederatie, de Huron en de Nipissing stammen en naties. Gebaseerd op het aantal slachtoffers en de resultaten van de slag, claimden de Britse strijdkrachten een tactische overwinning, terwijl het resultaat op de lange termijn een strategische overwinning voor de Verenigde Staten was.

Voorbereiding op de Slag

Als onderdeel van de Saratoga-campagne waren de Britse plannen erop gericht de koloniën in New England te scheiden van de rest van de Verenigde Staten door de vallei van de Hudson-rivier in New York onder controle te krijgen. De plannen omvatten een tweeledige aanval vanuit Quebec. De eerste en belangrijkste tak werd geleid door Generaal John Burgoyne en trok zuidwaarts over het meer van Champlain. De tweede pijler werd geleid door luitenant-kolonel Barry St. Leger. Het plan voor St. Leger’s troepen was om door de vallei van de Mohawk rivier te reizen en zich bij Burgoyne’s leger te voegen in de buurt van Albany, New York.

Als onderdeel van het tweede onderdeel werd Fort Stanwix belegerd door de Loyalistische troepen die de door het Continentale Leger bewaakte doorgang probeerden te beveiligen. St. Leger’s expeditie van ongeveer 1.800 manschappen bestond uit Britse geregelde troepen, Loyalisten, Indianen, Hessische jagers en rangers. Nicholas Herkimer, een plaatselijk hoofd van het Comité van Veiligheid, werd echter gewaarschuwd voor mogelijke Britse militaire activiteiten. Daarom deelde hij informatie met de plaatselijke bewoners en moedigde hij aan indien nodig gewapend op te treden. Toen vriendelijke Oneida Indianen hem lieten weten dat de Britse troepen slechts vier dagen van hen verwijderd waren, verzamelde Herkimer snel een leger bestaande uit leden van de plaatselijke militie. De strijdmacht bestond voornamelijk uit slecht getrainde en slecht bewapende boeren uit de omgeving, maar werd aangevuld met Oneida Indiaanse krijgers.

Herkimer stuurde een bericht naar kolonel Peter Gansevoort, commandant van Fort Stanwix, waarin hij uitlegde dat er hulp onderweg was en dat de garnizoenstroepen de naderende troepen buiten het fort tegemoet moesten komen. In het bericht werd Gansevoort ook verzocht de ontvangst te bevestigen door drie kanonschoten af te vuren alvorens het fort te verlaten. De boodschappers bereikten Gansevoort echter pas ruim nadat de eerste schoten waren gelost tijdens de strijd. Helaas voor Herkimer en zijn troepen ontving St. Leger informatie over de hulpexpeditie en maakte zijn eigen plannen.

August 6, 1777

Schemer in de ochtend van 6 augustus 1777 organiseerde Herkimer een krijgsraad met zijn commandanten. Omdat er geen signaal uit het fort was ontvangen, stelde hij voor te wachten. Echter, op aanmoediging van zijn commandanten, ging Herkimer door met de geplande mars naar het fort. Wat hij niet wist was dat St. Leger zijn eigen plannen beraamde voor een aanval op de naderende troepen.

Op ongeveer zes mijl van het fort was het terrein gunstig voor een hinderlaag. Op deze plaats kwam de weg in een moerassig ravijn van meer dan 50 voet diep met een beekje op de bodem. Britse troepen wachtten achter een verhoging in het land terwijl Indiaanse krijgers zich langs beide zijden van het ravijn verscholen. Het oorspronkelijke plan was dat de Britse troepen het voorste deel van de colonne zouden aanvallen. Na de aanval zouden de Indianen aanvallen langs de blootgestelde en verlengde colonne. Aanvankelijk leek het erop dat de hinderlaag volgens plan zou verlopen.

Toen de hulptroepen echter het ravijn binnenkwamen, viel het hinderlaagplan in duigen. In plaats van te wachten op de Britse troepen om de leidende troepen aan te vallen, lanceerden de wachtende Indianen hun aanval op de colonne op eigen houtje. Hoewel dit Herkimer’s troepen verraste, betekende het ook dat een deel van de troepen in paniek wegvluchtte van de plaats van de hinderlaag. Terwijl de strijd woedde, achtervolgden Indiaanse krijgers die met de Britten vochten, de troepen die uit de strijd vluchtten en een spoor van doden en gewonden achterlieten dat zich mijlenver van het slagveld uitstrekte. Herkimer raakte al vroeg in de strijd gewond maar weigerde het slagveld te verlaten. Slechts de helft van Herkimer’s oorspronkelijke leger bleef over om de troepen die in een hinderlaag liepen te bevechten. Ondanks de tegenslagen en het verrassingselement van de aanval verzamelden de hulptroepen zich voldoende om zich uit het ravijn te vechten en zich te hergroeperen op een bergkam in de buurt.

John Johnson, een commandant binnen de Britse troepen, herkende de vastberadenheid van de hulptroepen en keerde terug naar St. Leger’s kamp om versterking te vragen. Door een plotse onweersbui werd de aankomst van de versterkingen met ongeveer een uur uitgesteld, wat Herkimer de tijd gaf om zijn resterende troepen te reorganiseren. Nadat hij zich op hoger gelegen terrein had gehergroepeerd, stelde hij een andere gevechtsaanpak op waarbij alle troepen in paren werden georganiseerd. De troepenparen vuurden in relais, zodat de troepen voortdurend op aanvallen konden reageren zonder onderbrekingen in hun reactievermogen als gevolg van herlaadtijd. Dit zou de kleinere strijdmacht helpen om op hun aanvallers te reageren en ook om de doeltreffendheid van Indische tomahawk aanvallen te neutraliseren.

Terwijl zijn commandanten tijdens de storm versterkingen zochten en hun troepen herconfigureerden, ondervroeg John Butler, de leider van de rangers, gevangenen en kwam hij achter het geplande signaal dat vanuit het fort werd gezocht. Versterkingen werden toen aangemoedigd om zich te vermommen als een aflossingsploeg van het fort, zodat ze hopelijk Herkimer’s troepen konden verrassen. Dit plan mislukte toen een van de militieleden een buurman herkende. Het gevolg was dat de strijd ontaardde in gevechten van dichtbij die nog enige tijd duurden.

Laat in de ochtend bereikten Herkimer’s oorspronkelijke boodschappers eindelijk Fort Stanwix. Na de storm kwam eindelijk het sappeurgroep, geleid door luitenant-kolonel Marinus Willett, tevoorschijn en overviel de vijandelijke kampen. De troepen verdreven de overgebleven troepen en plunderden de kampen op persoonlijke bezittingen. Toen de aanvallende Indiaanse troepen hoorden van de aan de gang zijnde aanval op hun kampen, trokken zij zich terug uit de strijd met Herkimer’s overgebleven troepen. Door hun verlies trokken de overgebleven troepen zich ook terug, waarmee een einde kwam aan de directe strijd.

Na de Slag

Na het bloedige treffen trokken de gedecimeerde troepen van Herkimer zich terug in Fort Dayton. Bij de terugtocht was ook een gewonde Herkimer, die later stierf na een operatie waarbij zijn gewonde been werd geamputeerd. Hoewel de pogingen om het beleg onmiddellijk op te heffen mislukten, stuurde Generaal Philip Schuyler als gevolg van de actie extra hulptroepen naar het gebied. Mede door succesvolle desinformatie leidde de komst van hulptroepen onder leiding van Generaal Benedict Arnold tot de opheffing van het beleg op 21 augustus. De Slag bij Oriskany diende ook als de eerste katalysator van de burgeroorlog in de Iroquois confederatie, waar de loyalen aan de Britten zich keerden tegen de Oneidas die loyaal waren aan de Verenigde Staten. De verdeeldheid onder de Indianenstammen bleef ook na afloop van de slag voortduren.

Ondanks de verwoestende verliezen die de Amerikaanse troepen tijdens de Slag bij Oriskany leden, werd het na verloop van tijd duidelijk dat de slag in feite resulteerde in een strategische overwinning voor de Amerikanen. Terwijl St. Leger de tactische overwinning opeiste op basis van het aantal slachtoffers, behielden de Amerikanen feitelijk de controle over het slagveld. Het verlies van de Indiaanse steun als gevolg van de slag droeg uiteindelijk bij aan het mislukken van St. Leger’s expeditie door de vallei van de Mohawk Rivier. De vasthoudendheid van de militietroepen en hun vastberadenheid om het beleg van Fort Stanwix op te heffen hadden gevolgen die verder reikten dan de onmiddellijke resultaten van de slag.