The Hateful Eight (2015)

Dit is een knap staaltje storytelling – een mysterie, western en politiek drama – allemaal kunstig samengesmolten door een doorgewinterde crew en getalenteerde acteurs.
De actie speelt zich af in antebellum Wyoming, in het hart van een razende sneeuwstorm, in een frontier bar. Setting is erg belangrijk hier.
De periode is betekenisvol voor de politieke stromingen die in bijna alle personages stromen. Gevoelens over de Amerikaanse burgeroorlog zijn zeer uitgesproken, met medeplichtige wreedheid aanwezig in bijna alle personages. De oorlog heeft vreselijke dingen in deze mensen naar boven gebracht, en we zien hoe ze met die gedeelde kennis omgaan, zowel persoonlijk als naar elkaar toe.
De sneeuwstorm zorgt voor het noodzakelijke isolement in het verhaal. Deze personages zitten met elkaar opgescheept, en deze geforceerde nabijheid staat centraal in het verhaal – ze zijn allemaal Hateful, en die haat weerklinkt onder hen en vernietigt vrede en hoop. Haat is wat hen samenbrengt en haat is wat hen uit elkaar scheurt. De sneeuwstorm zorgt ook voor een aantal interessante incidentele elementen die fascinerend zijn om naar te kijken, zoals de ontbering van een eenvoudige taak als het voorbereiden van richtlijnen, of naar het bijgebouw gaan, en de koude hel explodeert naar binnen op sommige momenten (wanneer de deur wordt geopend) met punctuerend effect, het verstrekken van een aantal pauzes in het verhaal, en zelfs een aantal noodzakelijke lachsalvo’s.
En de bar… De actie van deze film speelt zich voornamelijk af in één grote ruimte. Het voelt aan als een toneelstuk (zoals een andere recensent al opmerkte), wat een grotere intimiteit met de personages en hun interacties mogelijk maakt, terwijl het ons de kans geeft om getuige te zijn van meerdere scenario’s die zich op hetzelfde moment afspelen. Deze dichtheid van actie is erg cool. We krijgen een alwetendheid in derde persoon, zonder de connectie te verliezen met de motieven en perspectieven van de spelers.
En de scenografie gaat heel integraal samen met het acteerwerk. We zien de hoofdrolspelers top-notch doen met niet alleen hun primaire motiverende acties, maar bijna elke keuze in blokkering en drukke actie. De regisseur en het productieteam maken een zeer verstandige keuze in het tonen van de kleine details van wat er hier gebeurt. Er wordt aandacht besteed aan realistische procedurele handelingen, en reacties, voor deze details. Het resultaat is dat we personages zien die zich redelijk gedragen ten opzichte van hun omgeving, die pauzeren om een vreemdeling te ontwapenen of een boeien los te maken, niet alleen omdat de plot erom vraagt, maar omdat het een redelijke keuze is die ze op dat moment zouden maken. Heel verfrissend om te zien, eigenlijk.
Aan de negatieve kant, Tarrantino’s keuze om narratie te gebruiken was zwak uitgevoerd. Ik weet niet of er een manier zou zijn geweest om dit te doen zonder vertelling, maar het feitelijke gebruik deed afbreuk aan het lopende verhaal. Ook waren er een paar punten in de actie waar de personages een beetje te veel leken te accepteren van de gebeurtenissen die om hen heen plaatsvinden. Dit is puur een fout van de regie/het schrijven.
Maar over het geheel genomen, een zeer kijkbare film, die er niet voor terugschrikt om een aantal zeer smerige en ongemakkelijke stukjes van de menselijke psyche te portretteren. Sommige mensen lijken een probleem te hebben met dit laatste deel. Mijn advies aan hen is om wat losser te worden en kunst te accepteren die een beetje pijn doet. Dat is een van de dingen waartoe goede kunst in staat is.