Tien jaar later: Wie heeft Amber Tuccaro vermoord?

Op 3 januari 1990 werd Amber Alyssa Tuccaro geboren in het noorden van Alberta, Canada. Andrew en Vivian “Tootsie” Tuccaro adopteerden Amber toen ze nog maar een baby was. Het echtpaar had al vier zonen en waren blij om een meisje in de familie te hebben.

De Tuccaros waren lid van de Mikisew Cree First Nation. Andrew en Vivan begonnen hun gezin op te bouwen in Fort Chipewyan en verhuisden later naar Fort McMurray.

In 2010 was Amber de 20-jarige moeder van een 14-maanden oude zoon, Jacob. Het jongetje was Ambers wereld en ze nam haar rol als moeder serieus.

Amber wilde wanhopig op zoek naar een woning voor haar en haar zoontje, maar het was niet eenvoudig om in Fort McMurray een woning te vinden. Amber verbleef drie keer in het Unity House, een organisatie die mensen helpt bij het vinden van de middelen die ze nodig hebben om zelfstandig te wonen. Geen van de verhuizingen was echter gemakkelijk voor Amber, en ze vroeg haar moeder altijd om haar en Jacob op te halen en thuis te brengen.

De dag dat de wereld van de Tuccaros veranderde

Op 17 augustus 2010 was een spannende dag voor Amber Tuccaro. Amber had een pauze nodig van haar dagelijkse beslommeringen en sprong op een vlucht naar Edmonton, Alberta, met kleine Jacob en een nieuwe vriendin, Evangeline, om van een “meidenweekend” te genieten.

De twee vrouwen hadden elkaar pas weken eerder ontmoet tijdens hun verblijf in Unity House.

Dit is het verslag dat Ambers moeder gaf van de laatste uren van haar dochter in de Investigation Discovery (ID) show, “Still A Mystery.”

Het drietal boekte een kamer in het Nisku Place Motel in Nisku, Alberta, net buiten de stadsgrenzen van Edmonton. Het is een semi-afgelegen gebied waar dagelijks veel truckers en oliearbeiders langskomen.

De volgende ochtend gingen Amber en haar vriendin Edmonton in om een beetje te winkelen voordat ze teruggingen naar het hotel voor de nacht. Maar toen ze terugkwamen in hun motel, vertelde Amber Evangeline dat ze die avond terug wilde naar Edmonton, hoewel niemand zeker weet waarom.

Om ongeveer 19.30 uur op 18 augustus stemde Evangeline ermee in om op Jacob te passen zodat Amber terug naar de stad kon gaan. Amber liep naar de hoofdweg om mee te liften terug naar Edmonton.

Voor veel inheemse volken is liften niet alleen een manier van leven, het is een absolute noodzaak. Hoewel sommige inheemsen de voorkeur geven aan deze manier van reizen, is het voor velen de enige manier om van de ene plaats naar de andere te komen, omdat ze in afgelegen gebieden wonen en niet de middelen hebben om zich een auto te veroorloven.

Amber en haar moeder spraken die dag talloze keren met elkaar via telefoon en sms, maar op een gegeven moment stopte Amber met reageren. Tootsie werd steeds bezorgder en belde Evangeline om uit te vinden waar Amber was. Evangeline vertelde haar dat Amber en Jacob allebei in het motel lagen te slapen. Tootsie vroeg Evangeline om haar dochter contact met haar op te laten nemen zodra ze wakker werd.

Op de ochtend van 19 augustus veranderde Tootsie’s bezorgdheid in paniek toen ze een sms’je van Evangeline kreeg met de eenvoudige vraag: “Is oma van Jacob?” Tootsie wist meteen dat er iets mis was.

Amber en Tootsie hadden een hechte band. Ze spraken elkaar voortdurend, en het was ongelooflijk ongewoon dat Amber plotseling niet meer reageerde op telefoontjes en sms’jes.

Toen Tootsie Evangeline belde, kreeg ze te horen dat Amber midden in de nacht was vertrokken en Jacob had achtergelaten – iets wat Amber volgens Tootsie nooit zou hebben gedaan.

Tootsie nam contact op met de Royal Canadian Mounted Police (RCMP) om haar dochter als vermist op te geven, wat een vergeefse poging bleek te zijn. De politie nam Tootsie’s zorgen niet serieus en ging ervan uit dat Amber aan het feesten was. De RCMP zei afwijzend tegen Tootie dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en dat ze uiteindelijk wel zou opduiken.

Tootsie was radeloos. Ze had haar dochter herhaaldelijk gewaarschuwd om niet te liften, maar als naïeve 21-jarige vond Amber dat haar moeder paranoïde was. Maar Tootsie was niet alleen maar een overbezorgde ouder. Haar angsten waren zeer terecht.

Er zijn honderden vermiste en vermoorde aboriginal meisjes en vrouwen in Canada.

Volgens een rapport van de Native Women’s Association of Canada (NWAC) waren er in 2015 ongeveer 582 gevallen van vermiste en vermoorde Aboriginal vrouwen en meisjes. Van die gevallen:

• 67% was het gevolg van moord of nalatigheid;
• 20% betrof vermiste vrouwen of meisjes;
• 4% waren verdachte sterfgevallen – sterfgevallen die door de politie als natuurlijk of toevallig werden beschouwd, maar door familie en gemeenschapsleden als verdacht werden beschouwd;
• 9% van de gevallen was van onbekende oorsprong – de vrouwen en meisjes waren ofwel vermoord, vermist, of overleden onder verdachte omstandigheden.

In Canada is het aantal vermoorde en vermiste Aboriginal vrouwen onevenredig hoog. NWAC zegt dat tussen 2000 en 2008, Aboriginal vrouwen en meisjes ongeveer 10% van alle moorden op vrouwen in het land vertegenwoordigden. De statistiek is schokkend als je bedenkt dat Aboriginal vrouwen slechts 3% van de vrouwelijke bevolking uitmaken.

Highway 16, in Canada beter bekend als de “Highway of Tears,” ligt op ongeveer 53 minuten rijden (49 mijl) ten noorden van Nisku. Tientallen Canadese vrouwen en meisjes zijn verdwenen of vermoord langs of nabij de snelweg. De meesten van hen zijn inheems. De snelweg heeft zijn bijnaam te danken aan het grote aantal vrouwen en meisjes dat langs een bepaald stuk van de weg is verdwenen of dood is teruggevonden.

A Disturbing Lack of Concern by Law Enforcement

De dagen tikten voorbij zonder enig contact van Amber, maar ondanks de smeekbeden van haar familie wilde de RCMP de verdwijning gewoon niet onderzoeken.

Op 28 augustus 2010, slechts tien dagen nadat Amber Tuccaro als vermist was opgegeven, beval een RCMP agent aan om de zaak te sluiten en Amber te verwijderen uit de nationale database van vermiste personen nadat hij een melding van een waarneming had ontvangen.

Die agent deed echter geen pogingen om de juistheid van het rapport te verifiëren, en 10 dagen later vertelde een voorlichter van de Leduc RCMP aan een lokale krant dat er geen reden was om aan te nemen dat Amber in gevaar was. Net als de agent beweerde ook de voorlichter dat Amber zich in Edmonton bevond.

Tootsie was uiteindelijk in staat om Amber weer op de lijst te krijgen na een maand vechten met de RCMP.

Toen Amber verdween, liet ze de meeste van haar bezittingen achter in het motel. In plaats van ze te onderzoeken op aanwijzingen en ze terug te geven aan haar familie, verwijderde de RCMP van Alberta ze, in alweer een verbluffende mislukking, en gooide ze ze in een container.

Het ijzingwekkende telefoontje

In 2012 moest de RCMP het roer omgooien en toegeven dat Amber Tuccaro in gevaar was en niet was weggelopen om te feesten of om een nieuw leven te beginnen.

Op 28 augustus gaf de politie een kort telefoongesprek vrij dat Amber had met haar broer terwijl ze in het gezelschap was van de chauffeur die haar van de weg had geplukt.

Het gesprek duurde 17 minuten, maar slechts 61 seconden audio werd vrijgegeven.

Nadat Amber werd opgepakt, voelde ze dat ze in gevaar was, dus belde ze haar broer, die op dat moment in de gevangenis zat. Het telefoongesprek werd opgenomen, omdat het gebruikelijk is in gevangenissen dat dit gebeurt. Tijdens het gesprek hoorde men Amber herhaaldelijk aan de chauffeur vragen waar ze zich bevonden.

Keer op keer hoorde men een mannenstem die Amber geruststelde dat ze de stad in gingen. Hij vertelde haar met name dat ze op weg waren naar 50th Street en dat hij alleen de binnenwegen zou nemen om daar te komen. Amber geloofde hem niet, en naarmate het gesprek vorderde, nam ook haar angst toe.

De mannelijke chauffeur zegt iets over een grindweg, net op het moment dat het gesprek abrupt eindigt.

De RCMP had de audio-opname al twee jaar in bezit voordat ze het publiek om hulp vroegen, wat begrijpelijkerwijs de woede van Ambers familie opwekte.

De politie denkt dat de man Amber in zuidoostelijke richting over landelijke wegen heeft gereden in plaats van in noordelijke richting naar de stad.

Hopes Dashed

Op 1 september 2012, slechts enkele dagen nadat het minutenlange audiofragment was vrijgegeven, werden Ambers skeletresten door ruiters ontdekt op het veld van een boer in Leduc County. Het gebied lag net ten zuiden van het Nisku Place Motel.

De tijd die nodig zou zijn geweest om Amber van haar hotel naar het gebied te rijden waar haar lichaam werd gevonden, was 17 minuten – de exacte lengte van het volledige telefoongesprek dat Amber met haar broer pleegde op de avond dat ze verdween. Er wordt aangenomen dat Amber die nacht is vermoord.

Volgens Ambers broer, Paul Tuccaro, heeft de RCMP weinig gedaan om contact te houden met de familie of hen op de hoogte te houden over de richting van het onderzoek nadat het stoffelijk overschot van zijn zus was gevonden.

De RCMP en haar erbarmelijke staat van dienst in het falen van inheemse vrouwen en meisjes

De meeste gevallen van vermiste en vermoorde Aboriginals in Canada betreffen jonge vrouwen en meisjes, met 55% van de gevallen vrouwen en meisjes onder de 31 jaar, en 17% van de gevallen vrouwen en meisjes van 18 jaar of jonger. Slechts 8% van de gevallen betreft vrouwen ouder dan 45 jaar.

Nog erger is het feit dat in 2015 een verbijsterende 53% van de moordzaken in een database die wordt bijgehouden door de Native Women’s Association of Canada (NWAC) onopgelost bleef.

In veel gevallen is de RCMP ronduit mishandelend geweest tegenover inheemse vrouwen. Volgens Human Rights Watch (HRW) heeft de organisatie schendingen van de rechten van inheemse vrouwen door de RCMP gedocumenteerd in tien steden in het noorden. Het ging onder meer om jonge meisjes die met pepperspray werden bespoten; een 12-jarig meisje dat werd aangevallen door een politiehond; een agent die een 17-jarige herhaaldelijk sloeg nadat hij te hulp was geroepen; vrouwen die door mannelijke agenten werden gefouilleerd; en vrouwen die gewond raakten als gevolg van buitensporig geweld tijdens hun arrestatie.

In één geval uit 2012 werd een vrouw buiten de stad gedreven door politieagenten die haar verkrachtten en dreigden haar te doden als ze het aan iemand zou vertellen.