Stephen Greenblatt

Greenblatt heeft veel geschreven over Shakespeare, de Renaissance, cultuur en het Nieuwe Historicisme (dat hij vaak aanduidt als “culturele poëtica”). Veel van zijn werk is “onderdeel van een collectief project”, zoals zijn werk als mederedacteur van het in Berkeley gevestigde literair-culturele tijdschrift Representations (dat hij in 1983 mede oprichtte), als redacteur van publicaties als de Norton Anthology of English Literature, en als co-auteur van boeken als Practicing New Historicism (2000), dat hij schreef met Catherine Gallagher. Greenblatt heeft ook geschreven over onderwerpen als reizen in Laos en China, verhalen vertellen en wonderen.

Greenblatt’s samenwerking met Charles L. Mee, Cardenio, ging op 8 mei 2008 in première in het American Repertory Theater in Cambridge, Massachusetts. De kritieken op Cardenio waren gemengd, maar het publiek reageerde heel positief. Het American Repertory Theater heeft de reacties van het publiek op de blog van de organisatie geplaatst. Cardenio is bewerkt voor opvoering in tien landen, met extra internationale producties gepland.

Hij schreef zijn boek uit 2018 Tyrant: Shakespeare on Politics uit bezorgdheid over de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016.

New HistoricismEdit

Greenblatt gebruikte de term “New Historicism” voor het eerst in zijn inleiding van 1982 tot The Power of Forms in the English Renaissance, waarin hij koningin Elizabeth I’s “bittere reactie op de herleving van Shakespeare’s Richard II aan de vooravond van de Essex-opstand” gebruikt om de “wederzijdse doordringbaarheid van het literaire en het historische” te illustreren. Velen zijn van mening dat het New Historicism invloed heeft gehad op “elke traditionele periode van de Engelse literatuurgeschiedenis”. Sommige critici hebben beweerd dat het “antithetisch is voor literaire en esthetische waarde, dat het het historische reduceert tot het literaire of het literaire tot het historische, dat het menselijke agency en creativiteit ontkent, dat het er op de een of andere manier op uit is om de politiek van culturele en kritische theorie te ondermijnen, dat het anti-theoretisch is”. Geleerden hebben opgemerkt dat het Nieuw Historicisme in feite “noch nieuw, noch historisch” is. Anderen prijzen het Nieuw Historicisme als “een verzameling praktijken” die door critici worden aangewend om een meer omvattend begrip te krijgen van literatuur door deze in een historische context te beschouwen, terwijl zij de geschiedenis zelf behandelen als “historisch afhankelijk van het heden waarin het is opgebouwd”.

Zoals Shakespeare-geleerde Jonathan Bate stelt, is de benadering van het Nieuw Historicisme “de meest invloedrijke tak van kritiek van de laatste 25 jaar geweest, met zijn opvatting dat literaire creaties culturele formaties zijn die gevormd worden door ‘de circulatie van sociale energie’.” Toen hem werd verteld dat in verschillende Amerikaanse personeelsadvertenties werd gevraagd om reacties van deskundigen op het gebied van het Nieuw Historicisme, herinnerde Greenblatt zich dat hij dacht: “‘Dat meen je niet. Je weet dat het gewoon iets was dat we hadden verzonnen! Ik begon in te zien dat er institutionele consequenties verbonden waren aan wat een niet bijzonder diep doordachte term leek.”

Hij heeft ook gezegd: “Mijn diepe, voortdurende belangstelling gaat uit naar de relatie tussen literatuur en geschiedenis, naar het proces waardoor bepaalde opmerkelijke kunstwerken tegelijk ingebed zijn in een zeer specifieke leefwereld en zich uit die leefwereld lijken los te rukken. Ik word voortdurend getroffen door de vreemdheid van het lezen van werken die mij persoonlijk en intiem lijken aan te spreken, en die toch zijn geschreven door mensen die lang geleden tot stof zijn vergaan”.

Greenblatt’s werken over New Historicism en “culturele poëtica” omvatten Practicing New Historicism (2000) (met Catherine Gallagher), waarin Greenblatt bespreekt hoe “ze anekdote …. verschijnt als de ‘aanraking van het reële'” en Towards a Poetics of Culture (1987), waarin Greenblatt stelt dat de vraag “hoe kunst en maatschappij met elkaar verbonden zijn”, zoals gesteld door Jean-François Lyotard en Fredric Jameson, “niet kan worden beantwoord door een beroep te doen op één enkele theoretische stellingname”. Renaissance Self-Fashioning en de inleiding tot de Norton Shakespeare worden beschouwd als goede voorbeelden van Greenblatt’s toepassing van nieuw-historiserende praktijken.

Nieuw Historicisme erkent dat elke kritiek op een werk gekleurd is door de overtuigingen van de criticus, zijn sociale status en andere factoren. Veel nieuw-historici beginnen een kritische lezing van een roman met een uiteenzetting over zichzelf, hun achtergrond en hun vooroordelen. Zowel het werk als de lezer worden beïnvloed door alles wat hen heeft beïnvloed. Het Nieuw Historicisme betekent dus een belangrijke verandering ten opzichte van eerdere kritische theorieën zoals het Nieuw Criticisme, omdat het zich vooral richt op het kijken naar vele elementen buiten het werk, in plaats van de tekst geïsoleerd te lezen.

Shakespeare en Renaissance studiesEdit

“Ik geloof dat niets uit niets voortkomt, zelfs niet bij Shakespeare. Ik wilde weten waar hij de materie vandaan haalde waarmee hij werkte en wat hij met die materie deed”.

Greenblatt stelt in “King Lear and Harsnett’s ‘Devil-Fiction'” dat “Shakespeare’s zelfbewustzijn op belangrijke manieren verbonden is met de instellingen en de symbologie van de macht die het anatomiseert”. In zijn werk over Shakespeare heeft hij onderwerpen behandeld als geesten, het vagevuur, angst, exorcisten en wraak. Hij is ook een algemeen redacteur van de Norton Shakespeare.

Greenblatt’s Nieuw Historicisme verzet zich tegen de manier waarop de Nieuwe Kritiek teksten “in een autonoom esthetisch domein plaatst dat het Renaissanceschrift onderscheidt van andere vormen van culturele productie” en tegen de historicistische opvatting dat Renaissanceteksten “een samenhangend wereldbeeld weerspiegelen dat door een hele bevolking werd aangehangen,”In plaats daarvan beweert hij dat critici die zestiende- en zeventiende-eeuwse geschriften willen begrijpen, moeten nagaan hoe de teksten verbonden waren met het netwerk van instellingen, praktijken en overtuigingen dat de renaissancecultuur in haar geheel vormde. Greenblatt’s werk in Renaissance studies omvat Renaissance Self-Fashioning (1980), dat “een transformerende impact had op Renaissance studies”.

Norton Anthology of English LiteratureEdit

Greenblatt trad in dienst bij M. H. Abrams als algemeen redacteur van The Norton Anthology of English Literature gepubliceerd door W. W. Norton tijdens de jaren 1990. Hij is ook de co-redacteur van de anthologie sectie op Renaissance literatuur en de algemene redacteur van de Norton Shakespeare, “momenteel zijn meest invloedrijke stuk van de openbare pedagogie.”